انتقامی تلخ رمان نبض مرگ | ghazal کاربر انجمن نودهشتیا

[GHAZAL]

{به نام خدا}

نام رمان: نبضِ مرگ

نام نویسنده: غزل نیک نژاد

ژانر: عاشقانه، تراژدی، جنایی

هدف: پر کردن وقت! 

لوکیشن:  ترکیه

خلاصه:

تا به حال به دنیای بعد از مرگ فکر کرده‌ای؟ 

به کسانی که قبل از جان دادن به زیرِ خاک می‌روند؟ 

نبضِ مرگ ضربانِ کوبنده‌ی کسانی‌ست که با مرگ نمی‌میرند چون یک انسانِ مرده نمی‌تواند دوبار بمیرد!

آن شب تمامِ زندگی‌اش دود شد و به هوا رفت؛ همان لحظه مرد...!

نفس می‌کشید اما تفاوت چندانی با مرده‌ی متحرک نداشت!

آن شب تمامِ گذشته‌اش را ورق زد؛ پر از لحظه‌های سیاه! 

به جز خاموشی، سکوت، اشک و سوختن چیزی نیافت!

دلش می‌خواست تمامِ بغض‌هایش را یک‌جا جمع کند و با تمام وجود فریاد بزند...

معرفی و نقد رمان نبضِ مرگ

کاراکترهای رمان نبض مرگ

ویراستار: @ فاطمه مومنی

@reyyan

ناظر: @ Saghar 2021

ویرایش شده شنبه در ۱۷:۳۸ توسط مدیر راهنما

[نسترن اکبریان]

سلام خدمت شما نويسنده ي گرامی، ضمن سپاس از انتخاب شما، ورودتان را خیر مقدم می‌گوییم
➖➖➖➖➖
چنان‌ چه علاقه ای مبنی بر آشنایی بیشتر با قواعد رمان نویسی دارید؛ به این تالار مراجعه کنید:👇
https://forum.98ia2.ir/forum/17-آموزش-نویسندگی/
➖➖➖➖➖
انجمن نودهشتیا در صدد بر آمده که رمان شما بی هیچ عیب و نقصی اصلاح گردد پس یک ویراستار همراه و یک راهنمای اولیه، برای شما در نظر گرفته ایم.

@مدیر راهنما

@مدیر منتقد

@مدیر ویراستار

به نکات زیر توجه کنید:👇
1. از نوشتن کلمات ممنوعه و هرگونه متن که موجب نقض اسلام شود، به شدت خوداری کنید.
2. قبل از ارسال پارت خود، یک دور مطالعه کنید و اشکالات نگارشی و املایی را رفع کنید.
3. از پرداختن به موضوع های کلیشه ای تا جایی که ممکن است دوری کنید.
4. پس از ارسال هر پارت، جهت ویرایش، به ویراستار خود اطلاع دهید.
5. اگر در بخشی از رمان نیاز مند کمک هستید، در تالار اتاق فکر نویسندگان تاپیک زده تا مدیران به هم اندیشی شما رسیدگی کنند.

➖➖➖➖➖
درخشیدن و موفقیت را برای شما آرزومندیم. رضایت شما نویسنده ی فهیم موجب افتخار ماست.
✅اکنون رمان شما مورد تایید ما گردیده و قادر به پارت گذاری هستید.✅
🌹قلمتون مانا، یا علی.🌹
"تیم خوبه نودهشتیا"

[GHAZAL]

مقدمه: 

دنیاها خیلی با هم فرق می‌کنند؛

موفق،

قوی،

محترم،

و محبوب! 

با هم؟

یا رو‌به‌روی هم؟! 

جسور و شجاع...

به دنبالِ دردسر! 

هارمونی‌ای که هیچکس به چشم ندیده! 

و اما...

عشق! 

شروعَش  با عشق...

ادامه‌اش با درد! 

اما در یک لحظه، همه چیز به پایان رسید! 

واقعاً تمام شد؟! 

نه؛ تازه شروع شده است! 

این بازی، بازیِ مرگ است که این دفعه آن نه،

ما می‌بریم. 

این بازیِ ماست!

 و این داستان، داستانِ آن‌هاست؛

داستان کسانی که با مرگ نمی‌میرند...

با پایان تمام نمی‌شوند...

و جسورانه ادامه میدهند!

@Masoome @.Murphy. @Farinaz @هانی بانو 

[GHAZAL]

پارت1

صدای قدم‌هایش بر پارکتِ قهوه‌ای رنگ، سکوتِ سنگین و مرگبارِ خانه‌اش را برهم می‌زد؛ قدم‌هایش شمرده شمرده، اما مضطرب بود. دفعه‌ی اولش نبود که اینگونه بر سرِ زندگیِ شخصی‌اش با پدر و مادرش جِدال می‌کند!

خودش هم فهمیده بود که بحثِ امشب، زمین تا آسمان با دعواهای گذشته فرق می‌کرد؛ اما چرا؟! فقط خدا می‌دانست! 

دستانش را روی میز گذاشت و کمی به جلو خم شد تا ذهنش را از هر افکارِ منفی دور سازد؛ اما مگر ممکن بود؟ 

بعد از گذشتِ دقایقی که برایش همچون سال می‌گذشتند، با شنیدنِ صدای تق- تق کفش‌های پاشنه بلندی که هر لحظه نزدیک و نزدیک‌تر می‌شدند، یکه خورد! 

این ساعت از شب، داخلِ ویلایی در جنگل چه کسی رفت و آمد داشت؟

برگشتن را به فکر کردن ترجیح داد؛ به سمت صدا مایل شد، اما با قفل شدنِ چشمانش در دو تیله‌ی سبز رنگ، بلافاصله آن شخص را شناخت. خیلی‌ها با دیدنِ آن نگاهِ اخضر مستِ زیباییِ آن چشمان می‌شدند، اما برخلافِ همه، او از آن دو تیله‌ی تسخیر کننده نفرت داشت! 

- اینجا چی‌کار می‌کنی؟ 

به جای جواب دادن به شخصِ معترضِ رو‌به‌رویش پوزخندی زد! 

بارِ دیگر با حرص و تشرِ بیشتر لب زد:

- مارال پرسیدم اینجا چی‌کار می‌کنی؟

مارال با لبخندی که چون مته بر اعصاب و روانِ او لطمه وارد می‌کرد، سرتاسرِ سالنِ کلاسیک و قهوه‌ای رنگِ خانه‌اش را زیر نظر گرفت! 

- بخاطر این‌که من رو نبینی اینجا زندگی می‌کنی ماهور؟ دور از شهر! وسطِ جنگل! 

ماهور که تحمل کردنِ مارال را حتی برای لحظه‌ای طاقت فرسا می‌دید، با اشاره به درِ خروجی لب زد:

- برو بیرون! 

مارال، چرخی بینِ میزِ غذاخوریِ قرار گرفته در سالن زد؛ انگشتش را به آرامی روی میز کشید و ردِ خاک را محو کرد! 

- ماهور من و تو باهم بزرگ شدیم؛ دختر عمو، پسر عمو بودیم، اما از همون بچگی تو، من رو به چشم خواهر می‌دیدی! غافل از این‌که من در حدی تو رو دوست داشتم که حاضر بودم بخاطرت جون بدم! 

ماهور برای چند ثانیه از حرص چشمانش را روی هم فشرد.

- مارال بس کن، انقدر مزخرف نگو! 

اما او گوشش بدهکار نبود؛ به خیال خودش امشب آخرِ راه بود. شاید هم برای ماهور واقعاً آخرِ راه بود! 

بدون توجه به عصبانیتِ ماهور، با تلخندی ادامه داد:

- اون‌قدری پول و زیبایی داشتم که می‌تونستم با هرکسی که بخوام ازدواج کنم، اما این چه رسمیه که همیشه اونی رو می‌خوای که نمی‌خوادت؟! از این بحث بگذریم!

مارال، دستش را درونِ کیفِ چرم، یشمی و گران قیمتش برد؛ با خارج کردنِ پاکتی از کیفش ادامه داد:

- عشقی که من نسبت بهت داشتم، اصرارهای پدر و مادرت و دعواهای هر شب‌تون...

پاکت را به سمتِ ماهور، روی میز

پرتاب کرد و ادامه داد:

- موفق به راضی کردنِ تو، برای ازدواج با من نشد؛ اما بخاطر این بچه مجبوری باهام ازدواج کنی! 

برای لحظه‌ای خون در رگ‌های ماهور یخ بست؛ دستِ لرزانش را به سمتِ برگه دراز کرد و پرسید:

- این چیه؟ 

- واضح نیست؟ 

نفسش در سینه حبس شده‌ بود؛ برای باز کردنِ آن پاکت مردد بود، اما بالاخره آن را باز کرد! 

با دیدنِ جوابِ مثبتِ آزمایش، انگار پارچی آب یخ بر سرش خالی کردند! 

مارال با لبخندی پیروزمندانه به چهره‌ی رنگ پریده‌ی ماهور نگاه کرد و گفت:

- ماهور کارا؛ داری بابا میشی!

@Masoome @.Murphy. @Farinaz @هانی بانو @Hasti.m

ویرایش شده 19 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ويراستاری| reyyan☆

[GHAZAL]

پارت2

آب دهانش را با صدا قورت داد و برگه‌ی جوابِ آزمایش را بینِ انگشتانش فشرد؛ به راحتی صدای نفس‌هایی که به شمارش افتاده بودند را می‌شنید. با چشمانی گرد شده به چهره‌ی ریلکس و آرامِ مارال نگریست! 

- این شوخیِ نه؟ یعنی چی داری بابا میشی؟ 

مارال در کمالِ آرامش چرخی به مردمک‌های سبز رنگش داد و سینه به سینه‌ی ماهور ایستاد؛ نگاهِ پیروزمنده‌اش را به چشمانِ عصبی و نگرانِ ماهور دوخت و گفت:

- حامله‌ام! 

ماهور، دندان‌هایِ ردیفی‌اش را روی هم سایید و تست را بیشتر بینِ دستانش فشرد؛ فکِ منقبضِ شده‌اش از شدت عصبانیت به لرزه افتاده بود. مارال سرش را جلوتر برد و بیخِ گوشِ ماهور زمزمه کرد:

- اولین نوه‌ی خانواده‌ی کارا؛ عموم و زن عموم هم خیلی خوشحال میشن نه؟

با پیچیدنِ این جمله در گوشِ ماهور، اختیار از کف داد و کاغذِ گرفتار شده در مشتش را با ضرب به سمت دیوار پرتاب کرد! 

قدمی به عقب برداشت با صدایی که لرزه بر اندامِ مارال می‌انداخت، فریاد زد:

- این دیگه تهشه مارال! 

نفس- نفس زنان فاصله‌اش را با مارال کمتر کرد و با نگاهی خشمگین به چشمانش خیره شد! 

- این بچه‌ی کیه؟ بچه‌ی کی رو انداختی گردنِ من؟ 

مارال که از شنیدنِ این جمله یکه خورده بود، ماهور را به عقب هُل داد و تهدیدآمیز گفت:

- حق نداری همچین حرفی بزنی! 

ماهور لبه‌ی میز را به دست گرفت و تمامِ خشمش را، با خورد کردنِ اجسامِ روی میز تخلیه کرد؛ مارال از ترس قدمی به عقب برداشت. 

- من انگشتم هم به تو نخورده مارال؛ دروغت بالاخره رو میشه! 

مارال لبخند محوی زد و با قاطعیت، رو به چهره‌ی به خون نشسته ماهور گفت:

- انگشتت هم بهم نخورده؟ 

لحنش آنقدر کوبنده و از خود مطمئن بود که ماهور، برای لحظه‌ای به خود شک کرد؛ چشمانش را ریز کرد و به ادامه‌ی حرف‌های مارال گوش سپرد! 

- دو ماه پیش وقتی حتی اسم خودت هم یادت نمی‌اومد کی تا اینجا رسوندت؟ کی کمکت کرد تا از اون مهمونیِ کوفتی خارج بشی؟ وقتی حتی نمی‌تونستی سر پا وایسی، کی پشت فرمون نشست و تو رو تا اینجا رسوند؟ ها؟ 

حال چهره‌ی ماهور دیدنی بود؛ شبنم‌های عرقِ سرد از روی پیشانی‌اش می‌چکیدند. به یادِ مهمانیِ اِمره افتاد؛ دقیقا دو ماهِ پیش. دقایقِ پایانیِ مهمانی به دلیلِ زیاده روی کردن، در حالِ خودش نبود و غرق در خیال و توهم بود! 

آب دهانش را قورت داد و با تردید لب زد:

- تو من رو رسوندی و رفتی؟ مگه نه؟ 

مارال یک تای ابروانِ باریکش را بالا انداخت و با لحن مرموزی گفت:

- از کجا می‌دونی بعدش رفتم؟ 

نگاهِ ماهور سرشار از تردید بود؛ انگار به آخرِ خط رسیده بود. در حالی که از تعجب مثل مجسمه ایستاده بود، سری از روی تأسف تکون داد! 

- بازم می‌خوای بپرسی این بچه‌ی کیه؟

تحملِ همچین چیزی را نداشت؛ تحملِ این‌که این دختر یک شبِ به هدفش رسیده بود! 

چشمانش را روی هم فشار داد و با صدای آرامی لب زد:

- گمشو بیرون! 

کنترلِ رفتارهایش دست خودش نبود؛ وگرنه بیرون کردنِ زنی حامله، آن هم در این وقتِ شب و بینِ سگ و گرگ‌ها، کاری بود که از ماهور کارا بر بیاید؟

- کجا برم ماهور؟ با چی برم؟ واقعا می‌خوای الان من رو از اینجا بیرون کنی؟ 

بازوی مارال را بینِ انگشتانش گرفت و از بینِ دندان‌های چفت شده‌اش غرید:

- بهت گفتم گمشو بیرون! 

بعد همان‌طور که به سمتِ در خروجی قدم برمی‌داشت، مارال را هم کشان- کشان به همراه خودش برد!

@Masoome @masoo @Atefeh L @MMMahdis @.Murphy. @هانی بانو 

[GHAZAL]

پارت3

درِ سرتاسری و شیشه‌ایِ تراس را باز کرد و همان‌طور که بازوی مارال را محکم در دست گرفته بود، او را به خارج از ویلا هدایت کرد؛ ضربِ دستِ ماهور زیاد بود، اما مارال، خودش را کنترل کرد، تعادلش را حفظ کرد و با فاصله‌ای نسبتاً زیاد از ماهور، روبه‌رویش ایستاد! 

ماهور بینِ چهارچوبِ در ایستاد و با لحنی تهدید آمیز گفت:

- گمشو مارال؛ اعصاب من رو بیشتر از این خورد نکن!

تاریکی بر جنگل، و درخت‌های آن دور و بر حکومت می‌کرد؛ مارال با ترس نگاهش را به ماهور دوخت!

- این وقتِ شب کجا برم ماهور؟ می‌بینی که ماشین هم نیاوردم! ماشینم تو ویلای ایلیارِ. تا اینجا هم با اون اومدم! 

ماهور از ویلای ایلیار، برادرِ مارال آن طرفِ جنگل با فاصله‌ی نسبتاً زیادی از ویلای خودش خبر داشت؛ وگرنه آن‌قدر هم بی‌وجدان نبود که مارال را در این سرما میانِ حیواناتِ درنده رها کند!

- مارال، گورت رو گم کن! 

این جمله را گفت و در را جوری به هم کوباند که لرزه‌ای بر شیشه‌ها افتاد! 

مارال با ترس نگاهی به اطراف انداخت و دستانش را دور بازوهای برهنه و یخ زده‌اش حلقه کرد؛ شبنم‌های ریزِ باران بر روی گونه‌هایش می‌چکیدند و حسِ سرما را در وجودش دو برابر می‌کردند. آب دهانش را با صدا قورت داد و آرام آرام بر روی گِل‌های خیس قدم برداشت. سوزِ سرما تا مغزِ استخوانش نفوذ کرده بود و از طرفی، راه رفتن با این کفش‌ها کارِ آسانی نبود! 

