تقدیری شوم رمان سایه ای زیر نور ماه🌙| زهرا سلیمانی کاربر انجمن نودهشتیا

[Zhrw._.sl 9,981]

🌻به نام خدا🌻

 

نام رمان: سایه ای زیر نور ماه🌙

نویسنده: زهرا سلیمانی غربی کاربر انجمن نودهشتیا

ژانر: عاشقانه، اجتماعی، تراژدی

هدف از نوشتن: نشان دادن گوشه ای از زندگی واقعی یک زن و برخی بیماریهای شناخته شده روانی_رفتاری در جامعه

ساعات پارتگذاری: نامشخص

خلاصه🔹دختری از خانواده ای با اصالت که به افسردگی حاد دچار است، بالاخره تصمیم میگیرد تا پرده از رازهایش بردارد. رازهایی از حرف های نگفته و تلخ سرگذشتش که ماجرایی دردناک و واقعی را شرح می دهد...

مقدمه🔸عشق...
واژه ای به نسبت آشنا میان مردم. مردمی که خود بخشی از وجودشان را تاریکی فرا گرفته است؛ برخی به وسیله شکست ها، برخی از طریق انتقام، برخی از طریق ناامیدی و...
عشق نیز، هم باعث روشنایی دل می شود و هم ظلمات و سیاهی... درست مثل سایه ای زیر نور ماه، برخی اوقات محو است و به سختی دیده می شود. این احساس وقتی به سراغ هرکسی می آید با واکنش های متفاوتی روبرو می شود. برخی با بی تفاوتی آن را رد می کنند، برخی دیگر سعی می کنند از آن تا حد امکان دوری کنند؛ و در آخر تعداد بسیاری از مردم که آن را با کمال میل قبول و ستایش می کنند. برای آن ها عشق واژه ای مقدس است که باعث می شود هرروز با حس زنده بودن و شادابی از خواب برخیزند و دوباره شب هنگام در کنار یار یا با خیال یار سر بر بالین بگذارند و رویا ببینند. البته این تنها شامل افراد کمی می شود! هستند افرادی دیگر... افرادی مثل من! منی که سخت عاشق شدم و به مرور قلبم از سیاهی پر شد. این داستان، داستان روزگار عاشق و معشوق نیست! بلکه حقیقتی تلخ از جامعه و دنیای ماست که ممکن است برای هرکس رخ بدهد. حتی برای تو!

ویراستار: @Redgirl

عکس شخصیت های رمان(کلیک کنید)

نقد رمان سایه ای زیر نور ماه🌙

ویرایش شده 27 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[N.a25 53,674]

سلام خدمت شما نويسنده ي گرامی، ضمن سپاس از انتخاب شما، ورودتان را خیر مقدم می‌گوییم.

➖➖➖➖➖

🚫 لطفا قبل از نگاشتن رمان، قوانين انجمن مطالعه فرماييد.👇

https://forum.98ia2.ir/topic/53-قوانین-نوشتن-رمان

➖➖➖➖➖

چنان‌ چه علاقه ای مبنی بر آشنایی بیشتر با قواعد رمان نویسی دارید؛ به این تالار مراجعه کنید:👇

https://forum.98ia2.ir/forum/77-آموزش-نویسندگی

➖➖➖➖➖

انجمن نودهشتیا در صدد بر آمده که رمان شما بی هیچ عیب و نقصی اصلاح گردد پس یک ویراستار همراه و یک راهنمای اولیه، برای شما در نظر گرفته ایم.

@Tara.S @A.saee

➖➖➖➖➖

به نکات زیر توجه کنید:👇

1. از نوشتن کلمات ممنوعه و هرگونه متن که موجب نقض اسلام شود، به شدت خوداری کنید.

2. قبل از ارسال پارت خود، یک دور مطالعه کنید و اشکالات نگارشی و املایی را رفع کنید.

3. از پرداختن به موضوع های کلیشه ای تا جایی که ممکن است دوری کنید.

4. پس از ارسال هر پارت، جهت ویرایش، به ویراستار خود اطلاع دهید.

5. اگر در بخشی از رمان نیاز مند کمک هستید، در تالار اتاق فکر نویسندگان تاپیک زده تا مدیران به هم اندیشی شما رسیدگی کنند.

➖➖➖➖➖

*درخشیدن و موفقیت را برای شما آرزومندیم. رضایت شما نویسنده ی فهیم موجب افتخار ماست.*

✅اکنون رمان شما مورد تایید ما گردیده و قادر به پارت گذاری هستید.✅

🌹قلمتون مانا، یا علی.🌹

"تیم مدیریت نودهشتیا"

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱

در میان صدای جیغ لاستیک های ماشینم که از ترمز ناگهانی بود، با دستانی لرزان در را باز کردم و در زیر باران شدید قامت راست کردم. از عجله و هراسی که داشتم حتی متوجه نشدم که دزدگیر ماشین را زدم یا نه!
در حالی که با پلک هایی پریده، زمزمه وار با خودم چیزی را می گفتم و خیس از قطرات باران شده بودم، پا به ساختمان مورد نظرم گذاشتم. تا وارد آسانسور خالی روبرویم شدم، بی صبر تند و تند دکمه طبقه پنجم را فشردم و تکیه به دیواره آن به درهایی که بسته می شد خیره شدم. حرکت آسانسور و ایستادن در طبقه پنجم برایم یک قرن طول کشید. نفهمیدم که چگونه خودم را به در مطب رساندم و آن را بی هوا باز کردم. منشی دکتر ایزدی و چند نفر دیگری که در آن جا نشسته و منتظر نوبتشان بودند با این کار من سرشان را بالا آوردند و متعجب سر تا پایم را نگاه کردند؛ ولی من هیچ چیزی جز در مربوط به اتاق مشاوره دکتر نمی دیدم. بی توجه به نگاه سنگین جمع و پچ پچ بینشان، در حالی که همچنان آب از سر و رویم می چکید به سوی در گام برداشتم. حتی صدای اعتراض آمیز منشی مانع پیشروی من نشد و بدون کوچکترین ضربه ای به در آن را باز کردم. ایستاده در درگاه، خیره به زن مسن روبرویم شدم که کنار پسری جوان تکیه به میزش ایستاده و یادداشت برداری می کرد. در آن حین صدای منشی از پشت سرم اعصابم را متشنج کرد:
- خانم دکتر، من هرچی به ایشون گفتم که شما جلسه مشاوره دارید گوش ندادن و...
- دیدمش!
سکوتی کوتاه با این حرف من بینمان ایجاد شد. دکتر ایزدی با صبوری همیشگی اش به منشی اشاره ای کرد تا بیرون برود. آن گاه رو به پسر جوانی که آشفته حال به روی صندلی نشسته بود کوتاه گفت:
- بابک جان مشکلی نیست بقیه حرف هامون بمونه برای پس فردا؟ به خانم مغربی می گم که برات یه وقت مناسب تنظیم کنه!
پسر با نگاهی به سوی من، به آرامی سرش را به تایید تکان داد و پس از برداشتن کوله پشتی اش از اتاق خارج شد.
با بسته شدن در، دکتر ایزدی در حالی که میزش را دور می زد و دفترچه در دستش را به روی آن می گذاشت خطاب به من گفت:
- خب... خانم جهانشاهی عزیز، چی شد که به ما افتخار دادی و یهویی و بی خبر اومدی اینجا؟!
سپس رو به من کرد و از پشت عینک طبی اش نگاهی به سر تاپای خیسم انداخت و اضافه کرد:
- چرا اونجا وایسادی؟ بیا بشین دخترجون!
و بعد به مبل اشاره کرد. من که مثل همیشه با پوششی سراپا سیاه و چهره ای بی روح بودم، آرام قدم به جلو گذاشتم و به روی مبل جاگرفتم. دکتر ایزدی با لبخند دوست داشتنی همیشگی اش به روی مبل روبرویم نشست و پس از کمی نگاه کردن به من زمزمه وار گفت:
- فکر نمی کردم روزی برسه که با پای خودت بیای اینجا!
سپس پا روی پایش انداخت و اضافه کرد:
- خب... تعریف کن ببینم کی رو دیدی؟!
خیره به نقطه ای نامعلوم، به آرامی پلکی زدم و قطره اشکی که پشت پلک هایم جمع شده بود به روی گونه هایم روانه شد. در زیر نگاه سنگین خانم دکتر، آرام زبانم را به روی لب هایم کشیدم و بغض آلود نالیدم:
- فرهاد!
با آوردن نام فرهاد، ناخودآگاه اخمی ظریف به روی پیشانی خانم دکتر جا خوش کرد و رو به جلو متمایل شد.
- چی؟!
با فشردن پلک هایم، به اشک هایم اجازه بیشتری برای رها شدن دادم. سپس با تسلط بر بغض عظیم جمع شده در گلویم خیره به نقطه ای نامعلوم زمزمه وار با خود نالیدم:
- همیشه فکر می کردم پیچیدگی های زندگیم عادیه؛ ولی وقتی بیشتر توی پیچ در پیچاش زندگی عادیم محو و از هم فروپاشید، فهمیدم چقدر اشتباه کردم! توی زندگی من هم مثل بقیه، آدمای زیادی رفتن و اومدن؛ ولی مال من یه تفاوت داشت! توی زندگی بقیه آدمای خوب و بد وجود داشتن ولی توی زندگی من فقط آدم بدا اومدن و هر کدوم یه تیکه از قلبم رو کندن و با خودشون بردن! دیگه هیچی برام نمونده؛ من فقط به امید پسرم زنده ام خانم دکتر!
به اینجای حرفم که رسیدم، بینی ام را بالا کشیدم و با پاک کردن اشک های روی گونه ام زیر لب ادامه دادم:
- فقط نمی دونم از خوش شانسیم بوده یا چیز دیگه که خدا سر راهم یه فرشته نجات گذاشت. کسی که کمکم کرد تا بیشتر توی منجلاب زندگیم فرو نرم و بیشتر از برادرم برام برادری کرد!
خانم دکتر وقتی با مکث من روبرو شد، با آرامشی خاص عینک روی بینی اش را جابجا کرد و زمزمه وار گفت:
- خب، چرا از همین جا شروع نکنیم؟ تو هیچ وقت درباره اون شخص مرموز یا همون فرشته نجاتت حرف نزدی!
با حرف او، ذهنم به چند سال قبل پرکشید. بالاخره دل به دریا زدم و خیره به گوشه ای از میز روبرویم بی اراده دهان باز کردم و برایش شرح دادم:
***

یادم می آید سال ۱۳۸۶ وقتی اولین بار چشمم به سهیل افتاد، او در کنار دستگاه نوبت گیر ایستاده بود و دست در جیب شلوارش فرو برده و مضطرب پاهایش را تکان می داد. به نظر می آمد که نگران چیزی ست. من در حالی که در پشت باجه خود نشسته بودم و کارهای چک پیرمرد پر حرف روبرویم را انجام می دادم برای لحظه ای نگاهم به او افتاد. موهای مشکی تقریبا بلندش به خاطر خم بودن گردنش، جلوی صورتش آویزان شده بود.
با پایان کار پیرمرد، نوای آشنای زن در بانک پیچید که گفت:
- شماره ۲۴۷ به باجه ۴!
سهیل با نگاهی به کاغذ نوبت گیری در دستش، شتاب زده سرش را بالا گرفت و با دیدن شماره باجه چهار بالای سرم تقریبا به سمتم دوید. تا روی صندلی روبرویم نشست، در حینی که چک در دستش را از طریق نیم دایره برش زده شیشه به روی میز گذاشته و به سمتم سر می داد، با دست آزادش چنگ در موهای خوش حالتش فرو برد و آن ها را بالا زد. آن گاه نفس عمیقی کشید و بدون آن که به من نگاه کند زیر لب گفت:
- همش رو نقد می خوام، الان!
من با نگاهی زیر چشمی به سوی او که قطرات عرق در پیشانی اش دیده می شد، چک را از پیش رویم برداشتم. درست در لحظه ای غافلگیر کننده سهیل که در حال دید زدن اطراف بود نگاه خیره من را به روی خود شکار کرد. با خیره شدن چشمان نافذ و قهوه ای رنگش در چشمانم، ناگهان نفس برای یک لحظه در سینه ام حبس شد؛ اما من با اخمی محو به روی پیشانی گلویی صاف کردم و خونسردانه بند نگاهمان را پاره کردم و به چک زل زدم. با دیدن رقم دو ملیون تومانی روی چک، ابرویی بالا انداختم و با جدیت خطاب به او گفتم:
- پول زیادیه برای خارج کردن از بانک! این اطراف موتور سوارها منتظر یه کیف پر پول از صبح تا ظهر کشیک می دن!
سهیل با این حرف من یک دستش را به پیشخوان تکیه داد و با چشمانی ریز شده به تندی پاسخ داد:
- اینش دیگه به شما ربطی نداره خانم! کارت رو بکن!
با دیدن لحن بی ادبانه او، بی اراده اخم بر پیشانی ام شدیدتر از پیش شد. کم کم داشتم به خاطر آنقدر اضطراب به او شک می کردم؛ اما با کنترل بر کنجکاوی ام، مثل همیشه خیره به سیستم کامپیوتر در حالی که اطلاعاتی را در آن ثبت می کردم خطاب به جوان روبرویم گفتم:
- مدارک!
سهیل با این حرف من ناگهان رنگ از رخش پرید و تته پته کنان تکرار کرد:
- م... مدارک؟! مدارک چی؟
با ابروهای بالا رفته سرم را به سمتش چرخاندم و خیره در چشمان تیره اش با تعجب پاسخ دادم:
- مدارک شناسایی دیگه! بالاخره باید تایید کنم این چک مال شماست یا نه؟!
آنگاه با پشت چشم نازک کردنی نگاه از او گرفتم و دوباره حواسم را به صفحه کامپیوتر معطوف کردم. در همان حین صدای ضعیف او را از آن ور شیشه شنیدم:
- من مدرکی با خودم نیاوردم، عجله داشتم!
با این حرف او چک را برداشتم و به سویش گرفتم و در همان حال با لحنی پوزش طلبانه گفتم:
- متاسفم این طوری نمی شه! باید مدارک داشته باشید.
سهیل به یکباره رنگ نگاهش به حالتی ناراحت تغییر کرد و در حالی که به سمتم متمایل شده بود، ملتمسانه نالید:
- خانم لطفا! من قسم می خورم این چک مال منه!
در حالی که سعی داشتم جلوی نیشخندم را بگیرم، چهره ای اخمو و جدی به خود گرفتم و بی حوصله گفتم:
- نمی شه آقا! توقع نداشته باشید با دوتا قسم خوردن چک هر کسی رو نقد کنم؟!
سپس برای فرار از صحبت با او برگه ای را برداشتم و از جا برخاستم و به سوی رییس بانک قدم برداشتم. در تمام مدت نگاه خیره اش به دنبالم بود. عجله و هراس در تک تک حرکاتش مشهود بود.

