پروین در شعر «بی پدر» نیز به مرگ پدرش

[somayeh.59]

بر سر خاک پدر دخترکی _ صورت و سینه به ناخن میخست
که نه پیوند و نه مادر دارم _ کاش روحم به پدر میپیوست
گریه‌ام بهر پدر نیست که او _ مرد و از رنج تهیدستی رست
زان کنم گریه که اندر یم بخت _ دام بر هر طرف انداخت گسست
شصت سال آفت این دریا دید _ هیچ ماهیش نیفتاد به شست
پدرم مرد ز بی‌ دارویی _ وندرین کوی سه داروگر هست
دل مسکینم از این غم بگداخت _ که طبیبش بر بالین ننشست
سوی همسایه پی نان رفتم _ تا مرا دید ، در خانه ببست
همه دیدند که افتاده ز پای _ لیک روزی نگرفتندش دست
آب دادم به پدر چون نان خواست _ دیشب از دیده من آتش جست
هم قبا داشت ثریا ، هم کفش _ دل من بود که ایام شکست
این همه بخل چرا کرد ، مگر _ من چه میخواستم از گیتی پست
سیم و زر بود ، خدائی گر بود _ آه از این آدمی دیوپرست