در دلش دعا می‌کرد زودتر چشمش به ویلای ایلیار بیافتد؛ تا حداقل دیدنِ ویلای برادرش نورِ امیدی برای ادامه دادنِ راه باشد! 

راهِ بینِ ویلای ماهور و ایلیار را از بر بود؛ ویلای ماهور بینِ درختان بید و ویلای ایلیار دقیقاً بعد از جاده‌ی اصلی بود! 

کنارِ درختِ کاج ایستاد و از سرما، دستانش را بهم مالید؛ صدای زوزه‌هایی که به گوشش می‌رسید، لرزه بر اندامش می‌انداخت. نفسی تازه کرد و به راهش ادامه داد. با رد کردنِ درختانِ کاجِ پی در پی، چشمش به جاده‌ی اصلی خورد که باعثِ لبخندی روی لبش شد! 

ماهور هم مانند دیوانه‌ها وسط سالن قدم برمی‌داشت و زیر لب، کلمات نامفهومی را به زبان می‌آورد! 

بعد از چند ثانیه، با حیرت سرش را بالا آورد و با نگرانی لب زد:

- من چی‌کار کردم؟ 

حال به کاری که کرده بود، پی برده بود؛ گلویش مانند کویری خشک، خواهانِ قطره‌ای آب بود، اما همان لحظه، از کرده‌اش پشیمان شد و با عجله، کُتِ چرم و قهوه‌ای رنگش را از روی چوب لباسیِ کنارِ در برداشت و سریع از ویلا خارج شد؛ سوییچ ماشین را جا گذاشته بود، اما وقتی صرفِ برگشتن، و برداشتنِ سوییچ نکرد! 

از کنارِ لندکروز مشکی رنگش گذر کرد و در حینِ دویدن، کت را به تن کرد؛ پایش را تند کرد و همانطور که فضای سرد، تاریک و خوفناکِ جنگل می‌دوید، با صدای بلندی نامِ مارال را صدا زد، اما دریغ از یک جواب به فریادهای ماهور؛ همان وسط، میانِ درختانِ کاج ایستاد و دستانش را پشت گردنش قرار داد! 

- مارال! 

هر دفعه تُنِ صدایش بلندتر از دفعه‌ی قبل می‌شد؛ ناگهان فکری به ذهنش خطور کرد. با چشم، راهِ ویلای ایلیار را در پیش گرفت!

با مطمئن شدن از مسیرِ رو‌به‌رویش، دویدن را به فکر کردن ترجیح داد! 

دقایقی بعد، لحظه‌ای که چشمش به جاده‌ی اصلی که از جنگل می‌گذشت خورد، دیگر توانِ دویدن نداشت! 

دستانش را روی زانوهایش گذاشت و خم شد تا نفسی تازه کند؛ نفس- نفس زنان سرش را بالا آورد اما با دیدنِ دختری که تقریباً وسطِ خیابان ایستاده بود، با حیرت صاف ایستاد و به ابتدای جاده نگریست! 

نورِ چراغِ ماشینی که با سرعت از جاده می‌گذشت، به راحتی قابل مشاهده بود! نگاهش را بینِ ماشین و آن دختر رد و بدل کرد؛ قدمی به جلو برداشت و با فریاد گفت:

- مارال! 

اما دیگر خیلی دیر شده بود! با پیچیدنِ صدای سهمگین و بلندِ تصادفی که جلوی چشمش رخ داد، سر جایش ایستاد و تکان نخورد!

لحظه‌ی برخورد، صدای جیغِ لاستیک‌ها در کلِ فضا پیچید و حال، ماهور بود، دختری که غرق در خون روی زمین افتاده بود و شِوِرلتِ بژ رنگی که بیخ به بیخِ جسمِ بی‌جانِ مارال ترمز زده بود!

@MMMahdis @Atefeh L

@masoo @Masoome. @.Murphy. @Qazal @Hasti.m @Narges.Sh @Beretta @Masi.fardi

ویرایش شده 20 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ويراستاری| reyyan☆

[GHAZAL]

پارت4

ناباورانه دستش را به تنه‌ی زبرِ درخت تکیه داد؛ صحنه‌ی تصادف برای بارِ دهم جلوی چشمش تداعی شد. نکته‌ی عجیبش این بود که راننده، دختری که وسطِ جاده ایستاده بود را از پشتِ سر دید و باز هم با این حال، با سرعتی زیاد به راهش ادامه داد و زمانی که به مارال نزدیک شد، چراغ‌های نور بالایش را خاموش کرد! 

قفسه‌ی سینه‌اش از شدت تعجب و نفس- نفس زدن بالا و پایین می‌شد؛ دستی روی سینه‌اش گذاشت و همانگونه که چهره‌اش از پشیمانی و حیرت درهم شده بود، نگاهش را از جسمِ بی‌جانِ وسطِ جاده به سمتِ ماشینِ بژ رنگ سوق داد! 

با قورت دادنِ آب دهانش، گلویِ خشک شده‌اش را کمی تر کرد و در حالی که برای تنفس از دهانش استفاده می‌کرد، زیر لب نامِ مراد را زمزمه کرد! 

با اینکه تعدادِ ماشین‌هایش از شمارش خارج بود، اما آمارِ تک به تک را داشت و با اولین نگاه، آن شورلت را شناخت. آن ماشین، ماشینِ خودش بود که چند روزی می‌شد در دستِ برادرش است!

ردِ اشک، چشمانِ قهوه‌ای رنگش را براق ساخته بود و جانی در بدنش نمانده بود! 

ماشین با چراغ‌هایی خاموش دنده عقب گرفت و برای لحظه‌ای ایستاد؛ از جاده‌ی اصلی خارج و واردِ خاکی شد. کنار ماهور ترمز زد و شیشه‌ی دودی رنگی که قدرتِ دیدنِ راننده را از ماهور دریغ کرده بودند پایین داد!

نگاهِ ماهور بر لکه‌های خیسِ خونِ روی کاپوتِ ماشین بود؛ دلش نمی‌خواست برادرش را پشتِ فرمانِ آن ماشین ببینید! 

- ماهور بیا بالا! 

با پیچیدنِ صدایی آشنا در گوشش، با نگاهی خیس سرش را بالا آورد و به چشمانِ قهوه‌ای رنگِ مراد چشم دوخت؛ در باورش نمی‌گنجید شخصی که با بی‌رحمی آن دختر را زیر گرفت، برادرِ خودش باشد! 

لبانِ خشک شده‌اش را باز کرد و با صدایی خفه و لرزان گفت:

- مراد، چی‌کار کردی؟ 

مراد دستش را روی دستگیره گذاشت و سریع از ماشین پیاده شد؛ روبه‌روی ماهور ایستاد و با التماس لب زد:

- ماهور بیا بریم؛ همه چی رو برات تعریف می‌کنم، فقط الان بیا بریم!

ماهور سرش را به نشانه‌ی منفی تکان داد! 

- این دختر رو اینجا، این‌جوری ول نمی‌کنم! 

مراد کلافه دستی به موهایش کشید و با صدای بلندی که در آن جنگلِ ساکت اکو می‌شد فریاد زد:

- مارال به مامان و بابا گفته که حامله‌اس؛ اون‌ها هم خبر داشتن که امشب قراره با تو حرف بزنه. واقعاً می‌خواستی بخاطر بچه‌ای که معلوم نیست از کیه با این ازدواج کنی؟ 

ماهور، تُنِ صدایش را بالا تر برد و با چشمانی به خون نشسته رو به مراد گفت:

- آره! اگه واقعاً بچه‌ی من بود تقاصِ کارم رو با ازدواج با مارال پس می‌دادم! 

مراد دستی به صورتش کشید و با لحنِ آرام تری گفت:

- ماهور، من بخاطر تو این کار رو کردم؛ بخاطر تو قاتل شدم، چون می‌دونم زندگی توی جهنم برات راحت‌تر از زندگی با ماراله! 

ماهور لبخندی بینِ اشک‌های جاری شده روی صورتش زد!

- جهنمِ اصلی رو تو برای من ساختی؛ تو انسانی مراد؟ می‌دونی عذابِ وجدان چیه؟ من امشب اون دختر رو با وجود این‌که می‌دونستم حامله‌اس، از خونه‌ام بیرون کردم! تو یک ذره وجدان داری؟ تو رو نمی‌دونم، اما من نمی‌تونم بخاطرِ تبرعه کردنِ خودم از کاری که کردم این دختر رو اینجا ول کنم!

ماهور که قدم اول را برداشت، ترس در چشمانِ مراد به راحتی دیده شد؛ بازوی برادرش را در دست گرفت و گفت:

- احمق نباش ماهور! تو نگرانِ بچه‌ی تو شکمش بودی که الان دیگه بچه‌ای وجود نداره...

ماهور دستش را پس زد؛ مراد را با ضربه‌ای کم‌جان به ماشین چسباند. یقه‌ی کُتِ گران قیمت و سورمه‌ای رنگش را در دست گرفت و از بین دندان‌های چفت شده‌اش غرید:

- یک درصد، فقط یک درصد احتمال ندادی بچه‌ی من باشه؟

@Qazal

@Masoome @masoo @Narges.Sh @.Murphy. @MMMahdis @Beretta @Hasti.m

ویرایش شده 21 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ويراستاری| reyyan☆

[GHAZAL]

پارت5

مراد برقِ پشیمانی و افسوس را در چشمانِ برادرش می‌دید؛ دستانِ یخ زده‌ی ماهور را از یقه‌اش پس زد و معترضانه گفت:

- من بهت کمک کردم ماهور! اینه جوابش؟ 

شدتِ باران بیشتر شده بود؛ شبنم‌های باران، قطره- قطره از برگِ درختان می‌چکیدند. ماهور که دیگر توانِ سر پا ایستادن را هم نداشت، لنگان لنگان قدمی به عقب برداشت و موهای خیس و پخش شده در پیشانی‌اش را کنار زد! 

- کی به تو گفت بیا به من کمک کن؟ کی ازت کمک خواست؟

مراد دستش را به سمتِ برادرش دراز کرد و با لحن آرامی لب زد:

- داداش، لجبازی نکن بیا بریم؛ خودت ایلیار رو بهتر از من می‌شناسی. می‌دونی اگه می‌فهمید مارال حامله‌اس دست از سرت بر نمی‌داشت! بیا بریم تا مُرده‌ی مارال هم برامون شر نشده! 

با تجزیه و تحلیلِ مفهومِ جمله‌ی مراد، قلبِ ماهور از حرکت ایستاد! حسی به مارال نداشت، اما عذابِ وجدان چه ها که نمی‌کرد! 

تَنش زیر قطره‌های سردِ باران به لرزه افتاده بود؛ لبانش را به سختی از هم باز کرد و با صدایی لرزان گفت:

- مُرده؟ 

مراد نگاهش را به سمت جنازه‌ای که فاصله‌ی زیادی با آن‌ها داشت سوق داد! 

- دیگه زنده نمی‌مونه! 

ماهور ردِ نگاهِ برادرش را دنبال کرد؛ زانوهایش سست شد. دستِ راستش را به ماشین تکیه داد و اشک‌های بی‌صدایش را زیرِ باران پنهان کرد! 

مراد درِ سمتِ شاگرد را باز کرد و رو به چهره‌ی مرددِ ماهور لب زد:

- بیا ماهور!

آب دهانش را با هر سختی بود قورت داد و قدم‌های مرتعشش را به سمت ماشین حرکت داد! 

هنگامِ سوار شدن، دستش را لبه‌ی درِ نیمه باز قرار داد و برای آخرین بار به شاهکارِ برادرش چشم دوخت! 

با ندامت سرش را پایین انداخت و سوار ماشین شد! 

دستِ لرزان و بی‌جانش را روی دستگیره قرار داد و در را بست؛ مراد چرخی به دور ماشین زد و پشتِ فرمان نشست. بعد از بستنِ در، کیلس استارت را فشرد که ماشین با لرزشی خفیف روشن شد! 

بلافاصله پایش را روی پدال گاز فشار داد و از همان جاده‌ی خاکی ادامه‌ی راه را طی کرد؛ روکش‌های کرمی رنگه صندلی با قطره‌های آبی که از لباس‌های ماهور و مراد چکه می‌کردند، نمدار شده بود. 

ماهور سرش را بینِ دستانش گرفت و با صدایی که می‌لرزید، زیر لب زمزمه کرد:

- خدا لعنتت کنه اِمره که هرچی بدبختی دارم از گورِ تو بلند میشه! 

مراد سرعتش را بیشتر کرد و در آن تاریکی، از لا به لای درختان با شتاب عبور کرد؛ همان دم نیم نگاهی به ماهور انداخت! 

- امره بهت گفت با اون حالت، با مارال برگرد خونه که پای اون رو می‌کشی وسط؟ 

ماهور دستش را به نشانه‌ی سکوت بالا آورد و با حرص و تشر لب زد:

- ساکت شو مراد! هیچی نگو رانندگیت رو بکن!

@Narges.Sh

@Qazal @Atefeh L 

@masoo @Masoome @Beretta @ساتوری @M.gh @big.dark @nina4011 @کروئلا @MMMahdis @رادیکال @Hasti.m @.Murphy.

[GHAZAL]

پارت6

برخوردِ قطراتِ ریزِ باران بر روی تنِ بی‌جانش، سرمای بدنش را چند برابر می‌کردند؛ خون، گیسوانِ قهوه‌ای رنگش را گلگون ساخته بود. باد نیز هر از چند گاهی، دستِ نوازش بر چهره‌ی کبود و غرق در خونش می‌کشید و موهای ریخته شده در صورتش را کنار می‌زد! 

بدنش بر روی آسفالت‌های خیس و سردِ جاده بی حرکت مانده بود؛ دریغ از تکانی کوچک، حتی حرکتِ آهسته‌ی قفسه‌ی سینه برای تپیدنِ ضربانِ قلب!

صدای نفس‌هایی که برای زنده ماندن تلاش می‌کردند و تاکنون، بینِ صدای باد گم شده بودند، دیگر به گوش نمی‌رسید؛ عشقی در حدِ جنون آنقدر راحت با مرگ به پایان رسید؟!

اگر باران نبود کسی از وجودِ خورشید لذت می‌برد؟

اگر شب نبود کسی روز را آرزو می‌کرد؟

اگر مرگ نبود کسی ارزشِ زندگی را درک می‌کرد؟ 

پایان؟ نه! سفرِ دخترک اینجا به پایان نمی‌رسید، اما مرگ، تاوانِ مهیبِ عشق و علاقه‌ی مارال بود؛ با این حال آن دختر، زهرِ انتقام را با جامِ عذاب به وجدانِ ماهور هدیه کرد!

***

بدنش بخاطر خیس بودنِ لباس‌هایش و سرما لرزشِ خفیفی داشت؛ با خشم و تنفر، به عمارتِ رو به رویش که بی‌شباهت با کاخ نبود نگریست.  

- پیاده نمیشی؟ 

صدای مراد کابوس‌های زنده شده‌ی این عمارت را از ذهنش پاک کرد؛ ذره‌ای از اخم و جدیتِ نگاهش کم نکرد و همانگونه که پنجره‌های عمارت را زیر نظر داشت گفت:

- من پام رو توی این عمارت کثیف نمی‌ذارم! 