@...RosY
@مریم خسروي

ویرایش شده 23 دی 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۲

او بی شک از چیزی بیم داشت که دائم دور و اطرافش را نگاه می کرد.
او پس از چند دقیقه وقتی دید من خیال آمدن ندارم از جا برخاست. در حالی که کنار دستگاه پرینت ایستاده بودم و دکمه هایش را می فشردم، به رفتنش خیره شدم که عصبی به موهایش چنگ می انداخت و چک را در مشت هایش می فشرد. با محو شدن او از پیش چشمانم، نفسم را پوف مانند بیرون فرستادم و با برداشتن برگه های کپی شده به سوی صندلی ام قدم برداشتم.
حدود ساعت یازده همان روز در حالی که در بانک کسی جز کارکنان آن جا نبود، ناگهان سهیل با گام هایی بلند و محکم وارد شد و همان طور که با غیض نگاهم می کردم به سویم گام برداشت. تا پشت باجه من ایستاد، مدارکش را به روی میزم پرت کرد و بی اعصاب غرید:
- بفرما این هم مدارک! حالا زودتر کارم رو راه بنداز!
آقای اسماعیل زاده که در کنارم در حال پوشیدن کتش بود، با دیدن این برخورد سهیل با من با اخمی غلیظ پشت سرم ایستاد و خطاب به او گفت:
- این چه طرز برخورده آقا! وقت بانکی تموم شده لطفا...
با بلند شدن دست من حرفش نصفه ماند و با حفظ حالت چهره اش این بار به من چشم دوخت. من بدون آن که نگاه از چشمان طوفانی سهیل بردارم بی حرف مدارک را از پیش رویم برداشتم و با نگاهی به چک از جا برخاستم. باز هم در تمام مدتی که کارهایش را می کردم نگاه خیره و بی تحملش به دنبالم بود. پس از آن که آخرین دسته پول را از دستگاه شمارش برداشتم و درون کیسه قرار دادم، به سویش بازگشتم و با حفظ نگاه سرد و بی روحم کیسه را به سمتش از طریق نیم دایره شیشه هل دادم. او که به نظر می رسید دیگر از عصبانیت چند لحظه پیشش خبری نبود، با فکی منقبض شده و چهره ای پشیمان آرام دستش را دراز کرد و پس از نگاهی طولانی به سوی من با برداشتن کیسه زیر لب گفت:
- ممنونم!
من هم بدون آن که سرم را بلند کنم، چند برگه پیش رویم را برداشتم و در حینی که ته آن ها را نرم‌ به میز می کوبیدم تا مرتب شود با اخمی محو بر پیشانی ام به همان آرامی لحن او پاسخ دادم:
- خواهش می کنم!
آن گاه با برداشتن کیفم، از میزم فاصله گرفتم و با کنار زدن در چوبی کوچک مخصوص عبور کارمندان، از کنار او که مانند چوبی خشک شده پاکت را بغل گرفته بود رد شدم و از بانک خارج شدم. با گام هایی بلند به سوی ماشین پراید نقره ای ام رفتم و با زدن دکمه گشایش قفل، در سمت راننده را باز کردم و بر روی صندلی جای گرفتم. قبل از استارت زدن کیفم را به روی صندلی کمک راننده انداختم و بعد سویچ را در جای خود زیر فرمان فرو کردم. با زدن استارت و راست شدن کمرم، ناگهان نگاهم به آن سوی خیابان خیره ماند. دقیق ترش را بخواهید نگاهم به روی جوان پاکت به دست ثابت ماند که دستش را برای ماشین های در حال گذر دراز کرده بود. نمی دانم چرا در آن لحظه پایم را به روی پدال گاز نگذاشتم و بی تفاوت از کنارش عبور نکردم؛ تنها در ماشین روشن نشستم و در حالی که دو دستی فرمان را گرفته بودم، او را تماشا کردم. از سر و وضعش مشخص بود که از افراد پایین شهر باشد. لباس های رنگ و رو رفته و کفش چند سال کار کرده اش سندی بر تایید این گمان بود.
چیز جالبی که در آن لحظه توجهم را به خود جلب کرد آن بود که او تا تاکسی به پستش می خورد دستش را پایین می انداخت. حتی تاکسی کنارش ترمز کرد؛ اما او سوار نشد و پس از کمی مکالمه با راننده او را رد کرد. من که هر لحظه از رفتار او بیشتر گیج می شدم و شک می کردم، ناگهان بی اختیار ماشین را به حرکت در آوردم و نفهمیده بالاتر از او ایستادم. پس از کمی مجادله با خودم، نفس عمیقی کشیدم و به قصد سوار کردن او عقب عقب آمدم.

@•-•

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۳

همین که جلوی پایش ترمز کردم، شیشه سمت کمک راننده را پایین دادم و با کمی خم شدن نگاهم در چشمان متعجب او گره خورد. سهیل که به نظر متوجه منظور من نشده بود، با خونسردی تمام خطاب به او گفتم:
- سوار شید!
او به گنگی نالید:
- ها؟!
با جدیت بار دیگر حرفم را تکرار کردم:
- سوار شید!
او که به نظر مردد بود، بی حوصله خودم را به سمت صندلی کمک راننده خم کردم و در را برایش باز کردم. سهیل با این کار من بدون هیچ مخالفتی جلو آمد و با برداشتن کیفم به روی صندلی نشست. تا در را بست، دنده را رو به جلو متمایل کردم و پایم را به روی پدال گاز فشردم. تا دقایقی بینمان سکوت سنگینی حاکم شد که هیچ کداممان قصد شکستنش را نداشتیم. تا این که او با نیم نگاهی به سوی من زیر لب با گفتن جمله ای سکوت را در هم شکست:
- معذرت می خوام...
در جوابش چیزی نگفتم که این بار خیره به نیم رخ جدی من ادامه داد:
- بابت برخوردم توی بانک! من... من واقعا رفتار درستی باهاتون نداشتم!
لحن صدایش بوی پشیمانی می داد. او به راستی از طرز رفتارش با من متاسف بود. ولی به روی خود نیاوردم و با سفت تر گرفتن فرمان در بین مشت هایم کوتاه لب زدم:
- مهم نیست!
آن گاه برای خاتمه دادن بحث بینمان با کنجکاوی پرسیدم:
- نگفتید از کدوم طرف برم؟!
سهیل که سر به زیر انداخته بود، با اشاره به دو راهی کمی جلوترمان معصومانه پاسخ داد:
- اونجا که رسیدید بپیچید سمت راست!
به گفته او عمل کردم و فرمان را چرخاندم. طبق آدرسی که در طول راه به من داد، ناگهان خودم را جلوی بیمارستان... دیدم. با تعجب خیره به سر در بیمارستان یک تای ابرویم را بالا انداختم و گنگ پرسیدم:
- بیمارستان؟! چرا از همون اول اسمش رو نگفتید؟ دیگه لازم نبود هی ازتون بپرسم کدوم طرف برم! فکر کردم می خواید برید خونتون!
سهیل با نگاه کوتاهی به سوی من در حالی که دستش به سوی دستگیره دراز شده بود گفت:
- ممنون که زحمت کشیدید من رو رسوندین...
- چرا سوار تاکسی نشدید؟
او با این سوال ناگهانی من، لحظه ای دستش به روی دستگیره ثابت ماند؛ اما بعد بدون ذره ای خجالت بدون آن که به من نگاه کند زیر لب گفت:
- چون پول کرایه نداشتم!
- ولی شما یه کیسه پر پول همراهتونه!
او این بار سر چرخاند و خیره به من شمرده گفت:
- این پول ها مال من نیست!
چشم های تیره اش حرف را در پشت لب های بسته ام نگه داشت. او پس از کمی نگاه کردن به من نجوا کنان گفت:
- خداحافظ!
با شنیدن خداحافظی زیر لبی من، در را باز کرد و از ماشین خارج شد. آن گاه با نگاهی به دو طرفش، از عرض خیابان عبور کرد و خودش را به ورودی بیمارستان آن طرف خیابان رساند. درست در لحظه ای که نگاهم را خواستم از او بگیرم، زیر پاکت پولی که به سینه اش چسبانده بود از هم باز شد و دسته های پول به روی زمین ریخت. با دیدن این صحنه از رفتن منصرف شدم و با به چنگ گرفتن کیفم سریع به سویش شتافتم. او بدون آن که متوجه حضور من در بالای سرش بشود، به روی زمین زانو زده و دسته های پول را با یک دستش به سینه اش تکیه داده بود و با دست دیگرش پول های باقی مانده را جمع می کرد. وقتی دیدم دستانش توان نگه داری پول ها را بدون کیسه ندارد، دستم را دراز کردم و دو دسته پول را از روی زمین برداشته و درون کیفم انداختم. سهیل با دیدن این کار من متعجب سر بالا آورد و نگاهش در چشمان من خیره ماند. با دیدن چهره حیرت زده او، به آرامی گوشه لب هایم را به نشانه لبخند بالا بردم و گفتم:
- پول ها رو بریزید توی کیفم، براتون میارمش!
سهیل با گنگی فشار دستانش را از دور دسته های پول چسبیده به سینه اش کم کرد و سپس مردد آن ها را در کیفم ریخت.

@•-•

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۴

چهره اش در آن فاصله و آن حالت معصومانه، جوان تر به نظر می رسید. نمی دانم چرا ولی برای فهمیدن این که پسری به شکل و شمایل او این همه پول را برای چه می خواهد کنجکاو بودم. این فرصت خوبی شد تا با او به داخل بیمارستان همراه شوم و از نزدیک شاهد گوشه ای از زندگی ساده او باشم.
او با تردید و آشفتگی جلوتر از من حرکت کرد و وارد محیط درون بیمارستان شد. سپس به سوی پذیرش پیش رفت و پس از کمی صحبت با پرستار پر مشغله، اشاره ای به من کرد و نگاه تیز او را به سوی من کشاند. پرستار با نگاهی به سر تا پای من به تایید سری تکان داد و بعد به ته راهرو اشاره کرد. سهیل با شادی رو به من کرد و با نگاه از من خواست تا به دنبالش بروم. کنجکاوتر از پیش در حالی که دو دستی کیف را نزدیک به خود نگه داشته بودم، پشت سرش طول راهرو بیمارستان را با گام های بلندم طی کردم. کمی بعد سهیل بی توجه به حضور من در اتاقی را باز کرد و وارد شد. من مردد در ورودی آن اتاق بستری ایستادم و نامحسوس به درونش نگاهی انداختم. سهیل را دیدم که با خوشحالی کنار دختری کوچک و رنگ پریده ایستاده بود و در حالی که با شوق چیزی را به او و زن پر چین و چروک بالای سرش می گفت، دست ظریف دخترک را در میان دستانش به گرمی می فشرد.بالاخره با پایان صحبت هایش سرش را بالا آورد و خیره به من با صدایی رسا گفت:
- بفرمایید داخل خانم، اونجا واینستید!
با دعوت سهیل، آب دهانم را قورت دادم و آرام قدم به درون اتاق گذاشتم. نگاه آن زن و دختر از همان ابتدا به روی من قفل شده بود. نه طوری که شما تصور می کنید! آن ها سردرگمی و یا اخم در چهره نداشتند؛ بلکه با مهربانی و لبخندی محو بر لب تماشایم می کردند. خجالت زده از نگاه خیره آن ها، به زور لبخندی بر صورتم نشاندم و با ایستادن در کنار آن زن زیر لب گفتم:
 - سلام!
سهیل که روبرویم در آن طرف تخت ایستاده بود، با نگاهی به سوی من خطاب به آن دو نفر گفت:
- ایشون خانم...آم...
 آن طور که در آن لحظه به نظر می رسید سهیل از سر شتاب و عجله ای که برای نقد کردن پول داشت، متوجه نام و فامیلی من در کادر تابلو کوچک کنار دستم نشده بود. برای همین وقتی من و من او را دیدم، خود به سوی آن زن و دختر برگشتم و با دراز کردن دستم ادامه حرف سهیل را خود زدم:
- من مهتاب جهانشاهی هستم!
زن با نگاهی به دست هایم آرام دستش را جلو آورد و در حینی که دستم را به نرمی می فشرد زمزمه وار گفت:
- من هم نسرین مادر سهیل و ستاره هستم!
و در ادامه به دختر تقریبا پانزده ساله روی تخت و سهیل اشاره کرد. پس آن دختر بیمار خواهر سهیل بود. درست در همان لحظه مردی با روپوش سفید داخل شد و با چهره ای بی روح به کنار ستاره آمد و با باز کردن پلک های او، با چراغ قوه کوچک در دستش چشمانش را وارسی کرد. سهیل که در کنار دکتر ایستاده و معاینه او را به روی خواهرش تماشا می کرد، با شوق دهان باز کرد و تند و تند خطاب به دکتر گفت:
- آقای دکتر بالاخره پولی رو که می خواستین آوردم!
دکتر با راست کردن کمرش، در حالی که چراغ قوه را در جیب روپوشش می گذاشت، با چشمانی ریز شده به سهیل خیره شد و پرسید:
- دو میلیون؟
سهیل تند و تند سرش را تکان داد و مثل دفعه پیش با شادی تایید کرد:
- بله آقای دکتر، دو میلیون نقد!
سپس با نگرانی اضافه کرد:
- کی ستاره رو می برین اتاق عمل؟
من با ناباوری و ابروهای بالا رفته آن ها را نگاه می کردم. آن ها انگار بر سر کالایی ناچیز در حال توافق بودند!
 

