شعر سپید

[hedi]

در کوره راه سمج که شبح درختان و
اکلیل خنده کودکان  به بلوغ می رسد
شاپرکی بالهای تاول زده اش را می گشاید
چه نبوغ وحشیانه ایست  درآن شاپرک و خنده کودکان  که نومیدی رابه  سخره گرفتند
و مرگ در برابرشان  لب می گزد و با گام شتابناک می رود....   
 

ویرایش شده 22 آبان، ۱۴۰۰ توسط hedi

[َAmir.m]

الفبا برای سخن گفتن نیست

برای نوشتن نام توست

اعداد

پیش از تولد تو به صف ایستادند

تا راز زادروز تو را بدانند

دست‌های من

برای جست و جوی تو پیدا شدند

دهانم

کشف دهان توست

ای کاشف آتش

در آسمان دلم توده برفی است

که به خنده های تو دل بسته است

شمس لنگرودی

[Parisa.r]

سیب سرخ آدم برما چه کرد

گذر از طوفان برما چه کرد

چه خوش  گفت آن شاپرک  رسته از پیله

این شور پرواز باما چه کرد

ویرایش شده 23 آبان، ۱۴۰۰ توسط Parisa.r

[hedi]

در ۱۴۰۰/۸/۲۲ در 20:29، hedi گفته است:

شعر سپید و نو

بهار که می رسد شکوفه های  گیلاس فریاد میکشند نامت را ....

[Parisa.r]

آن دم که شب برما طنین افکند

آن دم که خنده  از دلها رست

آن دم که شاهزاده دستان یخ زده ی شب را فشرد

آن دم سکوت زینت محافل شد

و شاهزاده تاج را برزمین افکند

 

[َAmir.m]

هزار درد مرا، عاشقانه درمان باش

هزار راه مرا، ای یگانه پایان باش

برای آنکه نگویند، جسته‌ایم و نبود

تو آن‌که جسته و پیداش کرده‌ام، آن باش

دوباره زنده کن این خسته ی خزان زده را

حلول کن به تنم جان ببخش و جانان باش

کویر تشنه‌ی عشقم، تداوم عطشم

دگر بس است، ز باران مگوی، باران باش

دوباره سبز کن این شاخه‌ی خزان زده را

دوباره در تن من روح نوبهاران باش

بدین صدای حزین، وین نوای آهنگین

به باغ خسته‌ی عشقم، هزاردستان باش

 

حسین منزوی