مراد با کلافگی سرش را به پشتِ صندلی تکیه داد؛ دوریِ ماهور از خانواده‌اش هزار و یک دلیل داشت. از اجبار بر سرِ زندگیِ شخصی‌اش گرفته تا خصومتی که با پدرش داشت، اما آخرین باری که قدم در این عمارت گذاشت، با خودش قسم خورد که دفعه‌ی آخر است؛ اکنون دو راه پیشِ رو داشت. برگشتن به ویلایی که خواهانِ ریسک پذیریِ زیادی بود یا شکستن غرورش و ورودِ دوباره به عمارتی که خاطراتِ تلخ و شیرینِ بچگی‌اش را در خود جای داده!

هرچند خاطره‌ی خوشی از این عمارت نداشت! 

- به بابا چی می‌خوای بگی؟ اون هم می‌دونست مارال حامله‌اس! 

با پیچیدنِ این اسم در گوشش،  چشمانش را روی هم فشرد و با حرص لب زد:

- اون بابای من نیست؛ دلیلی هم نمی‌بینم بخوام بهش جواب پس بدم. 

مراد که بیشترِ نگرانی‌اش برای خودش بود تا ماهور، آب دهانش را قورت داد و با لحنی که شباهت زیادی با دستور داشت رو به چهره‌ی درهمِ ماهور گفت:

- اِنکار می‌کنی! بالاخره که فردا پس‌فردا خبر مرگِ مارال همه جا می‌پیچه! به جز من و تو کسی نباید بفهمه مارال چجوری مُرده وگرنه برای جفت‌مون شر میشه! امشب هم با من میای عمارت، به مامان، بابا و مَروه هم هیچی نمیگی! فهمیدی؟

با شنیدنِ نامِ مروه، دلتنگی‌اش برای خواهرش چند برابر شد؛ شمارشِ ماه‌هایی که او را ندیده بود از دستش در رفته بودند و مقصرِ اصلیِ این اتفاقات هم پدرش بود! 

نگاهِ سرد و بی‌تفاوتش را به دربِ ورودیِ عمارت دوخت؛ مسافت چندانی بین‌شان نبود، اما باز هم در این تاریکیِ شب، فضای عمارت را کدر می‌دید. 

مراد در انتظارِ جوابی از جانبِ ماهور بود، اما او، بدون تایید و یا رد کردنِ سخنانِ مراد، دستش را بر روی دستگیره نهاد و به آرامی در را باز کرد!

@Z.A.D 

@masoo @Masoome @reyyan @Beretta  @mahdiyeh @MMMahdis @.Murphy. @Atefeh L @Atlas _sa @Hasti.m  @کروئلا @nina4011 @big.dark  @Qazal @Narges.Sh @ساتوری @M.gh

ویرایش شده 22 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ويراستاری| reyyan☆

[GHAZAL]

پارت7

با برخوردِ کفِ پوتین‌هایش بر روی چمن‌های خیس، دستش را لبه‌ی در گرفت و از ماشین پیاده شد! 

- ماهور؟ 

بدون توجه به اضطرابِ مراد، کنارِ ماشین ایستاد و در آن سیاهیِ شب به کاخِ رو‌به‌رویش چشم دوخت؛ نگاهش را بینِ درختانِ کوچک و بزرگِ باغِ خارج از عمارت چرخاند. اینجا همان جهنم دره‌ی به ظاهر خانه بود که چهار سال از ده کیلومتری‌اش هم گذر نکرده بود! 

در آخر نگاهش بر روی قسمتِ تاریکی از باغ، کنارِ عمارت ثابت ماند؛ همانجا، کنارِ قدیمی‌ترین درختِ باغ مکانی برای تجدید خاطراتش بود. همان لحظه که هاله‌ای از اشک چشمانِ قهوه‌ای رنگش را براق ساخته بود، صدای لطیف و بچگانه‌ای در گوشش اکو شد!

- ماهور؟ 

پسربچه‌ای که با تکه سنگِ تیزی بر جانِ درخت افتاده بود، با شنیدنِ نامش به سمتِ صدا مایل شد! 

- بله مارال؟ 

دخترک، دامنِ پیرهنِ گلبهی رنگش را در دست گرفت و قامتِ کوتاهش را کنارِ درخت جای داد؛ دستانِ کوچکش را درهم قفل کرد و با لحنِ خاصی رو به ماهور گفت:

- چی‌کار می‌کنی؟

ماهور تکه سنگ را بر روی زمین پرت کرد و رو‌به‌روی مارال نشست! 

- هیچی! 

مارال لبانِ کوچک و صورتی رنگش را جمع کرد و به شکلِ نامفهومی که ماهور بر روی تنه‌ی درخت حکاکی کرده بود، نگاه کرد؛ بعد از آن، به چشمانِ پسربچه‌ی رو‌به‌رویش نگه کرد. با دیدنِ ناامیدی که در نگاهش موج می‌زد، لبخندِ کم رنگی را مهمان لبانِ کوچکش کرد و گفت: 

- قشنگه! 

ماهور که می‌دانست این کلمه دروغی بیش نیست، سرش را پایین انداخت و به گل‌های کنارش چشم دوخت! 

- من دوست دارم زودتر بزرگ بشم و از اینجا برم! 

ماهور بعد از به زبان آوردنِ این جمله، بلافاصله نگاهش را به سمت دو تیله‌ی سبزِ مارال سوق داد؛ از همان کودکی نیز دیده‌ی اخضرش گیرایی خاصی داشت.

- کجا بری؟ 

شانه‌های ظریفش را بالا انداخت و گفت:

- هرجایی غیر از اینجا! 

ناراحتی در چهره‌ی مارال به راحتی قابل تشخیص بود؛ سر به زیر، ناخن‌های ظریفش را به بازی گرفت که ماهور گفت:

- اگه یک روز بهت بگم می‌خوام برم، چی‌کار می‌کنی؟ 

مارال بدون لحظه‌ای تعلل با لبخند لب زد:

- می‌پرسم میای با هم بریم؟

انگار تمامِ خاطراتش جلوی چشمانش تداعی شد؛ از همان کودکی تا نوجوانی وابستگیِ شدیدی بهم داشتند؛ اما عشق؟ نه! 

دم- دم‌های آخر مارال با رفتارها و حرف‌هایش از عشقِ به ماهور، همان وابستگی را هم از بین برد.

بزرگ شدن آرزوی اشتباهی بود. اکنون ماهور حاضر بود تمامِ خنده‌های تلخِ امروز را پس بدهد تا یکی از گریه‌های شیرینِ کودکی‌اش را پس بگیرد! 

به شدت عجله داشت رشد کند و اکنون، دلتنگِ کودکی بود؛ ماهور فقط یک بار بی‌دغدغه، بی‌اضطراب و شادمان زیسته بود، در عالمِ بچگی!

@masoo @Masoome @Beretta @mahdiyeh @.Murphy.  @Esteghlalabi @M.gh @MCH  @reyyan @MMMahdis @Z.A.D @Atlas _sa @آیلار مومنی @کروئلا  @ساتوری

@Qazal  @Narges.Sh @nina4011 @Hasti.m

ویرایش شده 22 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ویراستاری|reyyan☆

[GHAZAL]

پارت8

مراد بلافاصله پس از ماهور از ماشین خارج شد و کنارِ برادرش، قدم بر سنگفرش‌های کار شده تا درب عمارت نهاد؛ با خاموش گشتنِ چراغ‌های جلوی ماشین، همان نورِ ناچیز هم که سببِ روشن شدنِ قسمتِ کوچکی از این باغِ عظیم شده بود، از بین رفت! 

حال، جفت‌شان به عمارتی غم‌زده و سیاه می‌نگریستند؛ ماهور سر به زیر پوزخندی به احوالش زد. برای خودش هم عجیب بود که بعد از چهار سال، دوباره پایش به اینجا باز شده!

با اولین قدم، بازویش در چنگِ مراد گرفتار شد! 

- ماهور چیزی نمیگی دیگه؟ تو اصلا امشب مارال رو ندیدی، فهمیدی؟ 

ماهور در جوابِ جمله‌ی پر از تشویشِ مراد، به باشه‌ای کوتاه و سرسری اکتفا کرد؛ هر از چند گاهی پرتوی ضعیف و زودگذرِ رعد و برق، روشنایی بر فضای تاریک می‌افکند. هر قدمِ ماهور برابر بود با تکه- تکه شدنِ ذره‌ای از غرورش! 

پس از طی کردنِ مسیری طاقت فرسا، با فاصله‌ی چند سانتی متری از دربِ قهوه‌ای و لوکس ایستاد؛ لبخندی پر از افسوس به زندگیِ پر زرق و برق، اما مزخرفِ خودش زد و دستش را روی زنگ فشرد. مراد که این حجم از بی‌تفاوتیِ ماهور را آرامشِ پیش از طوفان می‌پنداشت، کنارِ ماهور با فاصله‌ی چند قدمی، با ترس و اضطراب در انتظار باز شدنِ در ایستاد! 

با باز شدنِ در و نمایان شدنِ زنی با چهره‌ی معمولی و پیراهن مخصوص، که گویا از خدمه‌ی جدیدِ عمارت بود، ماهور در را به آرامی هُل داد و وارد شد؛ مراد در برابرِ چهره‌ی متعجب و نگرانِ آن زن، سری تکان داد و دوباره به دنبال ماهور رفت. 

روشناییِ سالن چشمانش را اذیت می‌کرد؛ انگار که یک دفعه از تاریکی بر روشنایی گام نهاده است؛ نگاهش بینِ دکوراسیونِ کلاسیک، اشیای عتیقه و گران قیمتِ سالن چرخید و در آخر، بر روی لوسترِ بزرگ و نورانی که بالای سرش قرار داشت، ثابت ماند! 

حتی به اندازه‌ی سر سوزن هم نه چیزی از این خانه کم شده بود و نه تغییری کرده بود!

سه نفر از خدمتکارانِ قدیمیِ مادرش کنارِ آشپزخانه با حیرت او را می‌نگریستند؛ حتی خدمه‌ی خانه هم از ورودِ ناگهانیِ او بعد از چهار سال شوکه شده بودند. 

- ماهور؟

همان دم با شنیدنِ صدای متحیر و مرتعشِ مادرش، سرش را به سمت چپ متمایل کرد؛ چند ساعتی قبل ماهور را دیده بود، اما حضور و دیدنِ پسرش در این خانه، حس و حالِ دیگری را مهمانِ وجودش می‌کرد. ماهور جواهراتِ مادرش را از زیر نظر گذراند و در آخر، خیره به چشمانِ مشکی رنگش، که هاله‌ای از اشک را در خود جای داده بودند لب زد: 

- کجاست؟ 

همه‌ی افرادِ حاضر در سالن، می‌دانستند که ماهور این سوال را خطاب به چه کسی پرسیده است؛ یعنی اضافه کردنِ نامِ پدر پشتِ سوالش، برای ماهور آن‌قدر سخت بود؟ 

- هاندان خانم اگه می‌خواید تا اتاقِ آکین خان همراهی...

هاندان دستش را به نشانه‌ی سکوت برای خدمتکارِ جوان بالا آورد و رو به ماهور گفت: 

- بیا!

ماهور پشت سر مادرش، پله‌های مارپیچی که تا طبقه‌ی دوم و سوم می‌رسیدند را طی کرد؛ مراد هم از سرِ نگرانی، نامحسوس پشت سرشان گام برمی‌داشت. پایانِ راهشان به درِ مشکی رنگی ختم شد!

ماهور تقه‌ای به در زد و بدون آن‌که منتظرِ اجازه باشد، با انزجار در را باز کرد!

آکین همان‌گونه که سر به زیر غرق در کار شده بود، با صدای بم و جدی‌اش لب زد:

- اجازه دادم؟!

اما همین که سرش را بالا آورد و با ماهور چشم در چشم شد، کمی صندلی‌اش را از میز فاصله داد و با لحن تمسخرآمیزی ادامه داد: 

- ببین کی اینجاست! شما کجا، اینجا کجا ماهورخان؟

ماهور با حرص نگاهش را به زمین دوخت؛ هاندان و مراد هم وارد اتاق شدند و صدایی که آن لحظه سکوتِ اتاق را بر هم زد، صدای بسته شدنِ در بود. 

آکین لبخندی زد و دستش را به جلو دراز کرد؛ هر سه نفر خوب می‌دانستند که اکنون، وقتِ چه کاریست. مراد بدون معطلی فاصله‌ی بینِ در تا میزِ پدرش را طی کرد؛ خم شد و با بوسیدنِ دستِ او، دوباره سر جای قبلی‌اش بازگشت؛ اما ماهور با مراد فرق می‌کرد؛ جان به جانش هم می‌کردند، تَن به بوسیدنِ دستِ فردی خودخواه و زورگو نمی‌داد. حتی اگر آن فرد پدرش باشد!

@._.Fati._.

@masoo @Masoome @Beretta @Qazal @reyyan @Hasti.m @Atlas _sa @آیلار مومنی @Nava0_o @16Nian  @MMMahdis @MCH @mahdiyeh @ملسا @.Murphy. @ساتوری @Z.A.D

ویرایش شده 22 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ویراستاری|reyyan☆

[GHAZAL]

پارت9

ماهور با تمسخر، به دستِ دراز شده‌ی پدرش نگریست؛ خودش هم خوب می‌دانست با این جسارت، حکمِ مرگ خودش را امضا کرده است. قبلاً طعمِ سرپیچی از فردِ رو‌به‌رویش را به تلخ‌ترین حالتِ ممکن چشیده بود! 

یا باید با احترام جلویش سر خم کنی یا با ترس به تعظیم مجبورت می‌کرد؛ این منطقِ آکین کارا بود! 

هاندان لبش را زیر دندان گرفت. با لحنی آرام، اما سرشار از حرص لب زد: 

- ماهور!

ماهور بلافاصله به سمتِ مادرش متمایل شد؛ با جدیتِ تمام، اخمِ غلیظی را مهمانِ چهره‌ی معتضرش کرد و گفت: 

- بله؟ چی‌کار کنم؟ 

با تمسخر نگاهی به آکین انداخت و خطاب به مادرش ادامه داد:

- من کِی تَن به خواسته‌ها و زورگویی‌های این دادم که الان بارِ دومم باشه؟

صدای خنده‌ای که بیشتر از سرِ عصبانیت بود، نگاهِ همه را به خود جلب کرد؛ آکین در بینِ خنده‌هایش، دستش را عقب کشید و زیر لب، گستاخی زمزمه کرد. برای چند ثانیه، چشمانِ مشکی رنگش را پشتِ پلک‌هایش مخفی کرد!

دیگر اثری از خنده بر روی لبانش نبود؛ تحملِ این همه بی‌احترامی برایش سخت بود.

هیچ‌وقت عادت به کار در فضایی با نورِ زیاد نداشت. همیشه اتاقش، با نورِ کمی از جانب چراغِ مطالعه روشن بود و امشب، همان تاریکی حس و حالِ بحث کردنشان را سردتر می‌کرد! 

- چهار سال پیش وقتی گورت رو گم کردی یادته چی گفتی؟ گفتی اگه بمیرم هم پام رو اینجا نمی‌ذارم؛ حالا چی‌شده؟ خوشی زده زیر دلت ماهورخان؟ 

ماهور با تلخندی، کلمه‌ی خوشی را زیر لب تکرار کرد؛ به حال خودش افسوس می‌خورد. 

- منی که سختی‌هام رو تو تنهایی از سر گذروندم، تو خوشی‌هام به کسی احتیاج ندارم؛ مخصوصاً به تو یکی. از سر خوشی هم نیومدم اینجا! مارال رو شما امشب فرستادید ویلای من؟ 

در آن لحظه، حالِ مراد دیدنی بود؛ با طنین افتادنِ نامِ مارال در گوشش، نفسش در سینه حبس شد؛ در دل التماس می‌کرد که ماهور، حرفی از اتفاقِ امشب نزند که بدجور در گِل فرو می‌رفتند. هرچند که چهره‌ی وحشت زده‌ی مراد، خودش گویای همه چیز بود! 