ویرایش شده 11 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۵

آقای به ظاهر دکتر، با خونسردی تمام نگاهی کوتاه به سوی ستاره بدحال انداخت و در همان حال کوتاه و مختصر گفت:
- امروز عصر!
 آن گاه رو به سهیل پس از نگاهی از سر تا پای او ادامه داد:
 - تا ده دقیقه دیگه با پول ها توی اتاقم بیا!
سپس با بی تفاوتی تمام از تخت فاصله گرفت و رفت. همین؟! مکالمه بین آن ها بیشتر به خرید و فروش گوسفند شباهت داشت تا خرج عمل یک شخص سخت بیمار! من که به شدت از آن مرد خشمگین شده بودم، رو به سهیل با غیظ پرسیدم:
- فامیلی این مردک چیه؟
سهیل به آرامی پاسخ داد:
- فردوسی، چطور؟
با فهمیدن فامیلی او، متفکر با چشمانی ریز شده سرم را به تفهیم تکان دادم. سپس با نگاهی به سوی چهره سهیل و مادرش با لحنی جدی گفتم:
- من چند دقیقه ای بیرون کار دارم. از آشناییتون خوشحال شدم خدافظتون!
آن گاه از آن ها جدا شدم و به قصد بیرون رفتن از اتاق قدم برداشتم. هنوز چند قدم بیشتر بر نداشته بودم که با صدای سهیل در جایم ایستادم و به عقب برگشتم. سهیل تا به من نزدیک شد به کیف اشاره ای کرد و نگران گفت:
- خانم جهانشاهی، پول ها...
من تا نگرانی و ترس از دست دادن پول ها را در چشمانش دیدم، با اختیار خودم کیفم را به دستش دادم و خطاب به او گفتم:
- چند دقیقه ای دست خودتون باشه خیال من هم راحت تره!
سهیل با تردید دستش را دراز کرد و کیفم را در مشتش گرفت. آن گاه در برابر دیدگان او از راهرو گذر کردم تا جایی که در میان رفت و آمد های زیاد پرستاران و مردم از دیدش محو شدم. از پرستاری که خود را در آرایش و رنگ مو غرق کرده بود اتاق رییس بیمارستان را طلب کردم که او با ابروهای بالا رفته و نگاهی به سر تا پای من، تنها زمزمه کرد:
- چی کارشون داری؟
بی حوصله چشم هایم را در حدقه چرخاندم و غر غر کنان گفتم:
- از اقوامشون هستم، می خوام بینمشون!
پرستار که انگار به حرفم شک داشت نگاه دیگری به سر تا پایم انداخت. آن گاه دست از نوشتن اسامی روی لیست برداشت و در حالی که از کنار من می گذشت کوتاه گفت:
- صبر کن تا اول خبرشون کنم!
تا نیمه های راه که رفت از حرکت ایستاد و با چرخاندن آدامس به گوشه ای از دهانش، انگشتش را به سویم گرفت و با لحنی لوس پرسید:
- راستی اسمت چی بود؟!
- مهتاب جهانشاهی!
ده دقیقه از رفتن او می گذشت و من دست به سینه طول و عرض راهرو را طی می کردم که ناگهان صدایش را از پشت سرم شنیدم:
- ایشون گفتن برید پیششون!
و بعد به اتاقی در انتهای راهرو اشاره کرد. با تکان دادن سرم به جایی که او اشاره کرده بود گام برداشتم. با هل دادن در، ابتدا چشمم به میز کوچکی افتاد که در گوشه ای قرار داشت و منشی مردی در حال صحبت با تلفن بود. منشی تا چشمش به من افتاد با زبان اشاره به در روبرویش اشاره کرد و بعد صندلی اش را چرخاند و پشت به من حرفش را با شخص پشت تلفن ادامه داد. در که به اتاق رییس بیمارستان مربوط می شد، در یک قدمی اش که ایستادم بی اراده دستی به مانتو و مقنعه قهوه ای رنگم کشیدم. سپس با صاف کردن گلویم دو ضربه آرام به آن زدم که با شنیدن صدای آشنایی دستگیره را در مشتم حرکت دادم. در به آرامی باز شد و چشمان سبز تیله ایم به روی قامت لاغر پسر سبزه رو روبرویم ثابت ماند. نیما تا چشمش به من افتاد، چند تار از موهای لخت فرق وسط زده اش را که به روی پیشانی اش آویزان شده بود به کنار راند و با نیشخند بر لب طعنه زنان گفت:
- به به، راه گم کردی دختر عمو!
آن گاه پرونده آبی رنگ در دستش را به روی میز طویل روبرویش انداخت. با پاهای لاغر و درازش دو گام بلند به سویم برداشت و در یک قدمی ام ایستاد. لحظاتی بدون گفتن کلمه ای همدیگر را وارسی کردیم.

@•-•
@*Zeyanb29*

@M.khosravi

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۶

از آخرین باری که او را دیده بودم تغییر کرده بود. او هم انگار متوجه تغییراتی در من شده بود که با ابروهای بالا رفته نگاهم می کرد؛ ولی من با اخمی محو در پیشانی تنها دست به سینه منتظر لحظه ای مناسب بودم تا دهانم را باز کنم. بالاخره نیما پشت به من به سوی صندلی ریاستش رفت و در همان حال مرا خطاب قرار داد:
- بعد از فوت عمو دیگه ندیدمت! فکر کنم حدود دو سال پیش؛ درسته؟
سپس به سویم چرخید و بدون آن که لحظه ای چشم از من بردارد، صندلی چرخ دارش را عقب کشید و به رویش نشست. من که مانند چوب خشکی همچنان در درگاه ایستاده بودم، به خود آمدم و با جای گرفتن بر روی دو صندلی دورتر از او با لحنی نه چندان صمیمانه پاسخ دادم:
- آره!
سپس پلک هایم را بالا دادم و از زیر مژه های طلایی رنگم به چهره متفکر او چشم دوختم. آن گاه با تکیه به صندلی، پایم را به روی پای دیگرم انداختم و با حفظ اخم بر پیشانی ام دهان باز کردم و گفتم:
- راستش من فقط برای تجدید دیدار نیومدم اینجا!
نیما نیز به تبعیت از من تکیه اش را به صندلی داد و با بالا دادن فکش به آرامی پلکی زد و بی حرف، انتظارش را برای ادامه حرف هایم اعلام کرد. خیره به او نفس عمیقی کشیدم و با در هم گره کردن انگشت هایم زیر لب پرسیدم:
- با دکتر فردوسی آشنایی؟!
نیما متفکر چانه اش را به نرمی خاراند و در همان حال خونسردانه پاسخ داد:
- اوهوم، کم و بیش! مرد خوبیه و برای کارش ارزش قائله! چطور؟
با این حرف او ناخودآگاه نیشخندی از سر حرص بر لبانم جاخوش کرد. بی اختیار دهان باز کردم و برای او شرح دادم:
- همین مرد به ظاهر جان فشان، تا همین دو دقه پیش به خاطر دو میلیون پول عمل یه بیمار رو به موت با صاحب بیمار چک و چونه می زد! این بر خلاف اخلاق پزشکی نیست آیا؟! از کی تا حالا پول جدا از عمل بیمار اینقدر بالا رفته؟
نیما متعجب یک تای ابرویش را بالا انداخت و ناباور تکرار کرد:
- دو میلیون؟! اونوقت عمل چی؟!
ندانسته شانه هایم را بالا انداختم و منتظر واکنش او خیره خیره نگاهش کردم. نیما پس از گذشت چند لحظه ای که دست در زیر چانه اش زده بود و متفکر به نقطه ای نامعلوم نگاه می کرد، بالاخره با اخمی بر پیشانی دستش را دراز کرد و تلفن روی میزش را برداشت. از طرز مکالمه اش فهمیدم فرد مخاطبش دکتر فردوسی است و او را به اتاقش فرا می خواند. تا تماس را خاتمه داد، از جا برخاستم و با صاف کردن گلویم زیر لب گفتم:
- من دیگه می رم!
نیما نیز به تبعیت از من بلند شد و خیره به من پس از سکوتی کوتاه زمزمه وار گفت:
- به مهراد و زن عمو هم سلام برسون!
برای لحظاتی خیره در چشمانش پاسخی ندادم. در آخر با قورت دادن آب دهانم، لبخندی تصنعی بر چهره نشاندم و سر به زیر در حالی که پشت به او به سوی در قدم بر می داشتم گفتم:
- حتما! تو هم سلام عمو و زن عمو و بالاخص هما جون رو برسون! راستی شنیدم داری بابا می شی، بهت تبریک می گم!
تا به در رسیدم کوتاه به سمت نیما برگشتم و با عمق دادن به لبخندم اضافه کردم:
- بابا شدن خیلی بهت میاد!
برای لحظه ای حس کردم غمی در چهره او نشست؛ اما قبل از آن که کاملا متوجه تغییر حالتش بشوم، لبخندی دندان نما زد و با گرفتن ظاهری خجالت زده زیر لب نجوا کرد:
- آره، یه جورایی!
بالاخره با گفتن خداحافظی دیگری از او جدا شدم و از اتاق بیرون آمدم. خارج شدن من با روبرو شدنم با دکتر فردوسی یکی شد. او با نگاهی سردرگم به سر تا پای من، ابرویی بالا انداخت و از کنارم گذر کرد و به دستگیره در چنگ انداخت و داخل شد. با رفتن او، من هم از در فاصله گرفتم و آرام ولی با تحکم، قدم در راهرو بیمارستان گذاشتم.

ویرایش شده 13 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۷

بوی الکل پخش شده در آن جا کمی آزارم می داد. از بچگی از بوی الکل متنفر بودم و همیشه باعث سردردم می شد؛ برای همین دستمالی جلوی بینی ام گرفتم و با چهره ای مچاله شده سعی کردم تا هرچه زودتر از محیط بیمارستان خارج شوم. تا در اتوماتیک رو به فضای باز بیمارستان از هم باز شد، ناگهان صدای سهیل را که مرا صدا می زد از پشت سرم شنیدم. پرسشگر به سوی او برگشتم و خیره نگاهش کردم. او در حالی که در یک دستش کیف و در دست دیگرش کیسه ای را گرفته بود به سمتم می دوید. تا به من رسید، کیف را به سویم گرفت و در همان حال گفت:
- این رو داشت یادتون می رفت!
سپس کیسه در دستش را بالا گرفت و با لبخندی محو ادامه داد:
- پول ها رو ریختم توی این!
نگاهم را به آرامی به روی کیسه در دست سهیل سوق دادم. آن گاه دوباره سرم را بالا آوردم و خیره در چشمانش شمرده زیر لب گفتم:
- فعلا پیش خودت نگهش دار، برای دادنش به اون دکتر عجله نکن!
سپس در حالی که سهیل گنگ و عجیب نگاهم می کرد کیف را از دستش گرفتم و با خداحافظی از او در زیر نگاه خیره اش راهی ماشینم شدم.
صبح روز بعد وقتی ماشین را روبروی بانک پارک کردم و از آن پیاده شدم، او را دیدم که مثل روز قبل دست در جیب های شلوار جینش فرو برده و جلوی ورودی بانک بالا و پایین می کند. با فشردن دکمه قفل ماشین، بدون آن که چشم از سهیل بردارم به سمتش رفتم. اول فکر کردم که منتظر شخص یا کار دیگری آن جا کشیک می دهد؛ اما وقتی او را دیدم که با دیدن من لبخندی پهن بر لبانش نقش بست متوجه تفکر اشتباهم شدم. او تا به من رسید با حفظ لبخندش در حالی که بخار سردی از میان چفت دندان هایش خارج می شد خطاب به من گفت:
- سلام!
من هم به تبعیت از او لبخندی کمرنگ بر لب نشاندم و با عقب راندن چند تار از موهای طلایی رنگم به زیر مقنعه در جواب او زمزمه کردم:
- سلام آقای بهمنی، خوب هستید؟
سهیل در حالی که سرش را تند و تند تکان می داد با لحنی محکم پاسخ داد:
- بله خوبم، در اصل به لطف شما حال امروزم خوبه!
من که متوجه منظورش نشده بودم، یک تای ابرویم را بالا انداختم و زمزمه وار تکرار کردم:
- به لطف من؟!
سهیل سرش را به تایید تکان داد و در جواب سوالم دهان باز کرد و گفت:
- دیروز عصر خواهرم عمل شد، ولی نه با اون مبلغ و نه اون دکتر! رییس بیمارستان اومد پیشمون و بهمون گفت که شما بهش گزارش دادید. واقعا نمی دونم چطور ازتون تشکر کنم!
او وقتی حیرت را در نگاه من دید ادامه داد:
- شما باعث شدید تا من پولی رو که از صاحب کارم قرض گرفته بودم رو بهش پس بدم و با پرداخت یه مبلغ کم به دکتر جدا از پول عمل، کارم راه بیوفته!
سپس با زدن نیشخندی شرمگین، در حالی که پشت گردنش دست می کشید زیر لب اضافه کرد:
- موندم خودم چطور به عقلم نرسید این کار شما رو بکنم!
وقتی بینمان سکوت ایجاد شد، تازه آن وقت به خود آمدم و با بستن دهان نیمه بازم لبخندی محجوبانه بر لب نشاندم و با کشیدن دستی به روی مقنعه ام، خیره در چشمان درخشان پسر روبرویم من من کنان گفتم:
- وای... این... این خیلی خوبه!
آن گاه با برگشتن به ظاهر پر اعتماد به نفسم و تسلط بر خود، دستم را در هوا تکان دادم و زمزمه وار ادامه دادم:
- جدی می گم، واقعا از شنیدنش خوشحال شدم. خوبه حداقل یه جایی به درد خوردم!
او خنده ی کوتاهی کرد و خجالت زده زیر لب گفت:
- این طور نگید، دیروز خیلی زحمتتون دادم. راستش بابت همه اون کارا هم ممنونم هم معذرت می خوام!

@•-•

@*Zeyanb29*

@M.khosravi

ویرایش شده 13 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۸

تا این حرف ها را از زبان سهیل شنیدم، چهره ای ناراحت به خود گرفتم و خجالت زده نالیدم:
- راستش... اونی که باید معذرت خواهی کنه منم! من دیروز وقتی اینقدر شما رو هراسون دیدم بهتون شک کردم. برای همین... خب...
واقعا حرفی برای گفتن نداشتم. اصلا به من چه ربطی داشت که چک او دزدی بود یا چیز دیگر؟ حتی نمی توانستم کلمات مناسبی برای این کارم پیدا کنم. سهیل وقتی من را شرمنده و سر به زیر دید، تنها به لبخندش عمق داد و با آرامشی عجیب زمزمه کرد:
- مشکلی نیست! مطمئنم منم جای شما بودم به این قضیه شک می کردم.
با این حرف او سرم را آرام بالا گرفتم و لبخندی پوزش طلبانه بر لب آوردم. به نظر می رسید که او واقعا مرد خوش قلبی ست. کمی بعد، او پس از این پا و آن پا کردن گلویی صاف کرد و با گرفتن ظاهری جدی شمرده شمرده گفت:
- خب... دیگه بیشتر از این مزاحمتون نمی شم؛ فقط گفتم حتما باید رودررو ازتون تشکر کنم. دیگه بهتره برم... خدافظ!
سهیل با گفتن خداحافظی در حالی که چند تار از موهای لخت تیره اش جلوی چشمانش تاب می خورد از کنارم گذشت و رفت. من، خیره به دور شدن او روحم هم خبر نداشت که در آینده ای نزدیک باز همدیگر را خواهیم دید؛ اما در جایی دیگر و به شکلی متفاوت...
حدود یک ماه بعد، شب هنگام وقتی از قرار با دوستانم به خانه باز می گشتم، مادرم اعلام کرد که خانواده عمو را به صرف شام دعوت کرده است. از این حرف او بسیار حیرت زده شدم؛ زیرا شنیده بودم که عمویم ناصر دو هفته قبل به خاطر عشق به زنی دیگر از همسرش گوهر جدا شده و با همان زنی که در طلبش بوده ازدواج کرده است. از خیلی وقت پیش می دانستم که مادرم،توران، با زن عموی سابقم گوهر رابطه خوبی نداشته اند. کینه و نفرت بین آن ها از همان اوایل ازدواج پدرم با مادرم نشات داشت.
آن طور که از حرف های مادرم متوجه شده بودم، نفرت زن عمو به او به این دلیل بود که پدرم به مادرم عشق می ورزید و عمو زیاد مایل به این کارها نبود و همین باعث حسادت او می شد. بعد از فوت پدرم، این زن عمو بود که رابطه خانوادگیشان را با ما قطع کرد تا دیگر هرگز روی مادرم را نبیند؛ اما دست آخر... از نگه داشتن شوهرش در کنار خودش ناکام ماند. او دیگر از دار دنیا تنها پسرش نیما و عروس حامله اش هما را داشت.
وقتی حاضر و آماده از اتاق خارج شدم، مادرم را دیدم که با سوسن خانم در حال چیدن میز بودند. مادرم، زنی با شوق و ذوقی ایرانی که از طراحان مطرح لباس ایرانی بود آن لحظه پیش چشمانم در حال تدارک وسایل پذیرایی بود. آن لحظه در دل آرزو کردم که خدا آن دقایق را بخیر بگذراند! مادرم را هیچوقت در حال چیدن میز ندیده بودم، مگر در مراسم های شخصی و خانوادگی آن هم در حضور پدر و تنها خودمان سه نفر! می دانستم که از خوشحالی با دمش در حال گردو شکستن است، زیرا با دعوت عمو و همسر جدیدش آتش خشم زن عمو گوهر را افروز تر از پیش می کرد.
خیره به چهره بشاش مادرم، با تکان دادن سرم به نشانه تاسف به سویش گام برداشتم و تکیه به میز در حالی که دانه ای انگور سرخ را از خوشه جدا می کردم زیر لب خطاب به مادرم گفتم:
- تو از زن جدید عمو هم چیزی می دونی؟
مادر بدون آن که سرش را بالا بیاورد و نگاهم کند، قاشق و چنگال در دستش را در کناره بشقاب سرامیکی گذاشت و در همان حال زیر لب پاسخ داد:
- نه، فقط شنیدم قیافش بد نیست و خونگرمه؛ دقیقا برعکس اون گوهر خانم!
آن گاه پشت حرفش نیشخندی از سر تمسخر زد و کمرش را راست کرد. در آن لحظه تا چشمش به من افتاد، دست به کمر از سر تا پایم را برانداز کرد. خوب می دانستم که چه در ذهن دارد؛

@M.khosravi

@•-•

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۹

برای همین وقتی چروک محو بین ابروهایش را دیدم اصلا تعجب نکردم. مثل همیشه با لب و لوچه ای کج شده غرغر کنان گفت:
- آخه این چه طرز شال سر کردنه دختر؟
سپس دست هایش را دراز کرد و با گرفتن گوشه های آن زمزمه وار ادامه داد:
- ببین این رو باید اینجوری از روی سرت رد کنی و بیاریش اینور، بعدش هم این قسمتش رو به حالت گیس در میاری و...
در آن لحظه ناگهان صدای زنگ باعث توقف دستان مادرم شد و مرا از وسواس های همیشگی اش برای ظاهرم نجات داد. سوسن خانم که خدمتکار پنجاه ساله اینجا بود، پس از برداشتن آیفون رو به من و مادرم کرد و خطاب به ما اعلام کرد:
- آقا ناصر و همسرشون هستن!
آن گاه با اشاره مادرم چشمی گفت و به سوی آشپزخانه رفت تا غذا را برای صرف حاضر کند. مادرم در حالی که گردنبند مرواریدش را که یادگار پدر بود بر روی سینه اش درست می کرد، با لبخندی بر لب به سوی در شتافت و آن را به روی عمو و زن عموی جدیدم باز کرد. من که در کناری ایستاده بودم و در باز شده دیدم را گرفته بود، تنها به صدای خوش و بش مادرم با آن ها گوش سپردم. کمی بعد عمو از پشت در بیرون آمد و با دیدن من لبخندی عریض بر لب نشاند. من خیره به ظاهر متفاوت و جذاب او، به تبعیت از او لبخندی بر چهره نشاندم و با دو گام بلند خودم را به او رساندم و به آرامی در آغوشش گرفتم. عمو با خوشحالی در حالی که مرا نرم‌ به خود می فشرد در گوشم زمزمه کرد:
- چقدر دلم برات تنگ شده بود فنچ  عمو!
 تا از او فاصله گرفتم، چشمم به کسانی که پشت سر عمو ایستاده بودند افتاد. ناگهان با حیرتی که در نگاهم پدید آمد، لبخند آرام آرام از لبانم محو شد. همان طور که مات و مبهوت خیره خیره آن ها را نگاه می کردم، عمو به سوی زنی که جلوتر از آن دختر و پسر ایستاده بود رفت و با اشاره به او که با لبخندی مصنوعی نگاهم می کرد گفت:
- مهتاب جون، این هم از زن عموی خوشگلت... نسرین خانم!
با شنیدن نامش ناخودآگاه نگاهم به سوی سهیل کشیده شد که با اخمی محو و گنگی در نگاهش به من زل زده بود. به نظر می رسید که او هم انتظار دیدن من را نداشت. نسرین که در فاصله ی کمی از من ایستاده بود، به اندازه ای که با من دست بدهد جلو آمد و با دراز کردن دستش زیر لب گفت:
- از دیدنت خوشحال شدم مهتاب جون، عموت از تو زیاد برای ما گفته!
من خیره به دستی که به سمتم دراز شده بود، لحظاتی عکس العملی از خود نشان ندادم. او بی نهایت تغییر کرده بود. دیگر از آن چین و چروک ها، گودی زیر چشم ها، موهای نصف سفید... دیگر از هیچکدامشان خبری نبود. تنها پیش رویم زنی که به زور چهل ساله می زد ایستاده بود و در حالی که پالتویی خز دار پوشیده و دستکشی چرم به دست داشت، با لبخندی بر لب صبورانه دستش را به سویم دراز کرده بود. لبخندش، دلفریب بود!
ناگهان با تسلط بر خود، گوشه های لبانم را به بالا سوق دادم و دست نسرین را به گرمی فشردم. با این کارم، صدای نفس حبس شده مادرم را شنیدم که با خیال راحت به بیرون فرستاده شد. انگار بیشتر از آن چه که فکرش را می کردم دست دادن با نسرین طول کشید. تا او کناری ایستاد، عمو به سهیل و ستاره اشاره و آن ها را نیز به من و مادرم معرفی کرد. آن ها هم مثل مادرشان لباس هایی مارک دار و نو بر تن داشتند. سهیل با ژل زدن موهایش رو به بالا، اصلا به پسر یک ماه پیش شباهتی نداشت. اصلا سر و وضعش قابل مقایسه با یک ماه پیش نبود!
@M.khosravi

@Zeyni._.bh

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۰

ستاره هم به نسبت آن ها تغییراتی چشمگیر داشت. به نظر می رسید که حالش هم کاملا خوب بود و از آن جا بودن کاملا خوشحال بود.
بالاخره با تعارف مادرم همگی بر سر میز شام نشستیم و در حینی که سوسن خانم دیس برنج را در مرکز میز می گذاشت مادرم دهان باز کرد و با خوشحالی رو به نسرین گفت:
- واقعا خوشحالم که دیدمت! خیلی دوست داشتم از نزدیک ملاقاتت کنم.
نسرین با این حرف او لبخندی زد و با خونسردی عجیبی در پاسخ به مادرم گفت:
- همچنین عزیزم. این طور که از ناصر شنیدم دو سالی می شده که با هم رفت و آمدی نداشتید، خوشحالم که با دعوت من این رابطه رو دوباره به جریان انداختی!
مادرم با یادآوری مرگ پدر، چهره ای ناراحت به خود گرفت و با لبخندی تلخ بر لب زمزمه وار گفت:
- آره، بعد از مرگ صابر دیگه با ناصر خان و خونوادش رابطه امون قطع شد! ولی این چیز ها مال گذشته ست، ما مطمئنن می تونیم رابطه خوبی با هم داشته باشیم نسرین جون!
من خیره به گفتگوی کسل کننده آن ها، چشمانش را در حدقه چرخاندم و نگاه از آن ها گرفتم. ستاره درست بر روی صندلی روبرویم نشسته بود و سهیل در کنارش خیره به گوشه ای از میز بود. درست در لحظه ای که سرش را بالا آورد تا نگاه خیره ام را به روی خود شکار کند، سرم را در جهت مخالفش چرخاندم و خودم را سرگرم بازی با گوشه شالم نشان دادم. با آوردن آخرین بشقاب خورشت، مادرم رو به عمو و زنش دیس برنج را تعارف کرد و در همان حال خودش دو کفگیر برنج در بشقاب پیش رویش ریخت. من هم طبق معمول ظرف سالاد را برداشتم و با انبر مقداری از کاهو و خیار را برای خود در بشقابم ریختم. حتی غذا خوردن مانع از طبع فضول عمویم نشد و در میان صدای برخورد قاشق و چنگال ها خطاب به من گفت:
- شنیدم توی بانک کار می کنی عمو. چند وقته؟
با سوال او، نگاه از بشقاب سالادم گرفتم و با لحنی معمولی پاسخ دادم:
- حدود دو ماهی می شه!
سپس با نگاهی گذرا به سوی سهیل دوباره چنگال حاوی کاهو و خیار را به سمت دهانم گرفتم. مامان از موقعیت صحبت استفاده کرد و با کنجکاوی همیشگی اش رو به نسرین و عمو ناصر پرسید:
- خب، بگید ببینم شما کی و چطور با هم آشنا شدید؟!
من هم که کنجکاو این موضوع شده بودم، دست در زیر چانه ام زدم و مثل مادرم منتظر به آن دو خیره شدم. عمو با نگاهی کوتاه به سوی زنش، قلپی از آبش را خورد و با هیجان و ذوقی که در صدایش مشهود بود رو به ما دوتا توضیح داد:
- خب... راستش آشنایی ما به سهیل بر می گرده. اون دو سالی می شه که توی برج سازی برام کار می کنه. چند باری که نسرین اومده بود اونجا بهش سر بزنه دیدمش و خب... ازش خوشم اومد!
آن گاه در پایان حرفش با حفظ لبخند دندان نمایش، دست نسرین را از روی میز گرفت و به گرمی فشرد. با این حرف او، در حالی که با چنگالم برگ کاهو در بشقابم را زیر و رو می کردم با یادآوری حرف سهیل، زیر لب با نیشخندی بر لب با خود گفتم:
- پس اون صاحب کاری که ازش حرف می زد عمو بود!
- کی حرف می زد؟
با سوال مادرم که در کنارم نشسته بود، متوجه بالا بودن ولوم صدایم شدم و نگاه خیره و کنجکاو او را به روی خود دیدم. شرمسار آب دهانم را با صدا قورت دادم و آرام سرم را به سوی بقیه چرخاندم. آن ها نیز با شنیدن سوال مادرم در حین غذا خوردن کنجکاو به من نگاه می کردند. ستاره پس از چند لحظه بی خیال از جواب احتمالی من سرش را پایین انداخت و به ادامه غذا خوردنش پرداخت؛ ولی بقیه همچنان کنجکاوانه نگاهم می کردند. تا این که ناچار دهان باز کردم و با لبخندی به شدت مصنوعی گفتم:
- هیچکس، همین جوری یه چیزی با خودم گفتم!
@Zeyni._.bh

@M.khosravi

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۱

از آن لحظه تا پایان غذا خوردنمان متوجه شدیم که شوهر نسرین پنج سال پیش در تصادفی در بزرگراه کشته شده بود؛ همچنین فهمیدم که سهیل مثل خودم 23 ساله و تنها دوماه از من بزرگتر بود و ستاره با درست در آمدن حدسیاتم پانزده سال داشت. سن ستاره به خودش می خورد؛ اما سهیل گمان می کردم کوچکتر از این حرف ها باشد. او به راستی چهره ای معصومانه و جوان داشت و بسیار کم حرف بود.
پس از خوردن شام، همگی بر روی مبل های راحتی نشستیم و سوسن از ما پذیرایی کرد. ستاره و من در کنار هم نشسته بودیم و به صحبت های کسل کننده عمو، نسرین و مادرم گوش می سپردیم. در آن حین هرازگاه زیر چشمی به سهیل نگاه می کردم و او را هربار با اخمی محو بر پیشانی خیره به فرش و غرق در سکوت خود می دیدم. نمی دانم چرا کنجکاوی هایم به آن بشر تمامی نداشت. او بی شک فردی مرموز بود!
خیره به سهیل، ناگهان صدای مادرم بند افکارم را از هم درید و مرا از هپروت بیرون آورد:
- مهتاب، پاشو بچه ها رو ببر توی حیاط و این اطراف رو نشونشون بده. این جوری فرصت شناخت همدیگه رو هم پیدا می کنین و هم حوصلتون سر نمی ره!
نمی دانید چقدر دلم می خواست در آن لحظه خم به ابرو می آوردم و مادرم را به خاطر آن پیشنهاد خودخواهانه سرزنش می کردم؛ اما تنها واکنش من در جواب او لبخندی محزون بود و بعد اول از همه از جا برخاستم. سهیل و ستاره هم بی حرف و با چهره ای وا رفته به دنبالم راهی حیاط شدند. تا دقایقی هردو بی حرف پشت سرم گام بر می داشتند و من آن ها را در باغ کوچک پشت خانه مان می چرخاندم. تا این که پرسش ستاره شروع صحبت بینمان شد:
- شما خیلی پولدارید، نه؟
با سوال او به سویش برگشتم و در همان حال متعجب گفتم:
- ما؟! نه!
ستاره با اشاره به اطراف با طعنه ای که در لحنش مشخص بود گفت:
- پس این باغ و این خونه و این مال و اموال رو باد آورده براتون؟!
با این حرف او ناخودآگاه سر به زیر انداختم و خنده ای بی صدا کردم. سپس خیره در چشمان کنجکاو او زیر لب گفتم:
- یه جورایی!
آن گاه پشت به آن ها در حینی که رو به جلو گام بر می داشتم، با حوصله برای او شرح دادم:
- اینجا خونه بابا بزرگم بوده. بابا بزرگ و ما اینجا با هم زندگی می کردیم. بعد از مردنش، اون اینجا رو برای ما نگه داشت! راستش از نظر پول، عمو ناصر از همه پولدار تره! اون از 25 سالگیش کار برج سازی رو شروع کرد و تا حالا کلی برج ساخته و پول زده به جیب! بابام بر خلاف عمو یه کار معمولی داشت، یه حسابدار ساده بود.
سپس با کشیدن نفسی عمیق اضافه کردم:
- اون خدمتکارمون، سوسن خانم هم که دیدی وقت هایی که کارمون زیاده و مهمونی داریم میاد کمکمون!
ستاره با گفتن آهانی زیر لب، سرش را چرخاند و گوشه های دیگر حیاط را از دید گذراند. ناخودآگاه در آن حالت دست به سینه که ایستاده بودم، نگاهم به سوی سهیل کشیده شد. او در حالی که شانه هایش را به نزدیک ترین درخت تکیه داده بود، با اخم نگاهم می کرد. آن قدر با جدیت نگاهم کرد که به جای او، من از رو رفتم و با گونه هایی رنگ گرفته دستپاچه سرم را در جهت مخالفش برگرداندم. کمی بعد ستاره با پرسیدن جای دستشویی از ما جدا شد و بر خلاف خواسته ام، من و سهیل در میان باغ تنها ماندیم. با رفتن او، سعی کردم در زیر نگاه خیره سهیل رفتاری عادی از خود نشان دهم ولی فاجعه بار بود! آن قدر دستپاچگی و مصنوعی بودن از حرکاتم مشخص بود که با شنیدن نیشخند لحظه آخری سهیل نزدیک بود از خجالت آب بشوم. تا این که در حالی که پشت به او ایستاده بودم تا کمتر در معرض دیدش باشم، صدایش را در نزدیکی خود شنیدم:
- فکر نمی کردم دوباره ببینمت!
با شنیدن صدایش از پشت سرم، ناخودآگاه از جا پریدم و ترسیده به عقب برگشتم.