آکین یک تای ابروانِ مشکی رنگش را بالا انداخت و با لحنی تحقیرآمیز گفت: 

- آها؛ پس بگو چه خبره. فهمیدی نمی‌تونی غلطی که کردی رو جمع کنی سر از اینجا دراوردی! دو بار تو مهمونی‌های امره شرکت کردی، دفعه‌ی اول از بازداشتگاه جمعت کردم دفعه‌ی دوم هم که مارال حامله بود. امیدوارم دفعه‌ی سومی در کار نباشه!

ماهور که از این حجم از دروغ و خودپسندی خونش به جوش آمده بود، کلافه سری تکان داد و گفت:

- تو چجور آدمی هستی؟ مگه بازداشتگاه افتادنِ من، نقشه‌ی از قبل کشیده شده‌ی تو نبود؟ مگه به لطف تو، یک هفته بخاطر جنسی که ماله من نبود، اما تو جیبِ من پیدا شده بود، بازداشتگاه نبودم؟ الان منت چی رو سرم می‌ذاری؟

آکین انگشت اشاره‌اش را به نشانه‌ی تهدید بالا آورد و از بینِ دندان‌های چفت شده‌اش غرید:

- حواست باشه کی رو‌به‌روت وایساده!

صدایشان عمارت به آن بزرگی را در بر گرفته بود؛ پچ- پچِ تک- تک خدمتکاران هم سکوتِ آشپزخانه را بر هم می‌زد. 

هاندان و مراد هم میانِ دعوای آن دو، جرئتِ سخن گفتن نداشتند؛ ماهور با چشم سر تا پای او را زیر نظر گرفت و در جوابِ سوالش گفت: 

- کی رو‌به‌روم وایساده؟ من که به جز یک آدمِ پَست و بزدل که با پولِ قاچاقِ مواد مخدر به اینجا رسیده چیزی نمی‌بینم! 

دستِ مشت شده‌ی آکین در آن اوضاع خودنمایی می‌کرد؛ با فرو رفتنِ ناخن‌هایش در کفِ دستش کمی فشارِ مشتش را کمتر کرد. هاندان برای جلوگیری از ادامه‌ی بحث، با همان صدای آرام و گیرا خطاب به جفت‌شان لب زد: 

- قضیه‌ی مارال مهم‌تر نیست؟

ماهور نگاهش را به سمت چشمانِ مادرش سوق داد و با صدایی که بی‌شباهت به فریاد نبود گفت: 

- مارال مُرده مامان! مُرده! 

مراد چشمانش را روی هم فشرد و زیر لب، ناسزایی خطاب به ماهور گفت؛ بعد از آن آب دهانش را قورت داد و دستانِ یخ زده‌اش را درهم قفل کرد!

@Nava0_o

@masoo @Masoome @Atlas _sa @mahdiyeh @16Nian @ساتوری @آیلار مومنی  @._.Fati._. @Beretta @نارسیس بانو.arabzade @MMMahdis @MCH @reyyan @ملسا @Hasti.m  @.Murphy. @Z.A.D @Qazal

ویرایش شده 23 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ویراستاری|reyyan☆

[GHAZAL]

پارت10

هاندان با مردمک‌هایی گشاد شده از بهرِ حیرت پرسید:

- چی؟ 

مراد گوشه‌ای از اتاق تکیه داده بر دیوار ایستاده بود و با استرسی که از چشم ماهور دور نماند، پنجره‌ی اتاق را که نمای کاملی از باغِ عمارت را در خود جای داده بود، زیر نظر گرفت. آکین با قرار دادنِ دستانش بر روی میز، از روی صندلی برخاست!

با ایستادن، قامتِ بلند و هیکلِ چهار شانه‌انش رو‌به‌روی ماهور نمایان شد! 

- حرف بزن ماهور! 

ماهور بدون نگاه کردن به برادرِ غرق در اظطرابش، حق به جانب لب زد:

- برادر زاده‌ات مرده! 

هاندان با از دست دادنِ تعادلش، دستش را به دیوار تکیه داد و آب دهانش را قورت داد؛ در دل دعا می‌کرد این یک کابوس باشد. کابوسی که با دمیدنِ صبح پایان می‌یافت؛ اما از اعماق وجودش حس کرده بود که کابوس‌ها فقط در خواب نیستند! 

خودش نیز در گذشته، بدترین کابوس‌ها را با چشمانِ باز تجربه کرده بود!

در آن دم فکِ منقبض شده‌ی آکین خودنمایی می‌کرد. ماهور لبخندی پر از درد، به همراهِ حرص و عصبانیت، مهمانِ چهره‌اش کرد و گفت:

- حالا رسیدیم به قسمتِ جالبه ماجرا! چجوری مرده؟ 

شبنم‌های عرقِ سرد از روی پیشانیِ مراد چکه می‌کردند؛ قفسه‌ی سینه‌اش به قدری جنبش داشت که انگار دیگر قلبش در سینه جای نداشت. ماهور با اشاره به پنجره‌ای که نمایانگرِ خارج از اتاق بود لب زد:

- ماشین رو ببین! لکه‌های خون رو، شیشه‌ی ترک خورده‌اش رو! 

آکین با دنبال کردنِ نگاهِ ماهور، آن شورلت کامارو را با آن سر و وضع نظاره کرد؛ دستِ مشت شده‌اش به لرزه افتاد و صدای نفس‌هایش قابل تشخیص شد. 

- فهمیدی مارال چجوری مرده؟

مجدد به سمتِ ماهور چرخید و به ادامه‌ی حرف‌هایش گوش سپرد! 

- آره ماشینه منه! مارال بخاطر حماقت‌های من و خودخواهی‌های تو مرد! شمردی بخاطر تو چقدر بلا سرم اومده؟ این آخریش هم تکمیل شد؛ دفعه‌ی اول نتونستی با مواد مخدر بندازیم زندان، اما قتل جرمِ سنگینیه. این دفعه دیگه حتما می‌تونی!

با بالا رفتنِ دستِ راستِ آکین، ماهور ناخودآگاه کمی سرش را به سمتِ مخالف مایل کرد و منتظرِ سیلی محکمی از جانبِ پدرش شد؛ اما دستِ خشک شده‌ی آکین در هوا، پس از مکث کوتاهی مشت شد و کنارِ بدنش فرود آمد. مراد که از شدتِ شوک، نمی‌دانست که بخاطرِ تبرعه شدنش شادی کند، یا بخاطرِ احوالِ برادرش غمگین باشد، ناباورانه سرش را بالا آورد و به ماهور نگریست! 

مراد جسارتِ ماهور را نداشت و حتی از نگاه کردن به چشمانِ پدرش هراس داشت؛ چه برسد به سرپیچی از آن. 

اما این اتفاق یادآورِ کودکی‌شان بود؛ مراد از لای در، نامحسوس جای خالیِ گلدانِ کنارِ ستون را نگاه کرد. با بغض لبخندی بر لب نشاند و بعد از سال‌ها، به کودکی‌اش سفر کرد...

- مراد چی‌کار کردی آخه؟ 

پسربچه‌ای که کنارِ تکه‌های شکسته شده‌ی گلدان ایستاده بود، دستانِ کوچکش را روی صورتش قرار داد و گفت:

- داداش به خدا حواسم نبود! 

ماهور، با ترحم چثه‌ی کوچکِ مراد را در آغوش گرفت و گفت:

- باشه اشکال نداره! 

آن دم با درخشش لبخندی روی لب‌های مراد، ماهور نیز خندید! 

- اگه مامان بفهمه چی؟ 

ماهور موهای ریخته شده در پیشانی‌اش را کنار زد و گفت:

- تو که کاری نکردی؛ من این گلدون رو شکستم. 

سپس چشمکی کوتاه رو به مراد زد و از روی زمین برخاست! 

باز هم مانند گذشته ماهور گناهِ مراد را گردن گرفت؛ اما این گناه کجا و آن کجا؟ 

شکستنِ اشیای عتیقه‌ی خانه و یا گم کردنِ لوازمِ با ارزشِ مادرشان، انتهای خلافی بود که ماهور مجبور به گردن گرفتن بود؛ اما قتل، واژه‌ای بود که بر زبان هم سنگینی می‌کرد! 

کسی چه می‌دانست؟ شاید ماهور به عنوانِ برادر بزرگتر، نجاتِ برادر کوچکش را از مخمصه، وظیفه می‌دانست!

@Masoome @masoo @Aryana @Beretta @MMMahdis @.Murphy. @Qazal @آیلار مومنی @16Nian @Nava0_o @mahdiyeh @MCH  @همکار ویراستار@reyyan @نارسیس بانو.arabzade  @Atlas _sa @ملسا @Narges.Sh @ساتوری @._.لیلیوم._. @Z.A.D

ویرایش شده 23 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ویراستاری|reyyan☆

[GHAZAL]

پارت11

- مراد؟! 

با منعکس شدنِ صدای نسبتاً بلند و عصبیِ پدرش، نگاهش را به سمت بقیه متمایل کرد و از فکر کردن به گذشته دست کشید؛ هم‌زمان با قفل کردنِ دستانش در هم، قدمی به جلو برداشت! 

- بفرما بابا؟!

آکین بدون اینکه لحظه‌ای نگاهِ خشمگینش را از ماهور بدزدد، خطاب به مرادی که دستپاچه ناخن‌هایش را می‌کشید، لب زد: 

- برو ماشین رو جا به جا کن؛ جلوی عمارت نباشه. 

به باشه‌ای کوتاه اکتفا کرد، اما همچنان سر جایش ایستاده بود؛ هر آن انتظارِ چشم در چشم شدن با ماهور را می‌کشید؛ اما ماهور، برای این‌که مبادا مراد، از سکوتش درباره‌ی بی‌گناه بودنِ ماهور پشیمان شود، چشمانش را از او دریغ می‌کرد. 

- مراد، چرا هنوز اینجایی؟!

با نعره‌ای خش‌دار به خودش آمد و صاف ایستاد؛ سری تکان داد و بدون لحظه‌ای معطلی اتاق را ترک کرد. ماهور با شنیدنِ صدای بسته شدنِ در که ندای خروجِ مراد را می‌داد، سرش را پایین انداخت تا قطره اشکی که از گونه‌اش، بر روی گردنش جاری شد را پنهان کند! 

با حرکتِ سریع و کوتاهی ردِ اشک را پاک کرد و مجدد، سرش را بالا آورد؛ پوزخندی تمسخرآمیز بر لب نشاند و گفت:

- باور کن راضی به زحمتت نیستم؛ انتظار داشتم الان خودت به پلیس زنگ بزنی، نه این‌که با پنهون کردنِ ماشین نجاتم بدی! 

آکین دستِ مرتعشش را به نشانه‌ی سکوت بالا آورد و با صدایی که بی‌شباهت با فریاد نبود گفت:

- خفه شو ماهور! ذره‌ای بهت رحم نمی‌کنم، می‌ندازمت پشتِ میله‌های زندان آب خنک بخوری؛ اما بخاطر آبروی خانوادگی مون می‌خوام غلطی که کردی رو جمع کنم. واسه این‌که فردا پس‌فردا ایلیار جنازه‌ات رو نندازه گوشه‌ی زندان! 

ماهور پلک‌هایش را کمی به هم نزدیک کرد و با چشمانی ریز شده لب زد:

- چه پدرِ فداکاری هستی تو! 

آکین با حرص لبش را به دندان گرفت و برای زمانِ کوتاهی چشمانش را روی هم فشرد؛ انگشت اشاره‌اش را به نشانه‌ی تهدید جلوی صورت ماهور تکان داد و تهدیدآمیز گفت:

- ماهور سرت رو بنداز پایین اونجوری که من بهت میگم زندگیت رو بکن؛ وگرنه از این کارهات پشیمونت می‌کنم. 

ماهور با بالا گرفتنِ سرش هم‌زمان قدمی به جلو برداشت؛ چینی بینِ ابروانش انداخت و پرسید:

- چی‌کار می‌کنی؟ مثل نوچه‌های دیگه‌ات تا رو اعصابت رژه برم تَق، یک گلوله تو مغزم خالی می‌کنی؟

هاندان که نظاره گرِ مشتِ سرشار از حرصِ همسرش بود، پس از هضم کردنِ مرگِ ناگهانیِ مارال، دستش را دور بازوی عضلانیِ ماهور حلقه کرد و ملتمسانه لب زد:

- پسرم، لطفا! 

ماهور کمی خودش را عقب کشید و در حالی که قصدِ خروج از اتاق را داشت سری تکان داد! 

- بحثِ ما اینجا تموم نشد، آکین خان! 

خودش خوب می‌دانست چگونه چاشنیِ حرص و طمع را به کلماتی که خطاب به آکین می‌گفت اضافه کند؛ بلافاصله بعد از آن، دستش را بر روی دستگیره‌ی نقره‌ای رنگه در نهاد و درِ نیمه باز را برای خروج از اتاق گشود. چاره‌ای جز امشب را در این عمارت گذراندن نداشت. از بینِ اتاق‌های بی‌شماری که در طبقات بالا خودنمایی می‌کردند، گذر کرد که بینِ راه بازویش در چنگِ مادرش گرفتار شد! 

- ماهور کارِ تو نیست نه؟ 

لحن بیانش به قدری لبریز از تمنا بود که دلِ ماهور برای اطمینانی که مادرش نسبت به او داشت، لرزید؛ اما حتی ذره‌ای از ظلمِ نگاهش کم نکرد و گفت:

- کار منه! داخل اتاق هم گفتم! 

همان دم قطره اشکی از مژگانِ پرپشتِ هاندان پیشی گرفت و بر روی گونه‌اش جاری شد! 

- من تو رو اینجوری نشناختم ماهور؛ اینی که اینجا وایساده پسرِ من نیست! 

ماهور فاصله‌ی اندکی که بین‌شان بود را طی کرد و خیره به چشمانِ براق و خیس و مادرش لب زد:

- پس پسرت و اشتباه شناختی!

@مدیر منتقد @همکار ویراستار

@masoo @Masoome @Aryana @reyyan @کروئلا @MMMahdis @Qazal @آیلار مومنی @Z.A.D @.Murphy. @16Nian @Mahdix @MCH @Beretta @Nava0_o

ویرایش شده 23 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
☆ویراستاری|reyyan☆

[GHAZAL]

پارت12

دستِ شل شده‌ی مادرش را پس زد و به راهش ادامه داد؛ هاندان از شدتِ حیرت توانِ گام برداشتن هم نداشت. این ماهور، ماهوری نبود که او می‌شناخت! 

ماهور نیز راهِ اتاقِ خواهرش را در پیش گرفت و قدم بر پله‌های مارپیچی و چوبیِ نهاد؛ در ابتدا، درِ چوبی رنگی چشمش را گرفت. ناخواسته لبخندی میانِ چهره‌ی پریشانش زد و پشت در ایستاد! همزمان با پایین فرستادنِ بغض به همراهِ بزاقِ دهانش، تقه‌ای به در زد و منتظر ماند! 

- مَروه؟ 

ثانیه‌ای در سکوت گذشت که مجدد نامش را صدا زد و بلافاصله، دستش را بر روی دستگیره‌ی در نهاد؛ با تماسِ پوستِ دستش با بدنه‌ی سردِ دستگیره، مهلت نداد و با حرکتی سریع در را باز کرد و وارد شد. همان که چشمش به گرفتگی و تاریکیِ اتاق خورد، میانِ ابروانش چینی انداخت و نگاهش را سرتاسرِ اتاق چرخاند! 

با وجودِ تاریکی، قاب عکس‌های کوچک و بزرگی با عکسِ خواهرش روی دیوار خودنمایی می‌کردند؛ نگاهش را از میز آرایش به سمت تخت سوق داد و دوباره دست بر دستگیره نهاد. 

- نیست؛ گفت شب دیر میام! 