@M.khosravi

@Zeyni._.bh

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۲

ولی وقتی با چهره خونسرد او روبرو شدم، با اخمی بر پیشانی کمی از او فاصله گرفتم و با صاف کردن گلویم زیر لب گفتم:
- من هم خوابشم نمی دیدم تو پسر عموی ناتنیم بشی!
سهیل بدون آن که لبخندی بر لب بیاورد، با حفظ چهره بی روحش شانه ای بالا انداخت و در حالی که دست در جیب هایش فرو برده بود، زمزمه وار گفت:
- من موافق این ازدواج نبودم!
با این حرف او ابرویی بالا انداختم و دست به سینه منتظر نگاهش کردم. او با نگاهی کوتاه به من، نوک کفشش را دوبار بر زمین زد و خیره به نقطه ای نامعلوم ادامه داد:
- من فقط به خاطر مامانم اعتراضی نکردم! می دونی... اون... حقشه که یه مرد خوب تو زندگیش باشه!
من که موافق این حرف او بودم، سری به تایید تکان دادم و زیر لب گفتم:
- خب آره، این حق هر زنیه که یه مرد خوب کنارش باشه!
سهیل این بار در سکوت نگاه سردش را در چشمانم دوخت و طولانی نگاهم کرد. وقتی دیدم با گذشت چند ثانیه رو از من برنگرداند، با ابروهای بالا رفته پرسیدم:
- چیه؟!
او با سوال من کوتاه نگاهش را از من گرفت و بعد دوباره به من زل زد. در همان حین در حالی که به زور جلوی لبخندش را می گرفت زیر لب بی مقدمه گفت:
- هیچی، فقط... چشم هات عینهو چشم های گربه ست!
در حالی که این حرف او کاملا به من برخورده بود، دست هایم را که زیر بغلم زده بودم خود به خود مشت کردم و با چشمانی ریز شده غریدم:
- خب؟ که چی؟!
سهیل که متوجه دلخوری من شده بود، سریع ظاهری پشیمان به خود گرفت و در حالی که دستش را تند و تند تکان می داد گفت:
- نه نه، بد برداشت نکن! این فقط یه تعریف بود!
ولی من با این حرف او تغییر حالتی ندادم و با اخمی غلیظ تر از پیش رو از او برگرداندم؛ اما همچنان نگاه سنگینش را به روی خود حس می کردم. درست در لحظه ای که دهان باز کرد تا دوباره چیزی بگوید، ستاره از پشت یکی از درختان بیرون آمد و خطاب به هر دوی ما گفت:
- بیاین بریم، توران خانم گفت که اگر دیر بجنبین کاپ کیک های خوشمزه اش سرد می شه!
با این حرف ستاره، سهیل برای بار دوم نگاهی به سویم انداخت و وقتی من را همچنان ناراحت دید، پشت به من کرد و دوشادوش ستاره به سوی خانه گام برداشت. من هم پشت سر آن ها به سمت خانه حرکت کردم ولی این بار با لبخندی محو بر لب!
با ورود ما، آیفون زنگ خورد و من که به آن نزدیک بودم به سویش شتافتم. با شنیدن صدای مهراد نزدیک بود از خوشحالی جیغ بکشم. مدت ها بود که او را ندیده بودم و آمدن ناگهانی اش غافلگیری خوبی بود. وقتی به مادرم حضور مهراد را اعلام کردم ناباور و ذوق زده از جا برخاست و با چند گام بلند به من در درگاه پیوست. هر دو از آن جا به برادرم چشم دوختیم که با لبخندی دندان نما طول حیاط را طی می کرد تا به ما برسد. تا در دو قدمی مان رسید، مادرم در حالی که اشک شوق می ریخت به سویش شتافت و با دلتنگی مادرانه اش او را در آغوش کشید و سر و صورتش را بوسه زد. مهراد مرا نیز کوتاه بغل کرد و احوالم را پرسید. او از سال پیش تغییراتی چشمگیر کرده بود و بسیار جذاب تر از پیش شده بود. همین که پا به درون خانه گذاشت، ناگهان چشمش به عمو و خانواده اش افتاد و در یک آن، اخمی وحشتناک جای لبخندش را در صورتش گرفت. مادر با نگرانی در کنار مهراد ایستاد و نگاهش بین او و عمو در نوسان بود. تا این که نجوای پر غیض مهراد نگاه مادر را معطوف به خود کرد:
- مامان می شه چند لحظه باهات حرف بزنم؟
تا مادر و مهراد وارد آشپزخانه شدند، همه ی نگاه ها به سوی من برگشت.

@Zeyni._.bh

@•-•

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۳

عمو که کاملا مشخص بود به زور ظاهر خود را حفظ کرده بود، با لبخندی مصنوعی خطاب به من گفت:
- مهتاب جان، نگفته بودید که مهراد قراره از دبی بیاد!
با آشفتگی دستی بر پیشانی ام کشیدم و با چهره ای وا رفته زیر لب نالیدم:
- خودمون هم نمی دونستیم، یهویی شد!
عمو مردد به راهرویی که به آشپزخانه منتهی می شد نگاه کرد و پس از کمی این پا و آن کردن از نشستن دوباره صرف نظر کرد و با اشاره به بقیه رو به من گفت:
- ما بهتره دیگه بریم!
و بعد با چهره ای اخم آلود چند گام بلند به سوی در برداشت. نسرین هم با فشردن دسته ی کیفش در میان مشت هایش، زیر لب از سهیل و ستاره خواست تا با او و ناصر همراه شوند. من با دیدن آن صحنه، شرمگین دهان باز کردم تا جلوی رفتنشان را بگیرم؛ اما وقتی دیدم رفتن آن ها به صلاح است تنها گوشه لب پایینم را به دندان گرفتم و محزون نگاهشان کردم که با گفتن خداحافظی آرامی زیر لب یکی یکی از خانه خارج شدند. با بسته شدن در، صدای حیران مادرم را از آخر راهرو شنیدم که خطاب به من پرسید:
- رفتن؟!
با تکان دادن سرم به نشانه تایید، مادر پلک هایش را از سر حرص و آشفتگی به روی هم فشرد و با نشستن بر روی نزدیک ترین مبل سرش را بین دستانش گرفت. پشت سرش چهره عصبانی مهراد نمایان شد که در حین ورودش به پذیرایی غرید:
- بهتر! مردیکه خجالتم نمی کشه دست اون ها رو گرفته آورده اینجا!
سپس رو به مادرم ولوم صدایش را بالا برد و با تکان دادن دستش در هوا ادامه داد:
- تو واقعا نمی بینی من پیش نیما رودروایسی دارم؟ برداشتی دعوتشون کردی اینجا که چی بشه؟! که مثلا چشم جاری سابقت در بیاد؟! مامان لطفا یکم رفتارهات رو با عقلت بسنج! نیما اگر بفهمه دیگه بهم نگاه نمی کنه، حداقل به حرمت اون هم که شده دیگه پای این ها رو وا نکن خونه ما!
آن گاه با نگاهی به سوی من که به در چسبیده بودم و بحث بین آن ها را تماشا می کردم، در حالی که پلیور در دستش را از سر خشم در میان مشت هایش می فشرد، راهش را کج کرد و به سوی اتاقش پیش رفت.
در آن لحظه واقعا نمی دانستم چه کار کنم، برای همین تصمیم گرفتم بی حرف از کنار مادرم رد شوم و به سوی اتاقم پیش بروم. تا وارد اتاقم شدم، آرام در را پشت سرم بستم و شالم را از سرم در آوردم. آن گاه تنم را به روی تخت رها کردم و سعی کردم به اتفاق چند لحظه پیش فکر نکنم. وقتی دیدم این کار بی فایده ست، نفسم را پوف مانند بیرون فرستادم و از جا برخاستم و روبروی آینه بر روی صندلی نشستم. بی حوصله برگه دستمال کاغذی را از روی میز روبروی آینه بیرون و نرم‌ به روی لب هایم کشیدم. خیره به رد رژ صورتی رنگ روی دستمال، آرام نگاهم را بالا آوردم و به چهره ام در آینه خیره شدم. ناگهان مکالمه اخیرم در ذهنم طنین انداز شد:
- چیه؟!
- هیچی، فقط... چشم هات عینهو چشم های گربه ست!
خیره به چشم های سبز و کشیده ام، ناخودآگاه با گونه هایی رنگ گرفته گوشه ی لب هایم به نشانه لبخند بالا رفت. بی اختیار دستم را بالا آوردم و آرام انتهای چشمانم را لمس کردم. تا به حال متوجه شباهت چشمانم به چشم گربه نشده بودم و آن مقایسه... دوست داشتنی بود!
سپس دستم را از روی صورتم به سمت موهایم سوق دادم و کش مویم را باز کردم. با رها شدن موهای حالت دارم، چنگی میانشان زدم و آن موهای موج دار طلایی رنگ را به روی شانه هایم پخش کردم. با دیدن چهره بی آرایش خودم که توسط موهایم قاب گرفته شده بود، خنده ی آرامی کردم و مثل دخترهای پانزده ساله دست در زیر چانه زدم و بی اختیار با لبخند مضحکی که بر لب داشتم خیره به نقطه ای نامعلوم در دنیای دیگری غرق شدم.
@Zeyni._.bh

ویرایش شده 18 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۴

نفهمیدم که چقدر طول کشید که با شنیدن چند ضربه به در از جا پریدم و در حالی که برس را چنگ زده و خود را مشغول شانه زدن نشان می دادم، تته پته کنان داد زدم:
- ب... بفرمایید!
با این حرف من دستگیره به آرامی چرخید و چهره خندان مهراد پشت آن نمایان شد.
- اجازه هست؟
با دیدن حالت معصومانه نگاهش، لبخندی عمیق بر چهره ام نشاندم و با اشاره دست هایم او را به داخل دعوت کردم. مهراد به آرامی از پشت در بیرون آمد و پس از بستن آن، خیره به من به روی تختم نشست. من هم با گذاشتن شانه ام به روی میز، کاملا به سمتش برگشتم و از همان جایی که نشسته بودم با قلاب کردن دست هایم نگاهش کردم. کمی که گذشت او به کنارش اشاره کرد و زیر لب گفت:
- پاشو بیا اینجا!
با در خواست او، از جا برخاستم و با قدم هایی کوتاه به سویش رفتم و کنارش نشستم؛ اما باز این کارم مانع از نگاه خیره او به روی خودم نشد. تا جایی که با لبخندی دندان نما زمزمه کردم:
- چیه؟ چرا این جوری نگاهم می کنی؟
من که منتظر تعریفی از خود از جانب او بودم، ناگهان با حرفی که زد لبخند را در یک لحظه از روی لبانم محو کرد:
- خبری از زن داداش جدید نیست؟!
او که این حرف را تنها برای حرص دادن به من زده بود، آماده باش دستش را بالا گرفت و حایل سر و صورتش کرد. من هم با این وجود دست هایم را مشت کردم و با غیظ شروع به ضرباتی پشت سر هم به بازو و کتفش کردم و در همان حال با حرص غریدم:
- تو جون به جونت هم کنن باز همون مهرادی و عوض نمی شی، خوشحال بودم گفتم دوری از من آدمت می کنه ولی باز هم همون بوزینه ای! به جای این که اول احوال من و بپرسه می گه زن داداش پیدا کردی؟!
مهراد که از کار من نهایت لذت را می برد، خنده ای کرد و در یک لحظه مشت هایم را گرفت و بی حرکت نگه داشت.
سپس خیره به اخم های غلیظ من شمرده شمرده گفت:
- این رو بدون هرکی هم به این خونه اضافه بشه، باز هم تو عزیز و یکی یدونه منی!
با این حرف او، بی اختیار نیشم تا بناگوش باز شد و تنها شانه ام را به شانه اش کوبیدم. او با یک دستش گونه هایم را به سوی هم کشاند و خیره به چهره شبیه به ماهی ام زمزمه وار گفت:
- نگاهش کن تو رو خدا، حتی این شکلیت هم خوشگلی! ماهی طلایی داداش!
سپس صورتم را رها کرد و دستش را به دور شانه ام پیچید و مرا به خود نزدیکتر کرد. کمی در سکوت گذشت که پرسش من آن را در هم شکست:
- یعنی نیما از اومدن عمو به اینجا با خبر شده؟
مهراد خیره به نقطه ای نامعلوم کوتاه زمزمه کرد:
- نمی دونم!
سپس در حالی که با انگشت هایش بازی می کرد، آرام تر از پیش اضافه کرد:
- امیدوارم هیچوقت نفهمه!
نیما و مهراد از بچگی مانند برادر های خونی برای یکدیگر بودند و او از به هم خوردن این رابطه، هراس داشت. خیره به نیمرخ ناراحت او، به ادامه حرف هایش گوش سپردم:
- واقعا مامان رو درک نمی کنم! آخه دعوت عمو؟! دعوت کسی که زن و بچه اش رو به خاطر یه هوس ول کرده؟
با این حرف او خم کوچکی به ابرو آوردم و نجوا کنان گفتم:
- این طوری نگو! جدایی عمو و گوهر ربطی به رابطه تو و نیما نداره. عمو فقط خودش رو کنار گوهر خوشبخت نمی دید برای همین هم طلاق گرفت. اون با کسی ازدواج کرده که قبول داره بقیه عمرش رو کنارش خوشبخته!
مهراد به این حرف من نیشخندی زد و طعنه زنان گفت:
- این طور که معلومه مامان ذهن تو رو هم از خرافاتش پر کرده! تو فقط کینه به هم خوردن نامزدیت با نیما رو همچنان تو دلت نگه داشتی!
با شنیدن این حرف او، ناخودآگاه دهانم از حیرت باز ماند و مثل فنر از جا پریدم. 

@Zeyni._.bh
 

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۵

سپس خیره به چهره اخم آلود او، در حالی که انگشت هایم را سخت به هم می فشردم با خشمی عجیب ولوم صدایم را بالا بردم و داد زدم:
- چی؟! کینه؟ نه! صد بار گفتم باز هم می گم؛ من از گوهر کینه ای به دل ندارم چون اون باعث به هم خوردن نامزدی من و نیما نشد.
سپس با اشاره به خودم بیشتر از قبل صدایم را بالا بردم:
- اون کسی که نامزدی رو به هم زد خودم بودم، من! نیما همیشه برام حکم یه برادر رو داشت. من خودم نتونستم وجود اون رو به عنوان شوهر قبول کنم!
آن گاه نگاه از چشمان روی کار آمده مهراد گرفتم و در حالی که پشتم را به او می کردم غریدم:
- حالا هم خوابم میاد، پس لطفا برو!
مهراد تا دهان باز کرد حرفی بزند، سریع به او توپیدم:
- مهراد لطفا، برو!
سپس پشت به او ایستادم و دست هایم را به دورم حلقه زدم. با شنیدن صدای بسته شدن در، پلک هایم را سخت به هم فشردم و چند نفس عمیق پی در پی کشیدم تا بر اعصابم مسلط شوم. دیگر وضعیت آن شب برایم غیر قابل تحمل شده بود؛ برای همین بهترین کار را که به ذهنم رسید انجام دادم. چراغ ها را خاموش کردم و برای فرار از سوز سرد بیرون و به امید پایان ماجراهای این چنینی به زیر پتوی گرمم خزیدم و چشم هایم را بستم تا خواب مرا در بر بگیرد.
صبح روز بعد با اتمام ساعت کار در بانک، مادرم به من زنگ زد و از من خواست تا از طرف او از عمو رودررو عذرخواهی کنم. من هم به ناچار با خواسته اش موافقت کردم و سوار بر ماشینم راهی برج نیمه کاری شدم که عمو از سه سال پیش ساخت آن را شروع کرده بود. با چند پرسش شک برانداز از اطراف، بالاخره آدرس دقیق برج را یافتم و ماشین را به آن سمت پیش بردم.
با پارک کردن ماشین دور از آن برج نیمه ساخته، از آن پیاده شدم و در حالی که سرم را بالا گرفته و مات و مبهوت عظمت آن برج را تماشا می کردم قدم به جلو گذاشتم. از همان ورودی ساختمان به اجبار کلاه ایمنی زرد رنگی را به دستم دادند و من هم به ناچار آن را بر سر گذاشتم. با پرسش از کارگری در نزدیکی ام، متوجه شدم عمو در طبقه سوم آن برج قرار داشت. در حالی که سعی می کردم با آن کفش های قاب دارم قدم در جای درستی بگذارم تا یه وقت لباس هایم گچی نشود، از پله های آجری بالا رفتم. وارد طبقه سوم که شدم به اطراف سر چرخاندم به امید آن که عمو را ببینم؛ ولی در عوض چشمم به سهیل افتاد که با بیل در دستش شن و سیمان را درون گاری کنار دستش می ریخت. لباس هایش مثل بقیه بود و به نظر می رسید که طبق گفته های عمو او کارگر ساختمان بود. او بی خبر از حضور من، برای لحظه ای دست از کار کشید و تکیه به بیلش، کلاهش را از سر برداشت و با دست هایی که توسط دستکشی ضخیم و کهنه پوشیده شده بود عرق سر و گردنش را پاک کرد. سپس دوباره کلاه را بر سر گذاشت و به بیل زدنش ادامه داد.
غرق تماشای او بودم که با صدای عمو به عقب برگشتم. با لبخند دهان باز کردم تا سلامش کنم که با فریاد دو کارگر از طبقه بالا دهانم بسته ماند و تا خواستم به خود بیایم، ناگهان سر تا پایم غرق در گچ شد. تا چند ثانیه با دهانی باز مانده و پلک هایی بسته در جایم سیخ ایستادم و حرکتی از خود نشان ندادم. بی شک شوکی بزرگ در آن لحظه به من وارد شده بود. آخر از این همه جا، باید کیسه گچ بر روی سر من خالی شود؟!
@Zeyni._.bh

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۶

وقتی با سکوت اطراف مواجه شدم، آرام دستانم را که دور از تنم نگه داشته بودم، پایین آوردم و با برداشتن پارچه تمیز درون جیبم، چشم هایم را از گچ پاک کردم تا حداقل بتوانم به اطرافم دید داشته باشم. پس از پاک کردن چشم هایم، آرام پلک هایم را از هم باز کردم و با حفظ دهان باز مانده ام به عمو که مات و مبهوت سر تا پای مرا بر انداز می کرد خیره شدم. ناگهان عمو با خشم از همان جایی که ایستاده بود فریاد زد:
- آخه این چه وضعشه دست و پا چلفتی ها؟! ببینید به چه روزی انداختینش!
سپس به من نزدیک شد و بازوی غرق در گچم را گرفت تا کمکم کند قدم بردارم. در آن حین برای لحظه ای نگاهم به سهیل افتاد که با دهانی نیمه باز صاف ایستاده و تماشایم می کرد؛ ولی چیزی طول نکشید که لب هایش به قصد خنده از هم باز شدند و آن جا بود که اولین بار خنده اش را دیدم!
من نیز در آن وضعیت به جای گریه خنده ام گرفته بود ولی خودم را کنترل کردم. وقتی با کمک عمو از پله ها فاصله گرفتم، کلاه ایمنی ام را از سر برداشتم و کوه گچی را که بر رویش قامت بسته بود به روی زمین تکاندم و دوباره آن را بر سر گذاشتم. آن گاه در حینی که خودم را می تکاندم در جواب نگاه متاسف عمویم لبخندی زدم و زیر لب گفتم:
- اشکالی نداره عمو جون، اتفاقه دیگه میوفته!
عمو ناصر با این حرف من لبخندی پوزش طلبانه زد و خیره در چشمانم زمزمه وار گفت:
- واقعا نمی دونم چی بگم، این اتفاق ها هرازگاه میوفته و چاره ای براش نداریم جز حواس و تمرکز بیشتر!
سپس با یادآوری آمدن ناگهانی من به آن جا، کنجکاو کاملا روبرویم ایستاد و پرسید:
- خب، چی شد که اومدی اینجا؟!
با سوال عمو، از تقلای بیشتر برای پاک کردن رد گچ به روی مانتو سرمه ایم دست کشیدم و با حفظ لبخند روی لبم پاسخ دادم:
- راستش... اومدم اینجا تا از طرف خودم و مامانم رودررو ازتون معذرت بخوام! اتفاق دیشب... فاجعه بود!
عمو که با حرف هایم گرد ناراحتی بر چهره اش پاشیده شده بود، رو از من برگرداند و خیره به منظره ساختمان های شهر، با لحنی که بوی تاسف می داد نالید:
- از نظر مهراد من یه آدم خودخواه و از خود راضیم؛ این رو خوب حسش می کنم! حق هم داره! من کسی هستم که به زندگی سی سالم با گوهر پایان دادم. کسی که جونش هم برام می داد! ولی قبول کن که من با اون زن هیچوقت خوشبخت نبودم. از وسواس ها و شک های همیشگیش به خودم و زندگیم خسته شده بودم. دلم یه زندگی واقعی می خواست! واقعا نداشتمش؛ تا این که با نسرین آشنا شدم. من خوشبختی واقعی رو در کنار اون از عمق وجودم دارم حس می کنم! 
آن گاه سرش را به سمتم چرخاند و خیره به من با لبخندی محو بر لب ادامه داد:
- نسرین زن زندگی منه!
با دیدن برق رضایت در چشمان عمو، من نیز گوشه ی لبم را به نشانه نیشخند بالا بردم و به تایید حرف او زیر لب گفتم:
- حتما همین طوره!
عمو پس از مکث کوتاهی، دست به کمر قدمی به سویم برداشت و بدون آن که نگاه از چشمانم بگیرد گفت:
- به مادرت سلام من رو برسون. بگو که اتفاق دیشب چیزی نبود که به خاطرش شرمنده باشی!
با وارسی چهره عمو در آن فاصله نزدیک، بیشتر از قبل متوجه شباهت او به پدرم شدم. ریش و موهای جو گندمی و همین طور تیپ های رسمی دائمی اش با کت و شلوار و در آخر چشمان سبز تیله ای که من نیز از آن ها به ارث برده بودم، او را بیشتر به پدر شبیه کرده بود. ناخودآگاه با بغضی که از یادآوری پدر در گلویم ایجاد شده بود، دستانم را باز کردم و مثل دختر بچه ای گم شده، سرم را به سینه عمو چسباندم و کوتاه او را بغل کردم.

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۷

عمو حیرت زده از رفتار ناگهانی من، دست هایش در میان زمین و هوا ثابت ماند تا این که پس از چند ثانیه از او جدا شدم و خیره به زمین اشک هایم را پاک کردم. آن گاه قبل از آن که او حرفی بزند، تند و تند با نوایی بغض آلود زمزمه کردم:
- شما هم سلام زن عمو و بچه ها رو برسونید. در ضمن ببخشید لباستون رو هم گچی کردم، من... من... خداحافظ!
آنقدر دستپاچه وار کلمات را پشت سر هم ادا کردم که شرمگین با گفتن خداحافظی صحبتمان را خاتمه دادم و سریع پشت به او به قصد خروج از آن جا گام برداشتم. تا لحظه ای که از پله ها پایین رفتم متوجه نگاه سنگین عمو به روی خود بودم. در حالی که خیره به زمین فارغ از دنیا بدون آن که به دور و بر نگاه کنم قدم های بلند بر می داشتم، ناگهان با صدای سهیل از سویی از حرکت ایستادم. من که با صدای او تازه سرم را بالا آورده و گیج و منگ به اطراف نگاه می کردم، لحظه ای نگاهم به روی قامت بلند و تقریبا لاغر او ثابت ماند. سهیل در حالی که لباس گشاد مخصوص کارش را بر تن داشت و دستکش های ضخیم را از دستش بیرون می اورد، از پشت تانکر آب روبرویم بیرون آمد و خیره به من زانوهایش را خم کرد و شیر آب را باز کرد. در حینی که دست هایش را زیر آب به هم می مالید، با نگاهی طولانی به سر تا پایم دوباره لبخندی از سر تمسخر بر لبانش جا خوش کرد.سپس با لحنی جدی که بیشتر به دستور شبیه بود خطاب به من گفت:
- بیا یکم آب به لباست بزن. این جوری نرو خونه توران خانم با دیدن سر و وضعت وحشت می کنه!
با این حرف او، چشمهایم را در حدقه چرخاندم و تکیه به تانکر آب خیره به موهای لخت و آویزان او غر غر کردم:
- تو نمی خواد به فکر این چیز ها باشی. نترس، وحشت نمی کنه!
سهیل با حفظ نیشخند روی لب هایش آرام از جا برخاست و پس از تکان دادن دست های خیسش در هوا، با رطوبتی که از آن به جا مانده بود دست به روی موهای پر کلاغی و براقش کشید و آن ها را از جلوی چشمانش کنار زد و رو به عقب متمایل کرد. من خیره به موهای سیاه او، ناگهان نوای ضعیفش به گوشم خورد:
- لابد از بس با این سر و ریخت می ری خونه بهت عادت کرده!
من که به خوبی متوجه طعنه در کلام او شده بودم، سریعا ابروهایم در هم گره خورد و از لای دندان های به هم چسبیده ام غریدم:
- یعنی داری می گی من صبح تا شب دارم کارگری ساختمون می کنم؟!
سهیل به نشانه ندانستن شانه هایش را بالا انداخت و با پرتاب کردن دستکش هایش به روی بلوکی در آن نزدیکی، طعنه زنان ادامه داد:
- حالا چه کار ساختمون چه کار بانک! هر دوش کارگریه، این طور نیست؟!
سپس خیره به چهره سرخ شده من، برای بار دوم کوتاه خندید و چهره معصومانه اش را بیشتر به رخ کشید؛ ولی خدا می دانست که پشت آن چهره معصومانه و دوست داشتنی چه مار دو سری خوابیده بود و در آن لحظه... من هم می دانستم! او سعی داشت با متلک و طعنه هایش مرا دست بیندازد و خب... هربار هم موفق بود!
من که از او خشمگین شده بودم، بدون گفتن کلمه ای اضافی از کنارش رد شدم و در پاسخ صدا زدن هایش واکنشی از خود نشان ندادم. در چند قدمی ماشینم بودم که ناگهان سهیل با جهشی سریع خودش را جلویم پرت کرد و بی توجه به چشمان روی کار آمده ام گفت:
- گوش کن، من منظوری از حرفم نداشتم. فقط یه شوخی بود! دقت کردی تو خیلی زود هر حرفی بهت بر می خوره؟
کفری تر از پیش دستانم را که موازی بدنم آویزان بود مشت کردم و با گشاد شدن سوراخ های بینی ام، از کنارش گذر کردم که باز صدای رو اعصابش مرا خشمگین تر از پیش کرد.