هاندان همانگونه که در چهارچوب در ایستاده بود، خطاب به ماهور سخن گفت؛ ماهور سرش را به نشانه‌ی تایید تکان داد و گفت:

- کدوم اتاق آماده‌اس؟ یک شب، فقط برای امشب می‌خوام! 

هاندان با افسوس سرش را پایین انداخت و با بغضی که سعی در پنهان کردنش داشت لب زد:

- اتاقِ خودت!

به باشه‌ای کوتاه و مختصر اکتفا کرد و بعد از خروج، سریع راهِ اتاقش را در پیش گرفت.

در این‌که چاره‌ای جز اینجا ماندن نداشت، شکی نبود، اما همچنان هم با غرورش دست به گریبان بود. پس از رسیدن به مقصد، در را باز کرد و قدم در اتاق گذاشت؛ واضح بود چهار سال کسی حتی وارد این اتاق هم نشده. در حالی که وسط اتاق ایستاده بود، تخت و میز کارش را از زیر نظر گذراند! 

انگشتش را بر روی میز کشید که با محو شدنِ خاک، ردی به جا ماند؛ در آخر، کُتی که هنوز هم اثرات بارانِ رویش خودنمایی می‌کرد را، بر روی میز پرتاب کرد. موبایلش را در دست گرفت و بر روی تختِ مشکی رنگی که زیرِ پنجره قرار داشت، دراز کشید. دستِ راستش را زیر گردنش گذاشت و با دستِ چپ، موبایل را در دست گرفت! 

ورود به گالریِ موبایل هم‌زمان شد با درخششِ عکسِ مارال و خودش در فضای دانشگاه؛ به یادِ روزِ فارغ التحصیلی مارال افتاد. به لبخندِ روی لبانش نگاه کرد که برای دفعه‌ی هزارم عذاب، به وجدانش چنگ زد! 

 اما تماشای عکس چندان طولانی مدت نبود؛ صدای زنگِ موبایلش در اتاقِ ساکت پخش شد. نگاهی به نام مخاطب انداخت و پس از مکث کوتاهی، با کشیدنِ دکمه‌ی سبز رنگ تماس را وصل کرد! 

- ماهور داداشم زنده‌ای؟ دیگه می‌خواستم واسه شادیِ روحت فاتحه عنایت بفرمایم! 

ماهور که مانند همیشه، حوصله‌ی مزخرفاتِ امره را نداشت، کلافه نفس حبس شده‌اش را از سینه خارج کرد و گفت:

- آره زنده‌ام؛ متاسفانه! 

ناگهان لحنِ صدای امره از پشتِ تماس تغییر کرد! 

- چی شده؟ 

- هیچی! 

امره یک تای ابروانش را بالا انداخت و گفت:

- بگو داداش! 

ماهور با حرص لبش را به دندان گرفت و گفت:

- الان بگم، تو چی‌کار می‌تونی بکنی؟ 

امره در کمالِ جدیت، سری تکان داد و گفت:

- می‌دونی دوستِ واقعی چه دوستیه ماهور؟ دوستیِ که وقتی زمین خوردی دستت رو بگیره و بلندت کنه...

بعد از مکث کوتاهی، کمی از لحنِ جدی‌اش کم کرد و ادامه داد:

- البته بعد از این‌که خنده‌اش تموم شد! حالا بگو ببینم چه غلطی کردی داداشِ گلم؟ 

ماهور خیره به سقف، و فضای تاریکِ اتاق لب زد:

- من کاری نکردم، مراد کرده! 

امره با شنیدنِ نام مراد، با حرص چشمانِ قهوه‌ای رنگش را در حدقه چرخاند! 

- ماهور در گاو بازی، به کی جایزه تعلق می‌گیره؟ به کسی که نسبت به حمله‌ی گاو بهترین جا خالی رو بده! نه به اون کسی که با گاو درگیر میشه؛ تو زندگی هم وقتی یه گاو به سمتت اومد حتما کنار بکش، درگیری با گاوهای زندگی بی فایده‌ست! مراد هم گاوی بیش نیست حرص نخور؛ حالا چی‌کار کرده؟

@masoo @Masoome @.Murphy. @Qazal @16Nian @mahdiyeh @Nava0_o @ساتوری @آیلار مومنی @Beretta @MMMahdis  @Aryana @کروئلا  @همکار ویراستار

ویرایش شده 24 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
..:: ويراستاری| reyyan ::..

[GHAZAL]

پارت13

ماهور چشمانش را روی هم فشرد و با لحنی مرتعش لب زد:

- آدم کشته! 

برای لحظه‌ای صدای سرفه‌های پی در پی امره در گوشِ ماهور پیچید؛ لیوانِ قهوه را کمی از لبانش فاصله داد و حینِ سرفه کردنِ دستش را جلوی دهانش گرفت. در آخر نفسی تازه کرد و با صدایی خش‌دار پرسید:

- چه غلطی کرده؟ 

- مارال رو کشته! 

امره با شنیدنِ این جمله، با مردمک‌هایی گشاد شده به نقطه‌ای از سالنِ خانه‌اش چشم دوخت؛ دستِ خشک شده‌اش بر روی موبایل را کمی حرکت داد و گفت:

- ماهور، ببین من شوخی‌های به جا می‌کنم؛ این شوخیِ تو اصلا جالب نیست. 

ماهور نفس حبس شده در ریه‌اش رو با حرص به محیط هدایت کرد و گفت:

- الان حوصله‌ی شوخی دارم به نظرت؟ 

 امره به آرامی بر روی صندلی نشست و در حالی که دستش را میانِ موهای قهوه‌ای و پرپشتِ خود می‌کشید، ناباورانه لب زد:

- در روانی بودنِ مراد شکی نبود، اما دیگه انتظار نداشتم قتل ازش بر بیاد؛ اونم کشتنِ دختر عموش. ماهور بگو که شوخیه!

هر لحظه، تحمل کردنِ امره برای ماهور طاقت فرساتر می‌شد؛ با پیچیدنِ دردی در سرش، که از پشت پلک‌هایش نشأت می‌گرفت، چشمانش را روی هم فشرد و گفت:

- دارم میگم حوصله‌ی شوخی ندارم امره، همین‌جوریش هم اعصابم داغونه! 

امره، بدون توجه به جدیتِ ماهور، در حالی که از تعجب حالت چهره‌اش تغییر نمی‌کرد، لبش را به زیر دندان گرفت!

- چجوری کشته؟ چرا کشته؟ 

ماهور که از مرورِ مجددِ آن اتفاق عاجز بود، موبایل را گوشش جابه‌جا کرد و گفت:

- فردا، رو در رو همه چیز رو برات تعریف می‌کنم! 

ثانیه‌ای در سکوت سپری شد که امره، خیره به نقطه‌ای نامعلوم که گواهیِ هضم نکردنِ این شوک را می‌داد، دستی بر چهره‌اش کشید و گفت:

- من امید داشتم تو از خر شیطون پیاده میشی و این مارال یك روزی زن داداشم میشه؛ مراد رسما خودش رو انداخت تو باتلاق. اگه ایلیار فهمیده، باید بگم که واجب شد یك قبر هم کنارِ مارال، برای مراد بِکنید! 

ماهور پوزخندی بر لب نشاند و همانطور که اتفاقات را در ذهنِ خودش مرور می‌کرد، لب زد:

- اگه ایلیار بفهمه، اول باید قبر من رو بِکنید! 

- چرا؟ 

با سکوتِ ماهور، کمی اخم‌هایش را غلیظ تر کرد و گفت:

- ماهور پرسیدم چرا؟! 

- چون جز تو، همه فکر می‌کنن کارِ منه! 

 امره با شنیدنِ این جمله، پشت دستش را نسبتاً محکم به پیشانی‌اش کوبید و ناباورانه لب زد:

- ماهور! نگو که این کار رو تو گردن گرفتی؟!

ماهور با تلخندی سرش را پایین انداخت و گفت:

- فردا حرف‌هام رو گوش کن، بعد هرچی خواستی بگی بگو! 

امره زیر لب ناسزایی گفت بلافاصله از روی صندلی برخاست! 

- احمق متوجهی چی‌کار کردی؟ ماهور، بچه بازی که نیست، یك آدم این وسط مُرده! مگه میشه همینجوری بپری وسط بگی من کردم؟

ماهور تُن صدایش را هم‌تراز با تُنِ صدای امره کرد و لب از لب گشود:

- حالا که کردم! چه بچه بازی، چه قتل، گفتم من کردم! تهش می‌خواد چی بشه؟ 

امره از این حجم از بیخیالیِ او خونش به جوش آمد؛ همانگونه که دیوانه وار بر روی پارکت‌های خانه قدم برمی‌داشت کمی از تُنِ صدایش کاسته و گفت:

- یادته چند روز پیش چی بهت گفتم؟ گفتم هر غلطی تو زندگیت خواستی بکن، هر غلطی! اما به شرط این‌که اگه بعد ها از خودت پرسیدی ارزشش رو داشت، بگی آره داشت! ارزشش رو داره ماهور؟

@Technician @همکار ویراستار

@mahdiyeh @Nava0_o 

@masoo @Masoome @Aryana @16Nian @MMMahdis @.Murphy. @Akva @Beretta @reyyan @MCH @آیلار مومنی @کروئلا @Mobina_sh

ویرایش شده 24 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت14

ماهور بر روی دست خوابید با جا به کردنِ موبایل، سری تکان داد و گفت:

- نمی‌دونم؛ نمی‌دونم ارزش داشت یا نه، اما فقط یک چیز رو می‌دونم! این‌که تحملِ عذاب وجدانی که برای مارال می‌کشم، با سوختنِ برادرم بخاطرِ من دو برابر نمیشه! 

امره دم عمیقی از اکسیژن اطرافش وارد ریه‌هایش کرد و با حرص لب زد:

- ماهور ببند دهنت رو، انقدر چرند پرند نگو! رسماً رفتی گفتی من قاتلم! ببین، در آینده با عذاب وجدان راحت‌تر میشه کنار اومد تا با سابقه‌ی خراب! 

ماهور که از سماجت رفیقِ چند ساله‌اش خبر داشت، با کشیدن دکمه‌ی قرمز رنگِ تماس، بدون خداحافظی به مکالمه پایان داد؛ امره با دیدنِ سکوت از جانبِ ماهور، چند باری کلمه‌ی الو را ادا کرد. در آخر با طنین انداختنِ صدای بوق در گوشش که گواهیِ قطع تماس را می‌داد، موبایل را به گوشه‌ای از سالن پرتاب کرد! 

مجدد بر روی مبل جای گرفت و با زمزمه کردنِ واژه‌ی احمق، دستی به موهای آشفته‌اش کشید! 

ماهور پس از قرار دادنِ موبایل بر روی میزِ کنار تخت، ساعدِ دستش را بر روی پیشانی‌اش گذاشت، بلکه خواب گذری از چشمانش کند؛ هرچند که امشب خواب بر چشمانش حرام بود! 

ساعت‌ها خیره به فضای تاریک و خفه‌ی اتاق سپری شد؛ دم- دم‌های صبح، با کشیدنِ پرده‌ی اتاق، پرتوی ناچیزی را که گواهیِ طلوع خورشید را می‌داد، به داخل اتاق هدایت کرد. پشت پنجره ایستاد و موشکافانه اطرافِ خارج از ویلا را بررسی کرد! 

هیچ ردی از از ماشینی که به تنهایی مدرکِ کاملِ این جنایت بود، ندید و به جز ارسلان و سلیم، دونفر از مطمئن‌ترین آدم‌های پدرش کسی در حوالیِ عمارت تردد نداشت؛ مجدد پرده را کشید و با برداشتنِ موبایل و کُتش، از اتاق خارج شد. همین که دوباره چشمش به اتاقِ مروه افتاده، از سرعت گام‌هایش کاسته و راهش را به سمت درِ اتاق کج کرد! 

 تقه‌ای به در زد و چشم انتظار ابتدای پله را نگریست؛ سکوتی را که هر لحظه بیشتر کفری‌اش می‌کرد، با باز کردنِ آنیِ در، شکست که باز هم با اتاقی خالی مواجه شد. اخمِ بینِ ابروانش را غلیظ تر کرد و مشکوک سر تا سرِ اتاق را زیر نظر گرفت که در آخر، نگاهش بر روی برگه‌ای که لبه‌ی آینه جای گرفته بود، ثابت ماند! 

ناخواسته گره‌ی ابروانش کور تر شد؛ مردد قدمی به سمتِ میز آرایش برداشت و تکه کاغذ را بینِ دستانش گرفت. متن‌هایی که با برگرداننِ کاغذ، نمایان شدند را از زیر نظر گذراند! 

با دقت، کلمه به کلمه‌ی نامه‌ی نوشته شده را تجزیه و تحلیل کرد؛ با خواندنِ هر خط از آن نامه، صدای شکستنش را به وضوح می‌شنید. پس از اتمامِ پاراگراف آخر، حیران سرش را بالا آورد و نگاهش را به پنجره‌ی بازِ اتاق دوخت! 

حال و احوالِ دیشبش تعریفی نداشت و به یاد نمی‌آورد که دیشب، پنجره‌ی اتاق باز بود یا بسته؛ به گمانش بسته بود، اما باز هم از حدسِ خود مطمئن نبود! 

کاغذ را زیر مشتش فشرد و با خارج شدن از اتاق، به سمتِ سالن گام برداشت؛ چشمش به میزِ هشت نفره‌ی غذاخوریِ عسلی رنگی که سه نفر را پشتِ خود جای داده بود، خورد. قدم‌هایش را سریع تر کرد و به ضرب، برگه را روی میز کوبید! آکین، هاندان و مراد با تکانِ خفیفی که میز و اجزای بر روی آن را به لرزه درآورد، سرشان را بالا آوردند که ماهور، رو به پدرش لب زد:

- این چیه؟ زندگیِ من به جهنم، چرا گند زدی به زندگیِ مروه؟! 

آکین در کمالِ آرامش نیم نگاهی به متنِ نامه انداخت؛ پوزخندی بر لب نشاند و گفت:

- این دختره‌ی احمق هم خواهر توعه دیگه؛ چهار سال برادرش رو دور از خونه دید شیر شد. حتما گفته بذار منم شانسم رو امتحان کنم!

ماهور با لبخندِ صدا داری که تماماً از بهرِ عصبانیت بود، کمی برگه را به سمتش نزدیک تر کرد و گفت:

- حالِت از خودت به هم نمی‌خوره؟ از سه تا بچه‌هات دوتاشون از دستت فراری‌ان! چی نوشته اینجا؟ نوشته اون‌قدری ازتون فاصله گرفتم که نمی‌تونید پیدام کنید! می‌دونم برات مهم نبود، اما لااقل خبر داشتی من کجا زندگی می‌کنم! الان می‌دونی دخترت کجاست؟ 

مراد انتظار این کار از خواهرش را داشت، اما با این حال، شوکه به نامه‌ای که در دست ماهور بود نگاه می‌کرد؛ در این وضع فقط هاندان دستِ کمی از حالِ ماهور نداشت که آن هم این حالش را بروز نمی‌داد! 

آکین بی آن‌که کلمه‌ای بر زبان بیاورد، به ماهور چشم دوخت و به ادامه‌ی حرف‌هایش گوش سپرد!

- ببین، اگه امروز یکی از همون سگ‌های دست آموزی که اسمشون رو گذاشتی آدم‌هات، نفرستی تا مروه رو پیدا کنن، این عمارت و رو سر خودت و همون آدم‌هات خراب می‌کنم!