@Zeyni._.bh

@مریم خسروي

ویرایش شده 20 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۸

برای همین با اخمی غلیظ بر پیشانی ام به سمتش برگشتم و غریدم:
- باز چیه؟!
او برای لحظه ای از لحن تندم جا خورد ولی بعد با لبخندی محو بر لب و با خونسرد ترین لحن ممکن زیر لب گفت:
- هیچی، فقط اون کلاه رو باید پس بدی!
من که تازه کلاه ایمنی روی سرم را به یاد آورده بودم، با همان حالت حرصی که داشتم از روی سرم برداشتم و به سینه اش پرت کردم. آن گاه بی تفاوت از عکس العمل او دوباره به سمت ماشینم قدم برداشتم و در زیر نگاه خیره اش با سوار شدن درون ماشین، پایم را به روی پدال گاز فشردم.
با ورودم به خانه مادرم از همان ابتدا با رگبار سوال هایش درباره سر و وضعم کفری تر از پیشم کرد و در آخر با اضافه شدن فرد سوم یعنی مهراد، بی حوصله سریع راهم را به سمت اتاقم کج کردم. آن گاه پس از گرفتن دوشی گرم، در حالی که حوله پالتویی ام را به دورم پیچیده بودم پشت میز تحریرم نشستم و در حینی که چای داغی را که مادرم برایم آماده کرده بود می چشیدم، ماجرای آن روز را به عنوان یکی از اتفاق های عجیب زندگی ام در دفتر خاطراتم حک کردم.
مدت ها از آن جریان گذشت و دیگر مادر خانواده عمو را از ترس برخورد مهراد دعوت نکرد. روز ها به کسلی روز پیشین می گذشت و در آن مدت دیگر چشمم به سهیل نخورد؛ ولی در آن میان اتفاق عجیبی رخ داد. آقای اسماعیل زاده با پایان ساعت کار در بانک جلوی من را گرفت و با لبخند همیشگی اش از من خواست تا چند دقیقه وقتم را بگیرد. من که از کار او هم متعجب و هم کنجکاو شده بودم، با لبخندی محو در خواستش را قبول کردم و با او به نزدیک ترین کافه به بانک همراه شدم. آقای اسماعیل زاده که فرهاد نام داشت، آقا منشانه تا به ورودی کافه رسید کناری ایستاد و با باز کردن در شیشه ای از من خواست تا اول وارد شوم. من که با این کار او از خجالت سرخ شده بودم، سر به زیر وارد کافه شدم و منتظر لحظه ای مکث کردم تا او هم پشت سر من داخل شود. آقای اسماعیل زاده تا پا به درون کافه گذاشت، نگاهی کلی به اطراف انداخت و با اشاره به طبقه بالا با حفظ لبخند محجوبانه اش از من خواست تا جلوتر از او از پله ها بالا بروم.
***
با چند ضربه به در، از هپروت بیرون آمدم و با قطع شدن حرفم، خیره به در شدم. در به آرامی باز شد و خانم مغربی از پشت آن بیرون آمد و با لبخندی مصنوعی رو به خانم دکتر گفت:
- ببخشید خانم دکتر، دیگه وقت کاری تموم شده. اگر مشکلی نیست من دیگه برم!
خانم دکتر ایزدی با این حرف او در حالی که دستش را بالا می آورد تا به ساعت مچی اش نگاهی بیندازد زمزمه وار پرسید:
- مگه ساعت چنده؟!
آن گاه با ابروهای بالا رفته ناباور لب زد:
- ای وای، کی ساعت 6 شد؟!
با این حرف او من هم شوکه شدم. یعنی 2 ساعت تمام من داشتم برای او حرف می زدم؟ منی که در طی جلسه های قبل شاید زیاد زیادش سه جمله بر زبان آورده بودم. انگار دیدن فرهاد، زبان من را به کار انداخته و از مهر و موم آزاد کرده بود.
بی اراده دستم را بر روی صورتم کشیدم. در حین حرف زدن جدا از گذر زمان، حتی متوجه خیسی صورتم هم نشده بودم. خانم دکتر از جا برخاست و در حالی که دفترچه اش را درون کیفش می گذاشت خطاب به منشی اش با اخم ظریف روی پیشانی اش گفت:
- خانم ایراندوست و خانم کرم پور چی شدن؟
خانم مغربی با نگاهی توبیخانه به سویم غرغر کنان گفت:
- وقتی دیدم گرم صحبت با خانم جهانشاهی هستین و قبلا گفته بودین که ایشون کارشون فوریه و اگر به این طور چیزی برخورد کردم کسایی که کارشون چندان ضروری نیست عقب بندازم، نوبت اون ها رو با هزار زحمت انداختم برای فردا. به بدبختی راضیشون کردم!
خانم دکتر به تایید حرف او سری تکان داد و کیفش را به چنگ گرفت. من هم در زیر نگاه سنگین آن دو بی حرف از جا بلند شدم و مظلومانه به دکتر ایزدی چشم دوختم. او با کشیدن نفسی عمیق خطاب به من گفت:
- بقیه حرف هامون بمونه برای بعد مهتاب جان!
سپس خواست به سمت در قدم بردارد که مکثی کرد و به سویم برگشت. آن گاه با چهره ای متفکر زیر لب از من پرسید:
- فردا می تونی به دیدنم بیای؟
متعجب یک تای ابرویم را بالا انداختم و در حالی که با ریشه های شال سیاه رنگم بازی می کردم تته پته کنان گفتم:
- مگه فردا جمعه نیست؟!
خانم دکتر سرش را تکان داد و در ادامه پاسخ داد:
- چرا هست! اگر مشکلی نداشته باشی، بقیه مشاوره مون رو توی خونه من انجام بدیم. نظرت چیه؟
با این حرف او کمی سکوت کردم و بعد با لبخندی کمرنگ و محزون زمزمه کرد:
- برای من که مشکلی نیست؛ ولی آخه روز تعطیل شما...
هنوز حرفم را تمام نکرده بودم که خانم دکتر دستش را بالا آورد و با قطع کردن حرفم گفت:
- نگران من نمی خواد باشی! آدرس خونه من رو نسرین داره، می تونی ازش بگیری! پس قرارمون شد فردا... فعلا!
سپس با گام هایی بلند در میان صدای برخورد کفش هایش به پارکت چوبی از آن جا رفت. من هم پشت سر او بعد از خداحافظی با خانم مغربی سلانه سلانه از مطب خارج شدم و پس از پایین رفتن توسط آسانسور به سوی ماشینم حرکت کردم. در طول راه به خانه ذهنم همه جا بود به غیر از آن جایی که جسما حضور داشتم. لحظه دیدن فرهاد بعد از چهار سال از پیش چشمانم محو نمی شد. وقتی او را جلوی مهد زانو زده روبروی مبین دیدم، برای لحظه ای حس کردم روح از تنم رفت. او آمده بود تا پسرمان را ببیند. شاید هم می خواست از نبود من سو استفاده کند و او را با خود ببرد! با فکر کردن به این قضیه برای لحظه ای کوتاه پلک هایم را به روی هم فشردم و گره دستانم را به دور فرمان بیشتر کردم. مبین همه چیز من بود! اگر در آن لحظه به پاهایم تکان نمی دادم و به سویشان نمی دویدم ممکن بود در آن موقعیت برای همیشه آخرین تکه قلبم را هم از دست بدهم.  وقتی بین فرهاد و پسرم ایستادم و خودم را سپر مبین کردم، فرهاد به آرامی از جا برخاست و با چهره ای بی روح سینه به سینه ام ایستاد. آن گاه دهان باز کرد و با گفتن جمله:
- دلم برای مبین تنگ شده بود!
دست من به شدت بر روی گونه اش فرود آمد و در حالی که قطره اشکی مزاحم به روی گونه ام غلتیده بود، پس از گفتن چند ناسزا به او دست مبین را گرفتم و او را به سوی ماشینم کشاندم.
با صدای بوق کشدار ماشینی که از کنارم رد شد به خود آمدم و با تسلط بر رانندگی ام، پایم را بیشتر به روی پدال گاز فشردم.
تا به خانه رسیدم، اول از همه به سمت اتاق مبین پر کشیدم و او را دیدم که مثل همیشه ماشین هایش را به شکل قطار پشت سر هم چیده بود و در سکوت تماشایش می کرد. با آرامش خیال و لبخندی بر لب تکیه به در دادم و لحظاتی در همان حال تماشایش کردم. عاشقانه آن کودک 5 ساله روبرویم را می پرستیدم!
با صدای نسرین از پشت سرم، نگاه از مبین گرفتم که با لبخند عریض او روبرو شدم.
- چطوری تو عزیز دلم؟ تونستی با دکتر ایزدی حرف بزنی؟
خسته خودم را به روی تخت مبین رها کردم و با لبخندی ماتم زده کوتاه نالیدم:
- آره!
نسرین به تایید سرش را تکان داد و در حالی که حاضر و آماده در درگاه ایستاده بود، قبل از آن که از خانه خارج شود گفت:
- سوپ درست کردم براتون زیرش رو کم کردم ولی حواست بهش باشه. اگر کاری با من نداری دیگه برم عزیزم!
با یادآوری حرف دکتر ایزدی دهان باز کردم و گفتم:
- دستت درد نکنه نسرین جون اگر تو رو نداشتم نمی دونستم چطور به زندگیم سر و سامون بدم! راستش... یه کار کوچولو باهات داشتم. می تونی من رو فردا ببری خونه دکتر ایزدی؟!
طبق خواسته دکتر ایزدی، فردا صبح بعد از راحتی خیالم از بودن مبین کنار ستاره، من به همراه نسرین به منزل او رفتیم. دکتر ایزدی خانه ای معمولی و دوست داشتنی داشت و با وجود داشتن سن 60 سالگی، چیدمان خانه اش امروزی و جوان پسند بود. او با روی باز از ما استقبال کرد و وقتی پس از تعارف های زیاد خطاب به نسرین، نسرین من و دکتر را تنها گذاشت، در را بست و با لبخند همیشگی اش مرا به داخل خانه اش دعوت کرد.
او مرا به اتاق مطالعه اش هدایت کرد و پس از پذیرایی چای و بیسکویت و گذاشته شدن ظرف میوه ای بینمان، او مثل همیشه روبرویم نشست و پا روی پایش انداخت. آن گاه دهان باز کرد و کنجکاو گفت:
- خب مهتاب جان، منتظرم. ادامه بده! تا اون جایی گفتی که فرهاد تو رو به یه کافه برد!
به تایید حرف او سرم را تکان دادم و پس از خوردن آخرین جرعه از چایم، فنجان را به آرامی روی میز پیش رویم گذاشتم و خیره در چشمان تیره زن روبرویم، ادامه ماجرا را برایش شرح دادم:
***

ویرایش شده 30 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۱۹

ما هردو بر سر میزی دو نفره روبروی هم نشستیم و شرمگین به روی هم لبخند زدیم. کمی بعد در میان سکوتمان گارسون بالای سرمان ایستاد و پس از یادداشت سفارش هایمان از میز فاصله گرفت و ما را تنها گذاشت. من که حرفم نمی آمد، تنها سر به زیر انداخته و با انگشت هایم بازی می کردم. در همان حین زیر چشمی به مرد روبرویم نگاهی انداختم و او را دستپاچه خیره به اطراف دیدم. نمی دانم چرا تا به آن لحظه متوجه خوش قیافگی و خوش رفتاری او با خودم نشده بودم. او چهره ای مردانه داشت که توسط موهای کوتاه و شانه زده تیره رنگش قاب گرفته شده بود. بینی قلمی و لب هایی قلوه ای که با چشمان درشت قهوه ایش در مجموع ظاهرش را با ابهت نشان می داد. هیکلش هم نسبت به مردانی که در اطرافم دیده بودم کمی توپرتر و هیکلی تر بود که باعث می شد هرچیز که بر تن کند به او بیاید.
درست در لحظه ای که نگاهش به نگاهم برخورد کرد، سریع چشمانم را به پایین دوختم و آب دهانم را قورت دادم. وقتی دیدم سکوت بینمان قصد شکستن ندارد، خود دست بکار شدم:
- خب آقای اسماعیل زاده، گفتید که کارم دارید؟! بفرمایید گوش می دم!
آن گاه کمی سرم را بالا آوردم و خجالت زده نگاهش کردم. او با این حرف من مضطرب آب دهانش را با صدا قورت داد و در حالی که دستپاچگی در رفتارش به وضوح دیده می شد، بالاخره دهان باز کرد و گفت:
- خب... راستش... نمی دونم از کجا شروع کنم!

سپس نیشخندی زد و خیره به هرجایی غیر از من پس از مکثی کوتاه ادامه داد:
- راسیتش من... من قصد دارم یه بُعد جدید از زندگیم رو شروع کنم!
آن گاه دوباره مکثی کرد و انگار که به جان کندن آن کلمات را ادا می کرد گفت:
- من... من می خوام... می خوام... وای خدا!
به اینجای حرفش که رسید با دستمال تمیزی که در دست داشت عرق پیشانی اش را خشک کرد و این بار خیره در چشمان من دهان باز کرد تا حرفش را تمام کند که ناگهان گارسون با سفارشمان به جمع کوچک ما پیوست و فنجان های چای و قهوه را پیش رویمان گذاشت. در آن لحظه هم خنده ام گرفته بود، هم اضطراب به جانم افتاده بود. در دل دعا می کردم که آن چیزی که فکرش را می کنم نباشد زیرا نمی دانستم چه واکنشی از خود نشان دهم. با رفتن گارسون، با تعارف آقای اسماعیل زاده فنجان چایم را برداشتم و مزه کردم. در آن لحظه ناگهان صدای آقای اسماعیل زاده رعشه بر اندامم انداخت:
- من می خوام ازتون خواستگاری کنم خانم جهانشاهی!
با این درخواست او، به یک باره قلپ چایی را که خورده بودم در گلویم پرید و شروع به سرفه کردم. او که از این واکنش من ترسیده بود، با چشم هایی روی کار آمده و ترسیده از جایش بلند شد و تند و تند خطاب به من گفت:
- ای وای! خانم جهانشاهی؟ حالتون خوبه؟ چی شد یهو؟!
سپس صندلی اش را عقب کشید و خواست میز کوچک بینمان را دور بزند که با اشاره دست من از حرکت ایستاد و تنها با نگرانی نگاهم کرد. من که از شدت سرفه سرخ شده بودم، با کشیدن چند نفس عمیق و نوشیدن کمی دیگر از چای درون فنجان به حالت عادی برگشتم. تکیه به صندلی پلک هایم را به روی هم فشردم و با فشار دادن قفسه سینه ام نفس هایی کشدار دم و بازدم کردم.
آن گاه با باز کردن پلک هایم، خیره به چهره ترسیده و نگران آقای اسماعیل زاده اشک حلقه زده درون چشم هایم را که از شدت سرفه پدیدار شده بود با انتهای انگشتم مهار کردم و با لبخندی به روی مرد روبرویم شرمزده نالیدم:
- معذرت می خوام، شما رو هم ترسوندم!
آقای اسماعیل زاده با اخم محو بین ابروهایش، سرش را به طرفین تکان داد و زمزمه وار گفت:
- نه، این تقصیر من بود! من از شما معذرت می خوام که بد موقعی رو برای عرض خواستگاری انتخاب کردم!
با یادآوری مسئله خواستگاری ناگهان دل و روده ام از شدت اضطراب درهم پیچ خورد. تا به آن لحظه کسی رودر رو از من خواستگاری نکرده بود؛ هربار هم که خواستگاری پیدا می شد به مادرم خبر می دادند تا از او کسب اجازه بگیرند. ناگهان اولین پرسشی که به ذهنم خطور کرد بی فکر بر زبانم جاری شد:
- چرا من؟
آقای اسماعیل زاده که به نظر می رسید خواسته اصلی اش را مطرح کرده بود و دیگر ابایی از ادامه حرفش ندارد با لحنی کاملا جدی پاسخ داد:
- چون با آشنایی که از شما پیدا کردم، برام حکم یه زن کامل رو دارید. کسی که می شه بهش اعتماد کرد و باهاش یه زندگی واقعی رو ساخت! شما خانم، محجوب، خانواده دار و باکمالاتین و مطمئنم آینده درخشانی هم دارید!
من با هر تعریف او از خودم حس می کردم بیشتر درحال محو شدنم. آخر کسی تا به حال آنقدر مرا خوب توصیف نکرده بود و از من سخن به میان نیاورده بود. بی اختیار از تعریف های او، گونه هایم رنگ گرفت و سر به زیر لبخندی زدم و زیر لب نالیدم:
- شما به من لطف دارید. پس... اجازه بدید اول با مادرم صحبت کنم، بعد هرچی شد خبرتون می دم!
او نیز به تایید حرف من به لبخندش عمق داد و با پایان صحبتمان فنجان قهوه تقریبا سردش را برداشت و یک نفس خورد.
@Zeyni._.bh
@مریم خسروي

ویرایش شده 30 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۲۰

در همان حین ناگهان چشمم به در ورودی کافه خورد و چهره سرخوش سهیل خنده را از لبانم محو کرد. او به همراه دو پسر دیگر وارد کافه شد و میزی را در همان طبقه پایین اختیار کردند. آقای اسماعیل زاده وقتی اخم و نگاه خیره من را به نقطه ای نامعلوم دید، رد نگاهم را گرفت و به روی جمع پسرها مکث کرد. سپس با ابروهای بالا رفته زیر لب از من پرسید:
- چیزی شده؟
من با سوال او نگاهم را از آن ها که در حال خندیدن و مسخره بازی در آوردن بودند گرفتم و با برگرداندن لبخندم خیره در چشمان او پاسخ دادم:
- نه چیزی نیست!
سپس با گذاشتن فنجان چایم به روی میز اضافه کردم:
- خب، بهتره دیگه بریم!
آن گاه از جا برخواستم و با برداشتن کیفم منتظر او شدم تا با من همراه شود. در حینی که از پله ها پایین می رفتیم ناگهان نگاه سهیل به من افتاد و برای لحظه ای لبخند از روی لب هایش پرکشید. ولی من به روی خود نیاوردم و با لبخندی دیگر به روی آقای اسماعیل زاده کناری ایستادم تا او به سوی پیشخوان برود و پول میز را حساب کند. به عمد هم روبروی سهیل ایستادم و خودم را مشغول تماشای اطراف نشان دادم و به او که با اخم به روی مبل کوچک لم داده و دست در زیر چانه زده و نگاهم می کرد محل ندادم. وقتی آقای اسماعیل زاده از کنار میز آن ها عبور می کرد، سهیل نگاه بدی به سوی او انداخت و سرتاپایش را بارها و بارها آنالیز کرد. در آخر مثل ورودمان به آن جا باز هم آقای اسماعیل زاده کناری ایستاد و با لبخند بزرگی که بر لب داشت با دست به بیرون اشاره کرد تا اول من از آن جا خارج شوم.
آن روز ظهر تا به خانه رفتم موضوع خواستگاری را پیش نکشیدم و گذاشتم شب تا مهراد هم در خانه باشد آن وقت به آن ها بگویم.
شب هنگام وقتی به روی تختم دراز کشیده و در حال مطالعه رمانی بودم، متوجه صدایی از سوی پنجره شدم. اول فکر کردم خیالاتی شدم و دوباره حواسم را به نوشتار حک شده روی کاغذ دوختم ولی بعد دوباره آن صدا مزاحم مطالعه ام شد. کنجکاو و مشکوک کتابم را بستم و به روی تخت انداختم. سپس از روی تخت بلند شدم و در یک قدمی پنجره ایستادم تا ببینم منشا صدا از چیست. ناگهان در آن لحظه سنگ ریزه ای به شیشه خورد و من هراسان از جا پریدم. آن گاه با فهمیدن آن که کسی به عمد سنگ ریزه به شیشه می زند، عصبانی به سوی پنجره رفتم و آن را باز کردم. درست در آن لحظه سنگ ریزه بعدی به پیشانی ام برخورد کرد و ناله ام را در آورد. ناگهان با شنیدن صدای آشنایی از پایین پنجره مو بر تنم سیخ شد:
- ای وای ببخشید، نمی خواستم بزنم تو ملاجت!
سپس پشت حرفش لبخند دندان نمای شیطانی همیشگی اش بر لبانش جا خوش کرد. با دیدن قامت سهیل در پایین پنجره اتاقم در حالی که پیشانی ام را می مالیدم گنگ پرسیدم:
- تو اینجا چی کار می کنی؟!
سهیل در حالی که مثل همیشه موهای لخت پر کلاغی اش در اطراف صورتش پخش و پلا بود، دست در جیب شلوار لی اش فرو برد و با لب و لوچه ای کج شده طعنه زنان پاسخ داد:
- هیچ، فقط خواستم احوال دختر عموی عزیزم رو بپرسم!
با این حرف او، به اخم هایم غلظت بیشتری دادم و با صدایی کنترل شده غریدم:
- من دختر عموی جنابعالی نیستم، پس تکرار نشه؛ بعدش هم احوال من هیچ ربطی به تو نداره که بخوای بپرسی! حالا هم بهتره هرچه زودتر از اینجا بری تا مهراد تو رو ندیده!
سپس نگاهی به در بسته شده اتاقم انداختم و بعد به سهیل چشم دوختم. سهیل با چهره ای مچاله شده، کمی در جایش جنب خورد و با لحنی لوسانه زمزمه وار گفت:
@Zeyni._.bh

@مریم خسروي

ویرایش شده 21 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۲۱
- بیخیال دختر عمو این قدر تندمزاج نباش! دیگه وقتشه از پیله نامریی خودم بیرون بیام تا دیده بشم، این طور نیست؟!
سپس با نیشخند طعنه آمیز خیره خیره نگاهم کرد. من که متوجه نیش نهفته در کلامش شده بودم تسلیم شده پس از مکثی کوتاه گفتم:
- خیله خب، آره من امروز دیدمت! ولی واقعا توقع داشتی تا در حضور اون پسر ها بیام جلو و سلامت کنم؟!
سهیل با این حرف من خمی به ابروهایش آورد و با غیظ گفت:
- نه همچین توقعی ازت نداشتم! دیدنت با یه مرد غریبه اون هم در عین صمیمیت برام یکم عجیب بود!
او با تاکید بر روی واژه (یکم)، یک دستش را از جیبش بیرون آورد و با ایجاد کردن درزی بین انگشت شصت و اشاره اش، از توی آن با یک چشم بسته به قامت ایستاده من در پشت پنجره بالای سرش چشم دوخت. من که با هر رفتار طعنه آمیز او کفری تر از پیش می شدم، با فکی منقبض شده به زور لبخندی از سر حرص بر لب نشاندم و با مرطوب کردن لب هایم، با لحنی که عصبانیت از آن می بارید گفتم:
- می دونی چیه؟! تو فضولیت گل کرده که بدونی اون کی بود ولی بذار یه چیزی رو برات مشخص کنم پسر عمو، اون هم این که تا زمان مناسبش به دلت بمونه اون کی بود!
همین که پشت به او کردم و از پنجره فاصله گرفتم صدای اعصاب خرد کنش به گوشم خورد:
- نیازی به فضولی نیست، تهش یا به شوهر کردنت ختم می شه یا آبغوره گرفتن!
دیگر داشت از آن حرف های دو پهلو و گستاخانه اش حالم به هم می خورد. با کشیدن چند نفس عمیق و کنترل بر اعصابم سریع به پشت پنجره برگشتم و همین که دهان باز کردم تا جواب دندان شکنی به او بدهم، با جای خالی اش روبرو شدم.
حیران از نبود او نگاهم را به اطراف فضای سبز حیاط چرخاندم و وقتی او را جایی نیافتم، در حالی که نفسم را پوف مانند بیرون می فرستادم از پنجره فاصله گرفتم و درش را بستم. آن گاه با کشیدن دستی به روی لباسم به سمت در گام برداشتم و از اتاق خارج شدم.
آن شب در حالی که هر سه روبروی تلویزیون نشسته و مادر برایمان میوه پوست می کند، قضیه خواستگاری آقای اسماعیل زاده را با هزار سرخ و سفید شدن برایشان شرح دادم. پس از کمی مشورت قرار شد من به او خبر بدهم تا با خانواده اش پنجشنبه شب برای خواستگاری به منزلمان بیایند. مادر همچنین با جدیت رو به مهراد اضافه کرد که عمو نیز باید در آن مراسم به عنوان بزرگتر فامیل حضور داشته باشد و مخالفتی در کار نباشد. مهراد هم عنوان کرد که اگر او به تنهایی به اینجا بیاید مشکلی با این قضیه ندارد. خبر دادن به عمو هم توسط مادر صورت می گرفت.
وقتی وارد اتاقم شدم، با شماره ای که آن روز آقای اسماعیل زاده به من داده بود تماس گرفتم و من و من کنان قرار شب پنجشنبه را به او اطلاع دادم. او نیز مخالفتی از خود نشان نداد و با شادی که در تن صدایش موج می خورد گفت که حتما به پدر و مادرش قرار خواستگاری در آن شب را می گوید.
از فردای آن روز تا پنجشنبه شب، هربار که نگاه من به آقای اسماعیل زاده برخورد می کرد، آخرش به لبخند بی ریای او و سرخ شدن گونه هایم ختم می شد. او واقعا مرد نجیب و ساده دلی بود که در آن زمانه آرزوی هر دختری بود که همسر آینده اش چنین ویژگی هایی داشته باشد.
روزها از پی هم گذشت و بالاخره قرار پنجشنبه شب فرا رسید. طبق خواسته مهراد، عمو تک و تنها به آن جا آمد و به جمع کوچک خانواده ما پیوست ولی طبق چیزی که انتظار داشت، با برخورد گرمی از سوی مهراد روبرو نشد.

@Zeyni._.bh
@مریم خسروي

ویرایش شده 22 آبان 1399 توسط Zhrw._.sl

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۲۲

حدود ساعت هشت شب آیفون توسط خانواده آقای اسماعیل زاده به صدا در آمد. با باز شدن در ابتدا نگاهمان به پیرزن و پیرمردی برخورد کرد که لبخند زنان در میان سلام و احوال پرسی های ما پا به درون خانه گذاشتند و در آخر پشت سر آن ها آقای اسماعیل زاده با آن تیپ و عطر و ادکلنی که به روی خود پیاده کرده بود، به همراه دسته گل و شیرینی وارد شد. او واقعا در آن سر و ریخت نفس گیر شده بود و مثل همیشه لبخند جذاب دندان نمایش بر لبانش دیده می شد.
من که از همان ابتدا مسحور شده چشم از او برنداشته بودم، وقتی او دسته گل و شیرینی را به دست سوسن خانم داد و بعد نگاهش را به من دوخت، شرمگین سرم را پایین انداختم و بدون گفتن سلامی به او عقب گرد کردم و وارد آشپزخانه شدم. تمام تنم انگار در آتش می سوخت. با نگاه خیره او به معنای واقعی گر گرفته بودم و گونه های رنگ پریده ام کاملا سرخ شده بود. آن قدر دستپاچه چای را در فنجان های چیده شده می ریختم که به خاطر لرزش دست هایم نیمی از چای در سینی خالی شد. با شنیدن صدای هشدار آمیز سوسن خانم از پشت سرم، لبم را از سر اضطراب گزیدم و عقب ایستادم تا او کار نا تمام من را تمام کند. در همان حین آرام پا به راهرویی گذاشتم که به سالن پذیرایی ختم می شد. با پنهان شدن پشت دیوار، آرام نیمه صورتم را جلو بردم و با یک چشم به فضای مهمانی چشم دوختم. آقای اسماعیل زاده بر روی مبل روبرویم نشسته بود و در حالی که پا روی پایش انداخته بود، با حفظ لبخندش به عمو نگاه می کرد که سعی داشت با حرف هایش مجلس را گرم کند. ناگهان آقای اسماعیل زاده سرش را به سمتم چرخاند و من هراسان کاملا خودم را پشت دیوار پنهان کردم و انگشتم را از سر شرم گزیدم.
به نظر می رسید که نگاه خیره ام به روی او بیش از حد سنگینی کرده بود که سریع رویش را به سمتم چرخاند. خواستم دوباره نگاهی به آن ها بیندازم ولی از سر خجالت دیگر روی این کار را نداشتم و به حالت دو به آشپزخانه برگشتم.
در حالی که از سر اضطراب و استرس تکیه به کابینت ایستاده و خیره به نقطه ای نامعلوم انگشتم را می جویدم، ناگهان با شنیدن صدای سوسن خانم از هپروت بیرون آمدم:
- چه خبرته دختر؟ رنگت شده عینهو گچ دیوار! خواستگار که اینقدر اضطراب نداره!
با این حرف او برای جلوگیری از جویدن ناخن هایم، دستانم را مشت کردم و با چهره ای آویزان آشفته حال نالیدم:
- تو دلم یه جوریه! آخه... آخه من تا حالا خواستگار حضوری نداشتم. خودت که بهتر در جریانی سوسن خانم! هرکی میومد بابا و مامانم بدون این که به من بگن ردش می کردن ولی این... این برام خیلی تازگی داره!
سوسن خانم با مهربانی جلو آمد و در حالی که موهای فرق وسط زده ام را به زیر روسری ساتن گلبهی رنگ هدایت می کرد، با لبخند خطاب به من زمزمه کرد:
- نمی خواد از هیچی بترسی دختر خوب! فقط کافیه بری اون جا سینی چای رو جلوشون بگیری و بعد مثل یه دختر نجیب و سر به زیر کنار مادرت بشینی، همین!
در همان لحظه صدای مادرم، آتش استرس دوباره ای را به جانم انداخت. همگی منتظر بودند تا من با سینی چای در دست به جمعشان بپیوندم. با روحیه ای دیگر از سوی سوسن خانم، دستی به روی کت و دامن بنفش رنگم کشیدم و با گفتن بسم اللهی زیر لب سینی چای را برداشتم و از آشپزخانه خارج شدم.
تا پا به سالن پذیرایی گذاشتم، صحبت و خنده قطع شد و همه سر ها به سوی من برگشت.

@Zeyni._.bh
@مریم خسروي

[Zhrw._.sl 9,981]

#پارت_۲۳

من سر به زیر و خجالت زده از نگاه سنگین جمع به روی خودم، با صدایی ته رفته سلامی کردم و سلانه سلانه به سمت مردی که حدس می زدم پدربزرگ آقای اسماعیل زاده باشد قدم برداشتم. بعد از تعارف چای به او، سینی را جلوی پیرزن کنار دستش گرفتم و او هم در میان به به و تعاریف هایی که از من می کرد فنجان چایی برداشت. تا نوبت به آقای اسماعیل زاده رسید بی اختیار سینی چای در دستم لرزید و شرمگین تر از قبل چانه ام را به گردنم فشردم تا روی سرخ شده ام کمتر در معرض دید قرار بگیرد.
تا در کنار مادرم نشستم، صحبت ها از سر گرفته شد و پدربزرگ آقای اسماعیل زاده مجلس را در دست گرفت:
- خب آقای جهانشاهی، اگر اجازه بدید در حضور دختر گلمون دیگه بریم سر اصل مطلب و مقدمه ای از خودمون رو براتون بگیم!
عمو با این حرف او تنها زیر لب جمله (اختیار دارید) را گفت و بعد در سکوت دست روی دست انداخت و منتظر به آن ها نگاه کرد. آقای اسماعیل زاده بزرگ با اشاره به فرهاد ادامه داد:
- این شاخ شمشاد ما رو که می بینید از وقتی پدر و مادرش عمرشون رو دادن به شما، پیش ما زندگی می کنه. دقیق ترش رو بخواید، از یازده سالگیش!
با شنیدن این حرف های تاسف وار پدربزرگ فرهاد، با نگاهی محزون زیر چشمی به او نگاه کردم که کمی آن ور تر از من نشسته بود و در سکوت با انگشت هایش بازی می کرد. می دانستم که در آن روزها حتما شرایط سختی را تجربه کرده بود؛ ولی با این حال به ادامه صحبت های پدربزرگش گوش سپردم:
- آقا فرهاد، پسر خود ساخته ایه و تا حالا به هرچی رسیده بنا به تلاش خودش بوده و ما درش دخیل نداشتیم! همون طور که می دونید دانشگاه رفته و تحصیل کرده ست و یه ماشین هم جدیدا برای سهولت رفت و اومدش خریده. اگر خدا بخواد به فکر خرید یا رهن یه خونه جدا هم هست که اون بستگی داره تقدیر چی باشه! از لحاظ مالی هم خوبه و دستش به دهنش می رسه. از کارش هم خداروشکر راضیه! حالا اگر سوال یا حرف دیگه ای مونده بنده در خدمتم!
با پایان حرف های او، مادر نفس عمیقی کشید و خیره به فرهاد با لبخندی محو دهان باز کرد و گفت:
- بله، آقا فرهاد که جوون آقاییه و درش شکی نیست ماشاالله، ولی تصمیمش با ما نیست. باید ببینیم مهتاب جان چه نظری در این زمینه داره!
پدر بزرگ آقا فرهاد با این حرف مادرم لبخندی زد و خطاب به او و عمو گفت:
- خب، اگر اجازه بدید تا این دو تا جوون برن یه جایی و توی خلوت خودشون سنگاشون رو با هم وا بکنن!
با این در خواست او، ناخودآگاه دست و پاهایم از سر استرس قندیل بست و رنگ از چهره ام پرید. فکر می کردم تنها کار من در آن شب چرخاندن سینی چای و ساکت نشستن در یک گوشه بود! فکر آن جا را دیگر نکرده بودم!
با تایید عمو و مادر، آب دهانم را با صدا قورت دادم و دستپاچه و مردد از جا برخاستم و در حالی که فرهاد پشت سرم گام بر می داشت، به سمت اتاقم قدم برداشتم. من جلوتر از او در میانه اتاق ایستادم و مضطرب دستانم را در هم قفل کردم. تا دیدم فرهاد وارد اتاقم شد و قصد دارد در را پشت سرش ببندد، با چشمانی گشاد شده بی اراده دستم را به سویش دراز کردم و با صدایی تقریبا بلند خطاب به او داد زدم:
- نبند!
فرهاد و من، هردو در یک لحظه از بلندی صدایم جا خوردیم و من قرمز تر از پیش نگاهم را به زمین دوختم. در همان حالت صدای خنده ی ریز او را شنیدم که با صاف کردن گلویش آن را مهار کرد و بی خیال بستن در، به سمتم قدم برداشت. وقتی هردویمان را مستأصل در میانه اتاق دیدم، تته پته کنان زیر لب گفتم:
- ب... بفرمایید بشینید!
@Zeyni._.bh
@مریم خسروي