@masoo @Masoome @MMMahdis @Aryaana @Nava0_o @Z.A.D @mahdiyeh @.Murphy. @16Nian @Beretta @Akva @reyyan  @همکار ویراستار@آیلار مومنی @کروئلا @Qazal @Mobina_sh

ویرایش شده 25 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت15

آکین از روی صندلی برخاست و سینه به سینه‌ی ماهور ایستاد؛ ریلکس، خیره به چشمانِ به خون نشسته‌ی ماهور لب زد:

- اونی که رفت دیگه اجازه‌ی برگشت نداره! حالا چه دخترم باشه، چه آدمم! 

ماهور با لبخندی که گویای خستگی و کلافگی‌اش بود، به چهره‌اش جانی بخشید! 

- اینجوری پیش بری، هیچ‌کس برات نمی‌مونه آکین خان! 

- مراد؟! 

مراد نیز با صدای آکین برخاست و هراسان لب زد:

- بفرما بابا؟! 

آکین از خود مطمئن، بی‌آنکه نیم نگاهی به مراد بیاندازد پرسید: 

- تو مشکلی داری؟! 

مراد قبل از چشم در چشم شدن با ماهور، بدون لحظه‌ای تعلل با قاطعیت گفت:

- نه بابا! 

آکین با پوزخندی که از بهرِ پیروزی‌اش بود، رو به ماهور ادامه داد:

- ببین، پایه‌ی من انقدر محکمِ که با این چیزها خراب نمیشه! اما گذشته از همه چیز، به تو احتیاج دارم؛ پسرِ بزرگمی. یا می‌مونی و میشی یکی از همون سگ‌های دست آموزی که خودت میگی! یا میری و پشت سرت رو نگاه نمی‌کنی! اما عواقبِ گزینه‌ی دوم سنگینه!

ماهور با لبخندِ تلخی به مرادِ سر به زیر نگریست و خطاب به آکین لب زد:

- تو یك پسر داری؛ همون برات بسه! 

آکین با اشاره به درِ نسبتاً بزرگ و قهوه‌ای رنگِ عمارت، با جدیتِ تمام گفت:

- پس پشت سرت در رو محکم ببند که وقتی تو منجلاب گیر کردی، یادت نیوفته خانواده داری! قضیه‌ی مارال حل شد، اما بعد از این هر غلطی کردی گردنِ خودته من هیچ دخالتی نمی‌کنم. حتی اگه به قیمتِ مرگت باشه ماهور! 

ماهور لب از لب گشود تا حرفی بزند، اما همهمه‌ای بینِ افرادِ خارج از عمارت، مانع شد؛ همه‌ی افرادِ حاضر در سالن، از اعضای خانواده گرفته تا خدمتکاران کنجکاوانه به در خیره شدند. ماهور بدون فکر کردن پیش قدم شد و به سمت در گام برداشت! 

همین که فاصله‌اش با در کم شد، صدای فریادهای شخصی آشنا پرده‌ی گوشش را آزار داد! 

- ولم کن، سلیم با رییست کار دارم! 

آخرین جمله‌ای که پیش از گشودنِ در به گوشِ ماهور رسید! 

بازوانِ عضلانیِ ایلیار در بینِ دستانِ سلیم و ارسلان گرفتار شده بود، اما با این حال، دو نفری هم حریفِ او نبودند؛ ایلیار، تقلا کنان صدایش را بالا تر برد و با صدایی که لرزه بر اندامِ بقیه می‌انداخت فریاد زد:

- عمو آکین! 

ماهور پایش را خارج از عمارت گذاشت و با صدایی هم‌تراز با صدای ایلیار لب زد:

- چه خبرته ایلیار؟! صدات رو انداختی ته حنجره‌ات!

با همان اخمِ غلیظ خطاب به سلیم و ارسلان ادامه داد:

- شما هم ولش کنید! 

آن دو نفر نگاهی به هم انداختند و سپس، کمی از ایلیار فاصله گرفتند؛ ایلیار که انتظارِ دیدنِ ماهور را نداشت، ابرویی بالا انداخت و به سمتش گام برداشت! 

- به- به! تو آسمون‌ها دنبالت می‌گشتم، رو زمین پیدات ماهور خان! 

پس از بیانِ این جمله مجالی به ماهور نداد و با مشتی که حواله‌ی صورتش کرد، صدایش را برید؛ ماهور ناخواسته و با ضربِ دستِ ایلیار قدمی به عقب برداشت. کمی خم شد و دستی به گوشه‌ی لبش کشید! 

با حسِ خیسیِ خون بی آن‌که خم به ابرویش بیاورد سرس را بالا آورد؛ ایلیار نفس- نفس زنان آن یک قدم را طی کرد که سلیم سراسیمه به سمتشان آمد، اما با بالا آمدنِ دستِ ماهور به نشانه‌ی عدمِ دخالت، سر جایش ایستاد!

با لبه‌ی آستین، خونِ کنار لبش را پاک کرد و به چهره‌ی خشمگینِ ایلیار چشم دوخت! 

- چه مرگته ایلیار؟ 

ایلیار از بینِ دندان‌های چفت شده‌اش، تهدید آمیز پرسید:

- دیشب با مارال چی‌کار کردی عوضی؟

@Masoome

@آیلار مومنی @کروئلا

@masoo @Masoome @MMMahdis @Aryaana @Z.A.D @reyyan @.Murphy. @Qazal @mahdiyeh @16Nian @MCH @Beretta @Akva @Mobina_sh

ویرایش شده 25 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت16

با طنین انداختنِ نامِ مارال در گوشِ ماهور، حالت چهره‌اش تغییر کرد؛ آب دهانش را قورت داد و در حالی که سعی می‌کرد لحنش طبیعی باشد گفت:

- خواهرِ توعه، از من می‌پرسی؟ 

ایلیار با حرص دستی میانِ موهای پرپشتش کشید و با صدایی خش‌دار گفت:

- مارال دیشب اومد تو رو ببینه ماهور! 

اکنون ایلیارِ جدیدی رو‌به‌روی ماهور ایستاده بود؛ ایلیاری که پیش از این غم را نمی‌شناخت، بغض صدایش را خش‌دار کرده بود. ایلیاری که عالم و آدم از نامش نیز هراس داشتند، با مرگِ خواهرش شکسته بود!

- الان من کجام ایلیار؟ اینجا! دیشب هم اینجا بودم؛ مارال رفته ویلای جنگلی! 

تک- تک افرادِ حاضر در باغ به ماهور و ایلیار چشم دوخته بودند و هیچکدام، جرئتِ سخن گفتن نداشتند!

ایلیار با حرص قدمی به جلو برداشت و با صدایی که بی‌شباهت به فریاد نبود گفت:

- من رو خر فرض نکن ماهور! چه حکمتیه که دقیقا همون شبی که مارال می‌میره تو سر از عمارتی در میاری که چهار سال پات رو توش نذاشتی؟ 

خبرِ مرگ مارال که در بینِ افرادِ حاضر پیچید، صدای پچ- پچ‌ها بلند شد! 

دوباره همان حسِ مزخرفی که از دیشب تا به حال بیخیالِ ماهور نشده بود، به سراغش آمد؛ خودش هم قبول کرده بود که تا دقیقه‌ی نود به زنده ماندنِ مارال امید داشت، اما با آنالیز کردنِ جمله‌ی ایلیار شکی که به مرگ مارال داشت، به یقین تبدیل شد! 

آب دهانش را قورت داد و بغضش را نیز به همراهِ بزاق دهان پایین فرستاد؛ بی توجه به افرادی که نظاره‌گرشان بودند، ناباورانه پرسید:

- مارال مُرده؟ 

ایلیار با هاله‌ای از اشک در چشمانش، خنده‌ای تلخ سر داد؛ لبش را به زیر دندان گرفت و به آرامی لب زد:

- خدایا خودت بهم صبر بده تا دیوونه نشدم! 

کمی به سمتِ ماهور مایل شد و با همان وضع ادامه داد:

- یعنی تو از هیچی خبر نداری؟ یعنی مرگ مارال هیچ ارتباطی با تو نداره؟ من رو احمق فرض کردی یا خودت رو؟ 

با سکوتِ ماهور، مجدد صدای خنده‌اش در فضا پیچید! 

- مارال مرده؟! چه سوالِ خوبی پرسیدی ماهور! مارال واقعا مرده؟! خواهرِ من واقعا مرده؟!

آبرویشان به اندازه کافی بینِ خدمه‌ی عمارت رفته بود و ماهور، با سکوتش هیزمی در آتشِ سوزان می‌شد؛ ایلیار تُن صدایش را ملایم کرد و گفت:

- ببینم ماهور، اگه مروه جای مارال بود، همین عکس العمل رو نشون می‌دادی؟ 

ماهور که گویی با شنیدنِ نامِ مروه، برقی با ولتاژِ بالا بهش متصل کردند، اخمی را جایگزین چهره‌ی بی‌دفاعش کرد؛ انگشت اشاره‌اش را نیز به نشانه‌ی تهدید بالا آورد و با حرص لب زد:

- اسم مروه رو نیار!

ایلیار با تشر تقه‌ی لباسِ ماهور را در دست گرفت و با صدای نسبتاً بلندی گفت:

- حق نداری برای من تعیین تکلیف کنی ماهور! زندگیِ من رو به گند کشیدی، مرد نیستم اگه کاری نکنم هر روز آرزوی مرگ کنی! من تو زندگیم دو نفر رو بیشتر نداشتم. خواهرم و کسی که دوستش داشتم؛ جفتشون رو تو ازم گرفتی ماهور. هم مارال رو هم مروه رو!

@masoo @Masoome @Aryaana @MMMahdis @Beretta @16Nian @mahdiyeh @.Murphy.@Z.A.D @Qazal @Mobina_sh @reyyan @آیلار مومنی

ویرایش شده 25 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت17

ماهور با چهره‌ای سرخ شده، دستانِ گره خورده‌ی ایلیار را از روی یقه‌ی لباسش پس زد و گفت:

- یك نگاه به خودت بنداز! تو مریضی ایلیار مریض! فکر کردی خواهرم رو میدم دستِ یك دیوونه‌ای که هرکاری ازش برمیاد؟ به عشقِ مروه تکیه کردی؟ فکر کردی چون اون دوستت داره می‌ذارم زندگیش رو به گند بکشی؟

ایلیار با فکی که از شدتِ خشم منقبض شده بود، قدمی به جلو برداشت و گفت:

- الان زنده‌ای، نه بخاطرِ این‌که هم خونِ منی؛ چون برادرِ مروه بودی، زنده‌ای. چون خواهرِ احمقم دوستت داشت، زنده‌ای! اما گذشته‌ها گذشته ماهور خان! 

نگاهش را از چهره‌ی درهمِ ماهور به سمتِ بقیه‌ی افراد سوق داد و در آخر، مجدد بر روی ماهور ثابت ماند؛ مرموزانه لبخندی زد و ادامه داد:

- از این به بعد هر ثانیه انتظارِ هر چیزی رو داشته باش؛ دیگه نه مروه رو دارم نه مارال رو که نگرانِ توعه بی‌لیاقت باشن. کاری می‌کنم دو دستی جون به عزراییل تقدیم کنی! 

کمی فاصله‌اش را با ماهور کمتر کرد به طوری که به وضوح، صدای نفس‌های پی در پی و عصبیِ ماهور را می‌شنید؛ با صدای بسیار آرامی لب زد:

- خودم میشم عزراییلت! 

چهره‌ی ماهور درهم‌تر از قبل شد؛ با چهره‌ی جدی‌اش اطرافیان را گول می‌زد، اما به خودش که نمی‌توانست دروغ بگوید. خودش هم خوب می‌دانست تهدیدهای ایلیار پوچ نیست و حتما به گفته‌اش عمل می‌کند! حتی اگر به قیمت جانِ خودش تمام شود! 

اما ماهور، ذره‌ای از ترسش را بروز نمی‌داد و واهمه‌اش را پشتِ چهره‌ای غضب آلود مخفی کرده بود!

ایلیار بر سرِ جای قبلی‌اش بازگشت و خیره به اطراف، با صدایی نسبتاً بلند لب زد:

- فهمیدید؟ هر بلایی سر این آقازاده اومد زیر سرِ منه! چه یك تار مو از سرش کم شد، چه خبر مرگش رو شنیدید! 

ماهور، خالی کردنِ حرص بر سرِ دستِ مشت شده‌اش را به جدال با ایلیار ترجیح داد! 

نگهبانان و خدمه با مردمک‌هایی گشاد شده و در سکوت، به وضعیت ایلیار که البته به دور از باور هم نبود، چشم دوختند؛ آکین به سکوتش پایان داد و قدمی به جلو برداشت! 

- بسه ایلیار! کی رو تو خونه‌ی کی تهدید می‌کنی؟

ایلیار لبخندِ تلخی رو به عمویش زد و با همان لحن ادامه داد:

- به خدا که از این حجم از روابطِ پدر و پسری که بینِ شماست، تحت تاثیر قرار گرفتم! 

پس از مکثِ کوتاهی جمله‌اش را کامل کرد:

- راستی یك پرونده‌ی باز هم با تو دارم عمو آکین! این بود مراقبت از امانتِ برادرت؟ بعد از بابام، اینجوری بهم قول دادی مواظب مارال باشی؟ که جنازه‌اش وسط جنگل پیدا بشه؟

آکین برای لحظه‌ای پلک‌هایش را روی هم فشرد و پس از آن، با اشاره به درِ آهنی که خروجیِ باغ محسوب میشد لب زد:

- سلیم، ارسلان! 

ایلیار پیش از این‌که آن دو نفر اقدامی انجام بدهند، دست راستش را بالا آورد و گفت:

- خودم میرم؛ فقط قبل از رفتن یك چیزی بهت بگم. عمو، مارالِ من که رفت...

نیم نگاهی به ماهور انداخت و با لحنی طعنه آمیز ادامه داد:

- اما تو مواظبِ پسرت باش؛ به قول معروف حادثه خبر نمی‌کنه!

مراد همان لحظه ترس را در تک- تک سلول‌های بدنش حس کرد؛ ماهور محکم سرجایش ایستاده بود، اما حالِ مراد دیدنی بود. اگر دیوار نبود، خدا می‌دانست کِی از ترس نقشِ بر زمین می‌شود! 

 ایلیار پس از به زبان آوردنِ جمله‌ی آخر، ثانیه‌ای در باغ نماند و بلافاصله خارج شد! 

- برگردید سر کارتون! 

هاندان با این جمله، همه‌ی خدمه را وادار به ادامه‌ی کار کرد!

ماهور برای پیدا کردنِ ماشین، نگاهی سرسری به باغ انداخت، اما با یادآوریِ این‌که یکی از ماشین‌هایش در جنگل است و آن یکی هم جلوبندی سالمی ندارد، کلافه دم عمیقی از هوای اطرافش وارد ریه‌هایش کرد!

- ماهور؟ 

با متمایل شدن به سمتِ صدا، با چهره‌ی نگرانِ مادرش رو‌به‌رو شد؛ هاندان با چهره‌ای درهم دستی به گوشه‌ی لبِ پسرش کشید. انگار که او، بیشتر از ماهور درد را حس می‌کرد!

@Z.A.D

@masoo @Masoome @MMMahdis @Aryaana@reyyan @Beretta @Mobina_sh @.Murphy. @Qazal @Nava @Nava0_o @mahdiyeh @همکار ویراستار@16Nian @آیلار مومنی

 

ویرایش شده 26 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت18

ماهور با حسِ سوزشی که از گوشه‌ی لبش نشأت می‌گرفت، کمی خودش را عقب کشید؛ هاندان دستِ معلق مانده در هوا را عقب کشید و دلسوزانه پرسید:

- درد می‌کنه؟ 

با این جمله، ناخودآگاه دستِ ماهور به سمتِ لبش کشیده شد؛ اما ذره‌ای از جدیت نگاهش کم نکرد و در جواب، سری به نشانه‌ی منفی تکان داد! 

- نه! 

آکین در کمالِ آرامش بر روی چمن‌های خیس که اثرِ بارانِ دیشب بودند، گام برداشت و حینِ راه رفتن خطاب به ماهور لب زد:

- ماشین رو تعمیر می‌کنم می‌فرستم نمایشگاه؛ اونش دیگه به من ربطی نداره که هنوز می‌خوای ازش استفاده کنی یا بذاری همونجا بمونه! 

ماهور با چشم به مراد اشاره کرد و تمسخرآمیز لب زد:

- لازم نیست؛ بدش به مراد. نمایشگاه به اندازه کافی ماشین داره! 

سپس بی آن‌که جمله‌ای دیگر بر زبان بیاورد به سمت درِ آهنی گام برداشت! 

- ماهور فرصتِ آخرته! یا بیخیالِ اون نمایشگاه ماشین میشی و میای تو شرکت یا از این به هر چی شد گردن خودته! 

این جمله‌ی آکین کافی بود تا ماهور سر جایش بایستد؛ بی آن‌که گامِ دیگری بردارد، با لبخندی انباشته از حرص تنش را به سمت صدا مایل کرد و گفت:

- بیام تو شرکتی که قاچاق مواد رو پشتِ تجارت ماشین مخفی می‌کنن؟ البته کی باور می‌کنه این همه ثروت رو از راهِ خرید و فروش ماشین به دست اوردی؟ همه می‌دونن شغل واقعی‌ات چیه آکین خان! 

آکین پوزخندی تمسخرآمیز بر لب نشاند و کمی از فاصله‌اش با ماهور کم کرد! 

- چی در مورد خودت فکر کردی؟ تو هم از مایی ماهور! 

ماهور نیز هم‌زمان با گامی که برداشت، دندان‌های ردیفی‌اش را بر روی هم سایید و با قاطعیت لب زد:

- من از شما نیستم! 

- هستی! 

هرچقدر لحنِ آکین بیخیال و آرام تر از پیش می‌شد، ماهور هم عصبی تر و کفری‌تر می‌شد؛ جنبش قفسه‌ی سینه‌اش با صدای نفس‌های خش‌دارش هماهنگ بود. با بستنِ چشمانش کمی از سوزشی که به دلیلِ بی‌خوابی بود، کم کرد و گفت:

- نیستم! 

آکین لبخندی تمسخرآمیز بر لب نشاند و تحقیرآمیز لب از لب گشود:

- تویی که ادعای وجدان داری، چرا قاتل شدی و فرار کردی؟ ها؟ با این‌که از بچه‌ی توی شکمش خبر داشتی، چرا زدی و در رفتی ماهور؟

پس از این جمله چهره‌ی ماهور دیدنی بود؛ گویی برای اولین بار از بی‌گناه تحقیر شدن کلافه شد. همان دم صدای امره که گفت:

- با عذاب وجدان راحت‌تر میشه کنار اومد تا سابقه‌ی خراب! 

در گوشش اکو شد! 

مراد ملتمسانه به ماهور که حتی نیم نگاهی به او نمی‌انداخت، چشم دوخت؛ ماهور هم عاجزانه سری تکان داد و گفت:

- راست میگی؛ حق هم داری. منم پسر تواَم دیگه!

سپس راه کج کرد و به به سمت درِ میله‌ای و آهنیِ باغ گام برداشت! 

- کجا؟ 

ماهور بی آن‌که مسیرش را تغییر دهد، سر جایش ایستاد و با لبخندی رضایت بخش لب زد:

- گفتی اگه رفتی در رو محکم ببند که وقتی تو منجلاب گیر کردی، یادت نیوفته خانواده داری؛ منم می‌خوام جوری پل‌های پشت سرم رو خراب کنم گه اگه خودم هم خواستم نتونم به این خونه برگردم! 

دهان تک به تکشان را با این جمله بست و با گام‌هایی بلند خودش را به پیاده‌روی رو‌به‌روی عمارت رساند و ادامه‌ی راه را نیز پیاده در پیش گرفت؛ حینِ راه با ترکیبِ صدای دریا و ماشین‌ها سرش را کمی بلند کرد. نگاه کردن به کشتی‌های در حال تردد را با خیره شدن به سنگفرش‌های پیاده رو جایگزین کرد! 

دقایقی بعد، روی صندلیِ چوبی و دو نفره‌ی رو به دریا جای گرفت و با ابروانی گره خورده نگاهش را به دریا دوخت!

به ثانیه نکشید که فردی آشنا با دو لیوانِ قهوه در دستش کنارِ ماهور نشست؛ ماهور بی آن‌که سر بچرخاند و از حدسش درباره‌ی شخصِ کناری‌اش مطمئن شود لب زد:

- الان با خودت میگی ماهور کجا، اینجا کجا؛ نه؟ 

- ببینمت! 

ماهور، طبق خواسته‌ی امره کمی صورتش را به سمت او مایل کرد؛ امره گره‌ای بینِ ابروانش انداخت و گفت:

- همین اول کاری کتک خوردی، خدا به آخرش رحم کنه!

@masoo @Masoome @MMMahdis @Aryaana @آیلار مومنی @.Murphy. @Qazal @Z.A.D @Nava0_o @16Nian @mahdiyeh @Beretta  @همکار ویراستار@reyyan @Mobina_sh

ویرایش شده 26 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت19

ماهور نگاهش را دزدید و دوباره به دریا خیره شد! 

- امره اگه می‌خوای از این چرندیات بگی، اصلا پاشو برو! 

امره یکی از لیوان‌ها را به سمتش گرفت و گفت:

- خب حالا، زود آمپر نچسبون! 

ماهور نیم نگاهی به دستِ دراز شده‌اش انداخت؛ زیر لب تشکری کرد و با تردید لیوان را از دستش گرفت؛ امره هم لیوانِ خودش را به لبانش نزدیک‌تر کرد و در ادامه‌ی جمله‌ی ناتمامش گفت:

- وگرنه من می‌دونم تو هم دستِ بزن داری، خواستی جلوی بقیه با فرهنگ بازی دراری! 

ماهور با حرص لبش را به زیر دندان گرفت و به ادامه‌ی حرف‌های امره گوش سپرد؛ امره نیز جرعه‌ای از قهوه‌اش نوشید و چشم انتظار رو به ماهور گفت:

- حالا بگو ببینم چه غلطی کردی که تهش به مرگ مارال ختم شده؟ 

ماهور بی آنکه لب به قهوه‌اش بزند، آن را در دستانش جا‌به‌جا کرد و برای هزارمین بار اتفاقِ دیشب را مرور کرد!

- مثل بقیه‌ی شب‌ها باهاشون سرِ ازدواج با مارال دعوام شد! 

امره چینی میانِ ابروانش انداخت و سوالی پرسید:

- باهاشون؟ آها مامان و بابات؛ خب؟ 

ماهور کمی به جلو خم شد و آرنجِ دستانش را بر روی زانوانش نهاد؛ خیره به اشکالِ کوچک و بزرگِ روی لیوان ادامه داد:

- بعد از رفتنِ اون‌ها مارال اومد...

با ندامت سرش را پایین انداخت و ادامه داد:

- گفت حامله‌ام! 

امره که در کمالِ آرامش مشغولِ نوشیدن قهوه‌اش بود، با شنیدنِ این جمله، قهوه در گلویش پرید و شروع به سرفه کرد؛ پس از چند ثانیه نفس نفس زنان دست بر روی سینه‌اش گذاشت و گفت:

- یک‌بار، فقط یک‌بار نذاشتی قهوه‌ام رو مثل آدمیزاد کوفت کنم؛ دو روز دیگه رو اعلامیه ترحیمم می‌زنن مرگ بر اثر سرفه و قهوه و صد البته ماهور. خوبه دختره رو نمی‌خواستی! اگه می‌خواستی که در حینِ تدارکات عروسی یک چهار، پنج بار عمو می‌شدم! یعنی چی حامله بود؟ 

ماهور آنقدری خسته بود که حتی حوصله‌ی حرص خوردن را هم نداشت، چه برسد به بحث کردن؛ نفسِ حبس شده در سینه‌اش را به بیرون هدایت کرد و پاسخ داد:

- صدقه سرِ مهمونی‌های جنابعالی!

امره آهانی زیر لب زمزمه کرد و هم‌زمان با تکان دادنِ سرش گفت:

- چرا مهمونی‌های من همیشه به تو ضرر می‌زنن؟ اون از دفعه اول که با مواد گرفتنت، یک هفته بازداشتگاه بودی، اینم از دفعه دوم که بهش رجوع نکنم بهتره!

ماهور دو اتفاق را که از قضا هر دو در میهمانی‌های امره صورت گرفته بودند، مرور کرد؛ با حسِ سوزِ سرما کمی یقه‌های کتش را روی شانه‌اش کشید و گفت:

- دومی رو گردن می‌گیرم، اما اولی به هیچ عنوان؛ حاملگی مارال رو گردن می‌گیرم، اما خودت هم خوب می‌دونی اون‌هایی که بخاطرشون پام به بازداشتگاه باز شد، مالِ من نبودن. و بهتر از من می‌دونی کارِ کی بود!

امره سرش را به نشانه‌ی تصدیق حرف‌های ماهور تکان داد و با قاطعیت لب زد:

- آره خدایی در این مورد پاکی؛ اهل مواد و اینجور چیزها هم نیستی، ولی من هنوز هم باورم نشده کارِ بابات بود. ماهور مطمئنی اون باباته؟ 

ماهور نیم نگاهش به او انداخت و یک تای ابروانش را بالا انداخت! 

- چطور؟ 

امره شانه‌ای بالا انداخت و خیلی جدی گفت:

- آخه این حجم از محبتی که بهت می‌کنه، طبیعی نیست! 

این سخنِ امره ناخواسته ماهور را وادار به تألمی کوتاه در رابطه با دو سه ماه پیش کرد؛ فضای خفه و دکوراسیون سفید و مشکی رنگِ شرکتشان را در ذهنش مجسم و کرد و تک به تکِ جملات پدرش را به خاطر آورد! 

- خب؟ گفتی بیام که من تو رو نگاه کنم، تو در و دیوار رو؟ 

آکین هما‌ن‌گونه که پشتِ میز جا خشک کرده بود، بی‌آن‌که جمله‌ای برای مقدمه چینی داشته باشد، گفت:

- احتیاجت دارم ماهور! 

ماهور پوزخندی تمسخرآمیز مهمان لبش کرد و متعجب پرسید:

- جانم؟! 

- بعد از ازدواج با مارال میای تو شرکت! 

ماهور به لبخندش چاشنیِ حرص افزود و گفت:

- چی برای خودت بریدی و دوختی؟ من با مارال ازدواج نمی‌کنم؛ اومدن تو این شرکت هم فعلا پیش کش. مگه مراد نیست؟ من رو می‌خوای چی‌کار؟

آکین روان نویسِ نقره‌ای رنگش را بر روی میز رها کرد و بلافاصله به چشمانِ ماهور خیره شد! 

- از مراد آبی گرم نمیشه؛ در ضمن تو از اون بزرگ‌تری. من می‌خوام پسرِ بزرگم رو اینجا ببینم! کسی که بعد از من جاش پشتِ این میزه! 

ماهور نگاهش را بینِ اشیای داخل اتاق رد و بدل کرد و بدون لحظه‌ای فکر کردن به پیشنهاد پدرش گفت:

- این میز، این اتاق، این شرکت، همش برای خودت، من هیچی ازش نمی‌خوام! 

پس از به زبان آوردنِ این جمله به سمت در قدم برداشت و در یک حرکت آن را باز کرد! 

- ماهور اگه از این در بری بیرون، دیگه رنگِ آفتاب رو نمی‌بینی! 

با طنین انداختنِ لحنِ تهدید آمیزِ او، برای چند ثانیه سرجایش ایستاد؛ اما باز هم به سخنانش توجهی نکرد و از اتاق خارج شد. 

امره با ضربه‌ای که به شانه‌اش زد، رشته‌ی افکارش را پاره کرد و ماهور را از سیاه چاله‌ی گذشته‌اش بیرون کشید! 

- میگم ماهور، خودش گفت کارِ منه یا خودت حدس می‌زنی کارِ بابات باشه؟ 

ماهور به پشتِ صندلی تکیه داد و در جواب گفت:

- نه خودش چیزی نگفته، اما...

پس از مکث کوتاهی ادامه داد:

- ماهور، اگه از این در بری بیرون دیگه رنگِ آفتاب رو نمی‌بینی! چرا دقیقا همون روزی که تهدیدم می‌کنه باید مواد تو جیبم پیدا بشه؟

@Aryaana @MMMahdis @Z.A.D @mahdiyeh @16Nian @Nava0_o @آیلار مومنی @Mobina_sh @.Murphy. @Qazal

@masoo @Masoome @reyyan

ویرایش شده 27 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت20

ماهور بلافاصله پس از اتمامِ جمله‌ی خودش، مجالی به امره نداد و گفت:

- همه‌ی این‌ها به جهنم اصلا؛ مروه غیبش زده. نمی‌دونم کجاست! 

امره از نوشیدنِ مجددِ قهوه صرف نظر کرد و هم‌زمان با پایین آوردنِ لیوان، متعجب پرسید:

- یعنی چی؟ کجا رفته؟ 

ماهور شانه‌ای بالا انداخت و گفت:

- نمی‌دونم؛ دیشب وقتی رفتم اصلا خونه نبود.‌ صبح هم یک نامه تو اتاقش پیدا کردم! ببین امره هرطور شده باید مروه رو پیدا کنم وگرنه...

امره، جمله‌اش را ناتمام گذاشت و با قاطعیت لب زد:

- ماهور اصلا دنبالش نگرد! 

ماهور با آنالیزِ جمله‌ی امره، کمی اخم‌هایش را درهم کشید! 

- چرا؟! 

امره هم‌زمان با قرار دادنِ آرنج دستش بر روی تکیه‌گاهِ صندلی، کمی به سمت ماهور مایل شد و گفت:

- شاید اون هم مثل تو احتیاج داره یک مدت دور از همه چیز و همه کَس زندگی کنه؛ تو خودت چهار سال دور از خونه و خانواده‌ت زندگی کردی؛ دلیلش هم خوب می‌دونی. اون هم الان به همچین چیزی احتیاج داره! بچه که نیست، می‌تونه از پس خودش بر بیاد؛ فعلا ولش کن یک مدت تنها باشه! 

همین چند جمله‌ی کوتاه، ماهور را به اندیشیدن درباره‌ی زندگی و حقِ شخصیِ خواهرش واداشت و باعثِ فکر در رابطه با صرف نظر کردن از کارش شد!

از طرفی نگران بود و از طرفی به خواهرش حق می‌داد؛ پس از کلی کلنجار رفتن با خود، لیوان قهوه‌ای را که اصلا لب نزده بود، کنارش بر روی صندلی نهاد و خطاب به امره گفت:

- حالا فعلا بیخیالِ این بحث؛ چند تا ماشین قراره برای نمایشگاه بیاد؟ 

امره سرش را به نشانه‌ی نمی‌دانم تکان داد و گفت:

- لیستش دستِ خودته! 

ماهور لب گزید و با چهره‌ای درهم گفت:

- احتمالا تو ویلای جنگلیِ! 

از این‌که حتی برای برداشتنِ لیست هم به آنجا برود، هراس داشت، چه برسد به زندگی و سر کردنِ روز و شبش در آن ویلا؛ کمی فکر کرد و در نهایت گفت:

- حالا در هر صورت یکی از اون ماشین‌ها رو بذار برای من! 

امره چشمانِ عسلی رنگش را در حدقه چرخاند و گفت:

- ماهور شمردی چند تا ماشین تا حالا برداشتی؟ لابد بنده هم اینجا شلغم تشریف دارم که شریکِ اون نمایشگاهم! 

ماهور با بی‌حوصلگی سری تکان داد و گفت:

- خب به من چه؟ تو هم بردار!

امره دستانش را به نشانه‌ی تسلیم بالا آورد و در حالی که چهره‌ای معترض به خود گرفته بود گفت:

- اختیار داری داداش؛ من کارم با یک ماشین راه می‌اُفته، منتها نمی‌دونم تو با این همه ماشین چی‌کار می‌کنی! 

امره با دیدنِ چهره‌ی جدی و سردِ ماهور، دست از چرندیاتش کشید و متفکرانه لب زد:

- پس این کار رو می‌کنیم...

تنش را به عقب چرخاند و پشت سرش را نگریست؛ به دکه‌ی نسبتاً کوچک و کلاسیکِ قهوه فروشی اشاره کرد و خطاب به ماهور ادامه داد:

- تو اول پاشو برو این دوتا قهوه رو حساب کن، من کیف پولم رو نیاوردم؛ دوم هم ماشینِ من اون طرفِ خیابون پارکه. بعد از این‌که حساب کردی بیا بریم ویلا، لیست رو برداریم و یک راست بریم نمایشگاه!

ماهور با تأسف نگاهش را از دکه، به سمت چشمانِ امره سوق داد و گفت:

- این دوتا رو هم حساب نکردی؟ 

امره سرش را به نشانه‌ی منفی تکان داد!

- نه دیگه، دستِ تو رو می‌بوسن! 

ماهور با کلافگی سرش را به نشانه‌ی باشه تکان داد و گفت:

- خودم حساب می‌کنم، پاشو برو؛ من یک کاری دارم اون رو انجام میدم و میام. تو برو ویلا تا بیام! 

امره لیوانِ خالیه قهوه‌اش را همان‌جا روی صندلی رها کرد و برخاست! 

- حله؛ زود بیا!

ماهور خیره به بی ام وِ عنابی رنگی که آن طرف خیابان پارک شده بود، هم‌زمان با در دست گرفتنِ لیوانِ خالیِ امره، و لیوانِ دست نخورده‌ی خودش از روی صندلی برخاست؛ نگاهش تا جایی که امره در بینِ ماشین‌های خیابان گم شود، او را دنبال کرد و در آخر، بر روی همان دکه‌ی قهوه فروشی ثابت ماند. حینِ گام برداشتن دو لیوان را در سطل زباله انداخت و رو به پنجره‌ی کوچکی از دکه که نمایانگرِ چهره‌ی دخترکی زیبا بود، ایستاد! 

کارت اعتباری‌اش را بر روی سطحِ چوبی قرار داد و بلافاصله رمزش را به زبان آورد؛ دخترک کارت را به کارت خوان نزدیک کرد و انگشتش را بر روی کلیدهای آن به حرکت درآورد که با کلمه‌ی خطا رو‌به‌رو شد. 

- این کارت مسدود شده! 

ماهور با شنیدنِ صدای دخترک، متعجب نیم نگاهی دقیق به کارت انداخت و با پس گرفتنِ کارتِ قبل، کارت دوم را به دست دخترک داد! 

- این رو امتحان کن! 

آن دختر هم به باشه‌ای کوتاه اکتفا کرد و دوباره مشغول شد؛ اما پس از چند ثانیه، مجدد همان جمله‌ی قبل را به زبان آورد. ماهور حیرت زده دستش را که خواهانِ کارتِ سوم بود، در بینِ راه متوقف کرد و با حرص، لب به دندان گرفت! 

حال که دوهزاری‌اش افتاده بود، اسکناسی با ارزشِ بالاتر از دو لیوان قهوه بر روی میز گذاشت و پس از تشکری کوتاه، کمی از دکه فاصله گرفت!

@Beretta

@Masoome @masoo @Aryaana @reyyan @MMMahdis @mahdiyeh @Nava0_o @16Nian @Z.A.D @Mobina_sh @آیلار مومنی  @.Murphy. @Qazal

ویرایش شده 29 آذر، ۱۴۰۰ توسط Ghazal
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•

[GHAZAL]

پارت21

موبایلش را از جیبِ کتش خارج کرد و در لیستِ مخاطبینش به دنبالِ فردِ مورد نظر گشت؛ پس از چند ثانیه، بر روی مخاطبی که با نامِ "آکین کارا" سیو شده بود، توقف کرد. شماره را از زیر نظر گذراند و دکمه‌ی تماس را فشرد! 

رابطه‌ای که با پدرش داشت، متفاوت بود و گَه گاهی این تفاوت، باعثِ لبخندی با چاشنیِ تمسخر بر روی لبش می‌شد؛ چه کسی پدرش را با اسم و فامیل سیو می‌کرد که ماهور این کار را کرده بود؟ 

او حتی دورترین افرادِ زندگی‌اش را نیز فقط با نامِ کوچک سیو می‌کرد؛ این یعنی پدرش از هزاران غریبه، برایش غریبه‌تر بود! 

همان‌طور که موبایل را در گوشش نهاده بود، قدم‌هایی کوتاه به سمتِ خیابان برداشت و در انتظارِ پاسخی از جانبِ مخاطبش ماند؛ به محضِ وصل شدنِ تماس، پیش از آن‌که فردِ پشتِ خط حرفی به زبان بیاورد، ماهور با حرص لب زد: 

- هدفت از این یکی کار چی بود؟ این یعنی چی؟ یک درصد فکر نکردی شاید یک جا احتیاج به پول داشتم و پولِ نقد هم تو جیبم نبود؟

صدای خنده‌ای که از پشتِ خط، پرده‌ی گوشش را آزار می‌داد، کفری ترش کرد! 

- چه زود هم فهمیدی؛ انقدر ولخرجی؟!

ماهور موبایل را زیر دستش فشرد و عاصی‌تر از پرسید:

- آخه با حساب‌های من چی‌کار داشتی؟ اون‌ها دیگه به تو چه ربطی دارن؟ 

آکین لبخندی که از بهرِ پیروزی‌اش بود را، پررنگ‌تر کرد و در جواب لب زد:

- اون میلیون- میلیون پولی که تو حسابته رو از کی داری؟! 

ماهور که از زورِ خشم، دستِ مشت شده‌اش به لرزه افتاده بود، دندان‌هایش را بر روی هم سایید و کلافه دستی به ته ریشش کشید! 

- از نمایشگاه؛ نکنه فکر کردی اون پول از لطف توعه؟! 

آکین صندلی‌اش را کمی از میز فاصله داد و موبایل را در گوشش جابه‌جا کرد! 

- حالا اون نمایشگاهِ ماشین از کیه ماهور؟ 

ماهور کفری دستی به صورتش کشید و زمزمه‌وار گفت:

- خدایا دارم دیوونه میشم! 

سپس بلافاصله سرش را بلند کرد و با تندخویی گفت:

- ماله منه آکین خان! یک زمانی دستِ تو بود، درست؛ اما الان ماله منه. مگه نگفتی برو در رو پشتِ سرت ببند؟ ببین؛ رفتم. چرا دست از سرم بر نمی‌داری؟ 

- گفتم برو؛ رفتی، اما این هم گفتم که عواقبش خیلی سنگینه؟ گفتم! گفتم کسی که رفت دیگه اجازه‌ی برگشت نداره؟ گفتم! حالا تو باتلاقی که برای خودت ساختی دست و پا بزن! 

پس از این جمله، صدای بوقی که خبر از قطعِ تماس رو می‌داد در گوشش پیچید؛ حیران نگاهی به صفحه‌ی موبایل انداخت و پس از هضمِ جملاتی که شنیده بود، نسبتاً محکم دستش را به تنه‌ی درختِ کناری‌اش کوبید. دردِ پیچیده در دستش را نادیده گرفت و به چند اسکناسِ ته مانده در جیبش نگاهی انداخت! 

تمامِ درآمدِ نمایشگاه به کارتِ ماهور واریز می‌شد و با این حساب، امره هم وضع جالب‌تری از ماهور نداشت؛ با فکر به این‌که این پول، کفافِ دو روز از زندگی‌اش هم نمی‌دهد، هزاران بار خودش را برای جدا نکردنِ حسابِ خودش و امره از نمایشگاه، لعنت کرد. اگر حسابِ امره جدا بود، حداقل پنجاه درصد از درآمدِ نمایشگاه دستشان را می‌گرفت! 

با کلافگی مشغولِ پیدا کردنِ راهِ چاره‌ای بود که صدای زنگ موبایلش به صدا درآمد؛ با درخششِ نامِ امره، دکمه‌ی سبز رنگ را فشرد و به تماس پاسخ داد! 

- بگو امره؟

امره پس از مکثِ کوتاهی، با تردید لب زد:

- ماهور؟! 

صداهای نامفهوم و گنگی از پشتِ تماس، باعثِ اخمِ غلیظی میانِ ابروانِ ماهور شد! 

- چی‌شده؟ 

با سکوتی که از جانبِ امره شنید، تُن صدایش را بالاتر برد و تهدیدآمیز لب زد:

- امره حرف بزن اعصاب من رو خورد نکن! 

امره پس از کلی مِن- مِن کردن، آب دهانش را قورت داد و گفت:

- ماهور به نظرم برو یک جایی پنهون شو که خودت هم، خودت رو پیدا نکنی؛ وگرنه گورت بدجوری کَنده‌اس!

@masoo @Masoome @Aryaana @MMMahdis @reyyan @Nava0_o @mahdiyeh @16Nian @Beretta @آیلار مومنی @Qazal @.Murphy. @Mobina_sh

[GHAZAL]

پارت22

ماهور چشمانش را روی هم فشرد و نفسِ عمیقی کشید! 

- امره، یا درِ دهنت رو باز کن بگو چه مرگت شده، یا ببینمت، جوری می‌زنمت که تا آخر عمرت نتونی حرف بزنی!

امره با شعله‌ور شدنِ آتش، کمی خودش را عقب کشید و گفت:

- آخه پسره‌ی روانی، من الان چجوری بهت بگم ویلات خاکستر شده؟

با این جمله، ماهور نگاهش را به صندلی دوخت و ناباورانه آب دهانش را قورت داد؛ انتظارِ هرچیزی را داشت، جز این. به قول معروف گل بود به سبزه نیز آراسته شد. تنها نامی که آن لحظه از ذهنش عبور کرد، نامِ ایلیار بود! 

همان دم ابرویش بالا پرید و با لبخندی که بیشتر جنبه‌ی تخلیه‌ی حرص داشت، موبایل را زیر دستش فشرد! 

- ماهور؟ زنده‌ای داداش؟ حالا نیوفتی رو دستم؛ فدای سرت بابا یک ویلاست دیگه! تو داری تو پول غلت می‌زنی این...

ماهور با صدایی خفه، تهدید آمیز لب زد:

- ساکت شو امره؛ هیچی نگو! 

امره نگاهش را از ویلای در حال سوختن به سمت زمین سوق داد و گفت:

- ماهور، جانِ هرکی دوست داری این طرف‌ها پیدات نشه!

ماهور بلافاصله از بینِ دندان‌های چفت شده‌اش، با صدایی آرام، اما سرشار از خشم لب زد:

- بمون همونجا تا بیام! 

سپس مهلتی به امره نداد و تماس را قطع کرد؛ امره نیز متعجب، چند باری کلمه‌ی الو را ادا کرد و در آخر، موبایل را جلوی صورتش و گرفت! 

- پسره‌ی روانپریش؛ دارم میگم برو قایم شو، میگه بمون تا بیام! 

ماهور با قدم‌هایی بلند خودش را به کنارِ خیابان رساند و با بلند کردنِ دستش، اولین تاکسی‌ای را که به چشم دید، به سمتِ خود هدایت کرد؛ در کسری از ثانیه در را باز کرد و بی‌هیچ حرفی روی صندلیِ عقب جای گرفت. در را بست و در جوابِ راننده که خواهانِ آدرس بود، لب زد:

- برو بهت میگم! 

به صندلی تکیه داد و برای هضمِ چیزی که شنیده بود، سرش را آرام به چپ و راست تکان داد؛ در باورش نمی‌گنجید ایلیار تا این حد آدمِ دیوانه‌ای باشد که همچین کاری بکند!

از طرفی صبرش لبریز شده بود و کارهای ایلیار را زیاده‌روی می‌پنداشت؛ کسی چه می‌دانست؟ 

شاید آن ماهورِ صبور هم از بی‌گناه مجازات شدن خسته شده بود؛ اما در این حال باید به خود می‌گفت:

- خود کرده را تدبیر نیست!

ماهور از پنجره به بیرون، که جاده‌ی خروجی از شهر را قاب گرفته بود خیره شد؛ با فکر به این‌که تهِ این جاده به چه راهی ختم می‌شود، آب دهانش را قورت داد و گفت:

- زیاد جلو نرو؛ همون طرف‌های جاده جنگلی وایسا! 

راننده از آینه، چشمانِ مشکوکش را به ماهور دوخت و پرسید:

- اینجا چی‌کار داری؟ 

ماهور ابرویی بالا انداخت و با حسرت گفت:

- خونه‌ام این‌جاست! 

پسرک پوزخندی زد و با فکر به این‌که این جمله، شوخی‌ای بیش نیست، تمسخرآمیز لب زد:

- این‌جا؟ وسطِ جنگل؟ 

ماهور که از رک بودنِ پسرک کلافه شده بود و از طرفی بی‌حوصله بود، تنش را به سمت راننده مایل کرد و با اخم غلیظی پرسید:

- چیه مشکلی داره که خونه‌ام این‌جا باشه؟ 

پسرک شانه‌ای بالا انداخت که ماهور دوباره به سمت شیشه متمایل شد؛ چشمش که به جاده خورد، "وایسا" را اول کلامش قرار داد و از بینِ سه اسکناسی که تنها دارایی‌اش بودند، دوتا را بر روی صندلی رها کرد و قبل از ایستادنِ کاملِ ماشین، در را گشود. بی‌آن‌که نگاهی به پشتِ سرش بیاندازد، پا تند کرد و دودِ غلیظ و پخش در هوا را دنبال کرد! 

همین که به مقصدش رسید، کمی از سرعتش کم کرد و نفس- نفس زنان رو‌به‌روی ویلا ایستاد؛ به قدری غرق در تماشای شعله‌های آتش شده بود که حتی حرارتی که از سمتِ ویلا، پوست تنش را داغ می‌کرد هم، وادار به عقب‌نشینی‌اش نکرد. امره با کشیدنِ بازویش کمی ماهور را عقب کشید و گفت:

- دیگه بفرما برو تو آتیش! 

با سوزشِ ریه‌اش از دودهای پراکنده در هوا، تک سرفه‌ای کرد و قدمی به عقب برداشت؛ همان دم که صدای زنگ موبایلش، در بینِ صدای سوختن چوب‌ها گم شد، نگاهش را به سمتِ صفحه‌ی موبایل سوق داد. با نمایان شدنِ نامِ ایلیار، با تردید تماس را وصل کرد در سکوت، موبایل را کنارِ گوشش گذاشت!

- حیف ماهور، حیف؛ حیف که خودت تو ویلا نبودی! 

ماهور آب دهانش را قورت داد و گفت:

- ایلیار، زیاده‌روی نکن! 

ایلیار خنده‌ای سر داد و گفت:

- اون آتیش بالاخره خاموش میشه؛ آتیشِ عشقِ مارال بود که موقعِ مرگش هم خاموش نشده بود. تازه اولشه، توی همون آتیش می‌سوزونمت ماهور!

@.Murphy. @Qazal @mahdiyeh @Z.A.D @16Nian

@masoo @Masoome @MMMahdis @reyyan @MAHDOKHT @Nava0_o @Aryaana @Beretta @کروئلا @آیلار مومنی@همکار ویراستار

ویرایش شده 28 آذر، ۱۴۰۰ توسط reyyan
•°•°☆ویراستاری| reyyan☆°•°•